You can't do that

«Έλα μωρέ Μάνο» είπε με αγαπητική περιφρόνηση ο κυριολεκτικά υψηλός επιβάτης του κατά άλλα άδειου Antonov. «Σιγά που δεν θα δεχτούν, σαν κάλπικες δεκάρες τους ξέρω, όλοι τους πουλητάρια είναι». Την ίδια στιγμή, στο ίδιο σημείο αλλά είκοσι χιλιάδες πόδια χαμηλότερα, τούρκοι χωρικοί ξυπνούσαν αλαφιασμένοι από τον ήχο της ανεξήγητης κατάρρευσης ενός ολοκαίνουριου φράγματος.

Πίσω στην Τεχεράνη ο διασημότερος μπλόγκερ της πόλης έτριβε τα χέρια του με μεσανατολίτικη ικανοποίηση. «Ζήτω ο καπιταλισμός» ψιθύρισε με τη μοχθηρία του αληθινά κακού. Είχε κοστίσει κάτι παραπάνω, αλλά έτσι είναι όταν κάνεις μπίζνες με τον καλύτερο. Επιτέλους, το μεγαλύτερο εμπόδιο στα σχέδια του Άξονα του Κακού για παγκόσμια κυριαρχία είχε ξεπεραστεί. Έλληνες φιλελεύθεροι, if you can’t beat ‘em, buy them.

Λίγες μέρες, και καθόλου λίγα δισεκατομμύρια ευρώ, αργότερα οι πλέον προσεκτικοί από τους επισκέπτες γνωστής ιστοσελίδας wannabe κόμματος παρατήρησαν μια μικρή αλλά χαρακτηριστική αλλαγή.

(δεν είμαι φίλος αυτού του είδους παιχνιδιών. των πυραμίδων εννοώ. πας εις και πάσα μία που επιθυμεί ας γράψει κάτι με πέντε μουσικούς ή πέντε μουσικές)