or simply "pissing around and pissing us off", according to a certain individual.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 30, 2006

Ακίνδυνοι Φεγγίτες

Φεγγίτες ψυχής σε άλλους κόσμους

Του Ηλία Μπαζίνα (περί το 2002 στην εφημερίδα Φίλαθλος)

Ο Τάκης Ασλανιάν, που έφυγε πριν από λίγες μέρες, ήταν ένας από τους δημιουργούς της ελληνικής άρσης βαρών και αυτό είναι κάτι σημαντικό. Όσοι τον γνώρισαν όμως θα τον θυμούνται πρώτα από όλα γι' αυτό, που ήταν. Κάτι πολύ πιο σημαντικό από ένα πρόσωπο του αθλητισμού. Γιατί ο Ασλανιάν, που μου έκανε την τιμή να με θεωρεί ειλικρινή φίλο του, ήταν μια μορφή βγαλμένη από αρχαία τραγωδία ή από τις σελίδες του Ντοστογιέφσκη.

Ο άνθρωπος αυτός δεν γεννήθηκε για να ευτυχήσει. Ήταν υπέρμετρα ευαίσθητος και κουβαλούσε την κατάρα ενός ματιού κοφτερού, ραδιοσκοπικού, που περόνιαζε κατευθείαν ως τα βάθη της καρδιάς. Τη μοναξιά της ύπαρξης ο Τάκης την έννοιωσε πολύ νωρίς, τότε, που κάνει τις αγιάτρευτες πληγές.

Συχνά αναρωτιόμουνα αν υπήρξε ποτέ του παιδί. Μου έφερνε πάντα στο μυαλό το πικρό τραγούδι του καουμπόυ Τεννεσσή Έρνι Φορντ, που η φωνή του και άλλων ομοίων του με ανάθρεψε: «Γεννήθηκα μια στιγμή, που ο ήλιος δεν έλαμπε. Πήρα το φτυάρι μου και τράβηξα για το ορυχείο. Φόρτωσα δεκάξη τόνους κάρβουνο νούμερο 9. Και τι κέρδισα; Μια μέρα πιο μεγάλος και πιο βαθιά στο χώμα. Άγιε μου Πέτρο, μη με φωνάξης, δεν μπορώ να'ρθω. Χρωστάω την ψυχή μου στα βερεσέδια του μαγαζιού της εταιρείας...»

Δεν ξέρω για ποια έγκατα, για ποια σκοτεινά τρίσβαθα τράβηξε η ψυχή του Τάκη μόλις γεννήθηκε. Ξέρω μόνο ότι δεν βγήκε ποτέ εντελώς από εκεί.

Μολαταύτα, ήταν ένας από τους πιο γνήσιους γλεντζέδες που γνώρισα. Παρεϊκός σε βαθμό «θρησκευτικό», σαββοπουλικός, ξενύχτης απύθμενης αντοχής, η αγάπη του ήταν να οργώνη τις μικρές ώρες την Θεσσαλονίκη, που λάτρευε. Τον πιο πικρό βαρδάρη τον ένοιωθε ως χάδι. Μερακλής στο κρασί, στο τσίπουρο, στο ουίσκυ, από τους ελάχιστους ικανούς να καταλάβουν και να εκτιμήσουν πραγματικά ένα βελούδινο παλιό μολτ, ωστόσο εγώ τουλάχιστον δεν τον είδα ποτέ μεθυσμένο, λυώμα. Ακόμα και τις φορές, που θυσιάζαμε οι δυο μας στους χθόνιους θεούς από ένα χιλιάρι Γκλενλίβετ ο καθένας. Αρνιόταν να... κοιμηθή πριν ξημερώση, με τίποτα δεν θυσίαζε νύχτα. Ηξερε πως οι νύχτες, μα πολλές μα λίγες, κάποτε τελειώνουν. Ήταν φορές, που κουτούλαγε, θύμιζε εκπληκτικά τον «Ύπνο» του Σαλβαδόρ Νταλί. Κι όμως, αρνιόταν να πάη για ύπνο.

Ποτέ δεν μιλούσε για το παρελθόν του, για τους συγγενείς του, για την καταγωγή του. Για όποιον είχε μάτι, ήταν φανερό ότι ήταν άρχοντας. Κάποτε μου έδειξε κάτι κειμήλια οικογενειακά, διαμάντια αμύθητης αξίας. Δεν τα σκότωσε, παρόλο που είχε απελπιστική ανάγκη. Δεν μπορούσε να διαχειρισθή χρήματα, δεν μπορούσε να τσιγκουνευθή, δεν ανεχόταν εκείνους, που μπορούσαν. Αρνήθηκε να ζήση όπως όλοι. Και το πλήρωσε.

Στον αθλητισμό, και στην άρση βαρών ήταν ιδιοφυής, σε μία εποχή, που η ιδιοφυΐα ΕΠΑΙΖΕ ρόλο! Έβγαλε αμέτρητους αθλητές, μερικούς πολύ σπουδαίους. Μόνο όταν είχε την ευκαιρία της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ήταν πραγματικά ευτυχισμένος.

Όταν για διάφορους λόγους, ήρθε η ώρα, που του αρνήθηκαν τη δυνατότητα να δημιουργή, πήρε αργά αργά το μεγάλο δρόμο από τον οποίο δεν ξαναγύρισε. Οι φίλοι και παλιοί αθλητές, που έμειναν κοντά του ως το τέλος, τον άκουγαν να λέη: «θα έρθω να σας ξανακάνω πρωταθλητές εκεί κάτω...» Μιλούσε με το Γιάννη τον Αθανασιάδη, το Γιώργο τον Αμαξόπουλο, το Γιάννη το Λεμονίδη, στην Κατουγής.

Μιλούσε με τους νεκρούς, ένοιωθε κιόλας ένας από αυτούς. Κάποια στιγμή, πολύ απλά, πέρασε απέναντι. Πήγε οριστικά να τους βρη. Αρνήθηκε να παρατείνη μία ανούσια εκκρεμότητα σε τούτο τον κόσμο. Εβρεχε, κατακλυσμό, την ώρα, που έφυγε. Πάντα μιλούσε «για το νερό», για «ποτάμια». Είπαμε, είχε ενοράσεις και διαισθήσεις μοναδικές, φεγγίτες ψυχής σε άλλους κόσμους. Γι’ αυτό, όσοι τον είχαν δάσκαλο, τον θεωρούσαν σχεδόν υπερφυσικό ον και του έτρεφαν τυφλή πίστη.

Άκουσα ότι «το άθλημα» θα τον τιμήση. Ότι θα κάνουν ενός λεπτού σιγή και θα αφιερώσουν αγώνα στη μνήμη του. Αξιέπαινο είναι αυτά. Έστω κι αυτά. Βέβαια, εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω τη μεγάλη κουβέντα του αποδυτηριάκια: Τον άνθρωπο πρέπει να τον τιμάς όσο ζη...

Κάποιες καλύτερες εποχές κάναμε πολλή παρέα με τον Τάκη, τα φεγγάρια που ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη. Πάντα περνούσα καλά στη Θεσσαλονίκη, είναι τόπος με ΨΥΧΗ. Ο Τάκης ήταν ο υποδειγματικός, παραδοσιακός Θεσσαλονικιός «οικοδεσπότης», με μια φιλοτιμία εξωγήινη, με ένα κιμπαριλίκι σε απόλυτη δυσαναλογία προς τα οικονομικά του μέσα, που όλο έφθιναν.

Ήταν χρονιές, που με έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα τηλέφωνο. Υπεραστικό. Με κολάκευε το ότι ήθελε τις απόψεις μου, με πίκραινε όμως το ότι τα «φώτα», από εκείνα, που είχε πραγματικά ανάγκη, δεν είχα να του δώσω. Δύσκολος άνθρωπος, έβλεπε πολύ μακριά, αμήχανες παρηγοριές και θεωρίες του καφενείου δεν έπιαναν σε αυτόν. Είχε δη τον κόσμο όπως ήταν και αρνιόταν πια να τον πάρη στα σοβαρά. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι το τέλος του Τάκη Ασλανιάν θα ήταν εκείνα τα αδιέξοδα της ψυχής του, που από τους πολλούς και εύκολους ανθρώπους, κατά καλή τους τύχη, απουσιάζουν.

Τον είδα για τελευταία φορά στην είσοδο του ΜΕΤΡΟ στην Κοραή. Κινήθηκα προς το μέρος του αλλά κοιτούσε αλλού. Έμοιαζε να θέλη να με αποφυγή. Φαινόταν καταβεβλημένος, τα λιγοστά δευτερόλεπτα, που τον είδα. Μετά χάθηκε. Άνθρωπος παθολογικά αξιοπρεπής και περήφανος, ίσως δεν ήθελε να μιλήση για πράγματα δυσάρεστα.

Κι εγώ δεν θα προσβάλω το φίλο μου με κανένα είδος οίκτου ή συμπόνοιας. Γιατί άλλωστε; Έζησε όπως διάλεξε. Αξιώθηκε ΜΑΘΗΤΕΣ, ανθρώπους, που τον είπαν ΔΑΣΚΑΛΟ, τιμή, που ελάχιστοι θνητοί γνωρίζουν και ακόμα λιγώ-τεροι ΑΞΙΖΟΥΝ. Θα τον θυμούνται όταν κανένας πια δεν θα θυμάται τους ψεύτικους, χάρτινους ανθρώπους, που όσο τίποτε άλλο δηλητηρίασαν τον κόσμο του και τη ζωή του. Μην του κάνετε την προσβολή να τον λυπηθήτε. Μην εκθέσετε τη νοημοσύνη σας παριστάντοντας πως δεν καταλαβαίνετε ότι ο Τάκης Ασλανιάν ήταν ένας άνθρωπος ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ, που αξιώθηκε να βίωση αλήθειες, που σε εσάς θα παραμείνουν εσαεί κρυμμένες. ΜΗΝ ΤΟΝ ΚΡΙΝΕΤΕ!...

Σε μια σκηνή από τους «Αδελφούς Καραμάζωφ», ο «άγιος» Ζωσιμάς πέφτει γονυπετής και φιλάει το χέρι του αμαρτωλού Μίτια Καραμάζωφ. ΟΧΙ του ενάρετου Αλιόσα ή του σοφού Ιβάν. Του «έκλυτου» Μίτια! Οι παριστάμενοι δυσφορούν!

«Προσκύνησα τον ΠΟΝΟ του», εξήγησε ο άγιος γέροντας, ενώ τα θολά του μάτια έστελναν ψηλά, πολύ ψηλά, μια προσευχή...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29, 2006

Ακίνδυνη Παραδοχή



Nobody cares.

Nobody has the time...

to be vulnerable to each other.

So... we just go on.

I mean, right away our armor comes out
like a shield and goes around us...

and, uh, we become like
mechanical men.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25, 2006

Ακίνδυνο Μωσαϊκό

Ο Χρήστος Ξανθάκης αναφέρει ότι η Πρεσβεία (ε όχι και ποια, μία είναι η Πρεσβεία) βγάζει οσονούπω στον (δικτυακό) αέρα περιοδικό. Και το όνομα αυτού Μωσαϊκό.

Και πλησίασαν, λέει, "επιφανείς μπλόγκερ" με ερωτηματολόγιο περί (δικτυακών) ανέμων και υδάτων. Και κάποιοι, λέει, αρνήθηκαν ευγενικά. Σε αντίθεση με άλλους που δέχτηκαν, χωρίς ωστόσο να διευκρίνιζεται αν αυτό συνέβη με τη συνδρομή ευγένειας.

Κι εγώ αρνήθηκα. Όχι τόσο για ιδεολογικούς λόγους, όσο επειδή δεν με προσέγγισαν.

Οι προσεγγισθέντες αρνητές όμως υπέγραψαν κανένα non-disclosure agreement; Ή έχει γίνει αναφορά κι απλά εγώ κοιμάμαι όρθιος;

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006

Ακίνδυνο Πρόστιμο

Στις 3/6/2005 η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων επέβαλλε πρόστιμο 100.000 ευρώ στην Alpha Bank. Ο ποιητής μέσα μου ελπίζει ένα έστω ευρώ του πρόστιμου να αφορά στο παρακάτω εύρημα της αρχής (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

τα προσωπικά στοιχεία που συλλέχθηκαν καταχωρήθηκαν σε εφαρμογή που σχεδιάστηκε με MS Access για το πρόγραμμα ΕΠΑΘΛΟΝ και στη συνέχεια η MS Access εφαρμογή διαβιβάστηκε με CD στην εταιρία First Data Hellas με την οποία συνεργάζεται η Διεύθυνση Καρτών της τράπεζας για την προώθηση προϊόντων. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο διακίνησης αρχείων, το εν λόγω CD καταστράφηκε στις 30/8/2003 αφού το αρχείο αποθηκεύτηκε στο data room εταιρίας First Data Hellas. Κατά δήλωση των υπευθύνων, η MS Access εφαρμογή διαγράφηκε και για το λόγο αυτό δεν ήταν δυνατή η αναζήτηση των παραληπτών της κάρτας του προγράμματος. Δεν διαπιστώθηκε γενικότερα ύπαρξη διαδικασιών για την τήρηση και επεξεργασία αρχείου για σκοπούς άμεσης εμπορίας.

Βρήκα πρόχειρα ένα howto δημιουργίας ασφαλούς βάσης ms access. Για όποιον δεν έχει ασχοληθεί με το άθλημα αντιγράφω την τελευταία παράγραφο του συμπεράσματος ότι "ναι, μια ασφαλής βάση είναι εφικτή".

However if you need real security and want to store sensitive information (social security numbers, credit cards, passwords, email addresses), there is absolutely no way around a high-quality database server. You cannot achieve this kind of security with MS-Jet. The pid can be broken into and the database ‘encryption’ is nothing more than a thin veil against casual prying eyes. These are just two of the ways one can break into an MS-Jet database.

Η απόφαση της αρχής (σε μορφή εγγράφου doc) και κάποια χαρακτηριστιkά της ms access

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20, 2006

Ακίνδυνος Μοντερνισμός

Θέλω να δω μια σελίδα στην IBM που απαιτεί (free) registration. Μουρμουρίζοντας ακολουθώ τη σχετική διαδικασία. Στο δεύτερο βήμα ζητάει τη γλώσσα στην οποία θα προτιμούσα να μου στέλνουν σπαμ. Ψάχνω στη λίστα για ελληνικά και βρίσκω:

Greek, Modern (1453-)




1453;;; Ποια κωδικοσελίδα είναι αυτή; Λίγα δευτερόλεπτα και μια γουλιά καφέ μετά καταλαβαίνω τι εννοεί ο ποιητής:

Ελληνικά, Νέα (από την Πτώση της Πόλης έως σήμερα)

Είναι τρομερό. Κάποιος πράκτορας του χάους έχει τρυπώσει στην IBM και ο άθλιος εντελώς ξετσίπωτα κάνει παλαιοτάξ προπαγάνδα.

Δηλαδή το πρωί, στα σχολεία με τα νέα βιβλία, θα χτίζουμε και το βράδυ, σε σάιτ υπεράνω πάσης υποψίας μάλιστα, θα γκρεμίζουμε; Σε τι κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας Νίκο Ευαγγελάτε και Έλλη Στάη;

Προτείνω να γίνει αθεοδιαφωτιστική μπλογκοεκστρατεία ώστε να υποχρεωθεί η IBM να αλλάξει τη γλώσσα σε Greek, Modern (1770-).

Ανεξαρτήτως των ανωτέρω, βρίσκω ενδιαφέρον ότι από τις σχεδόν διακόσιες γλώσσες μόνο δύο έχουν ρητό χρονικό προσδιορισμό. Η δεύτερη είναι Occitan (post 1500). Λέω ρητό γιατί έχει π.χ. και Church Slavic.

Κατά τα άλλα, τραγουδάκι.

In the year 9595
I'm kinda wonderin if Greek, Modern (1453-) is gonna be alive.
We've taken everything this old language can give.
And we ain't put back nothing.Whoa-oh

Now it's been ten thousand years
Man has cried a billion tears.
For what he never knew,
now man's reign is through.

But through eternal night.
The twinkling of starlight.
So very far away.
Maybe it's only yesterday.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19, 2006

Ακίνδυνη Ροκ

Μερικοί θα πούνε ότι απλά έχουν λασκάρει οι βίδες μου. Μπορεί να έχουν δίκιο οι Μερικοί. Αλλά εγώ νομίζω πως μόλις ανακάλυψα για ποιον το έγραψε. Με έμφαση έχω τις λέξεις εκείνες που ο Ντύλαν μετέγραψε αλληγορικά. Σε αντίθεση ας πούμε με το Napoleon in rags το οποίο είναι αναφορά στον ιστορικό Ναπολέοντα.


Once upon a time you dressed so fine
You threw the bums a dime in your prime, didn't you?
People'd call, say, "Beware priest, you're bound to fall"
You thought they were all kiddin' you
You used to laugh about
Everybody that was hangin' out
Now you don't talk so loud
Now you don't seem so proud
About having to be scrounging your last meal.

How does it feel
How does it feel
To be without a home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

You've gone to the finest school all right, Holly Father
But you know you only used to get juiced in it
And nobody has ever taught you how to live on the street
And now you find out you're gonna have to get used to it
You said you'd always compromise
With the mystery tramp, but now you realize
He's not selling any alibis
As you stare into the vacuum of his eyes
And ask him do you want to make a deal?

How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

You never turned around to see the frowns on the jugglers and the clowns
When they all come down and did tricks for you
You never understood that it ain't no good
You shouldn't let other people get your kicks for you
You used to ride on the chrome horse with your diplomat
Who carried on his shoulder a Siamese cat
Ain't it hard when you discover that
He really wasn't where it's at
After he took from you everything he could steal.

How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

Prince on the steeple and all the pretty people
They're drinkin', thinkin' that they got it made
Exchanging all kinds of precious gifts and things
But you'd better lift your diamond ring, you'd better pawn it babe
You used to be so amused
At Napoleon in rags and the language that he used
Go to him now, he calls you, you can't refuse
When you got nothing, you got nothing to lose
You're invisible now, you got no secrets to conceal.

How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?

Ναι, για τον πατριάρχη το έγραψε ο Ντύλαν. Λάικ ε ρόλινγκ στόουν κατ' επανάληψη, όπως σέρνανε το πτώμα στους δρόμους. Και η ειρωνία με τον Ναπολέοντα (σιγά μην είναι αναφορά στον Γουόρχολ), φαντάζεται κανείς τι ανακούφιση θα είχε νιώσει με την ήττα της Γαλλίας. Για τους άθεους διαφωτιστές, ο Ναπολέων πέθανε ένα μήνα μετά τον Γρηγόριο.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006

Ακίνδυνος Μπέκαμ


Όχι πως απορώ, αλλά είναι δυνατόν η Μιραντολίνα να μην αντιλαμβάνεται ότι ένας νομάρχης Θεσσαλονίκης ομιλεί με σημεία επί σημείων;

Ναι σωστά το καταλάβατε, συμπαθή Μιραντολίνα, το στρινγκ είναι αναφορά στον Μπέκαμ. Γιατί όμως; Είστε τόσο αφελής ώστε να πιστεύετε ότι ένας νομάρχης Θεσσαλονίκης θα κατέφευγε στο φτηνό εντυπωσιασμό της αντιπαραβολής μ' έναν παρενδυτικό Βρετανό; Δηλαδή δεν είναι αυταπόδεικτη η αρρενωπότητά του; Σας παρακαλώ πολύ.

Όχι, στην περίπτωση Μπέκαμ υπάρχει κάτι απείρως πιο συμβολικό. Κάτι τόσο υπόγειο και τόσο διαβρωτικό που μόνο ένας νομάρχης Θεσσαλονίκης και τα σώβρακά του μπορούν να αντιμετωπίσουν.

Είμαστε στο 2003 και σκάει μύτη μια καινούρια διαφήμιση της Βόνταφον. Ναι, της γνωστής Βόνταφον των υποκλοπων, όλα έχουν σχέση. Στη διαφήμιση βλέπουμε έναν μεσίτη να δείχνει στον σύζυγο της Βικτώριας Άνταμς ένα σπίτι. Ένα εντυπωσιακά ηλιόλουστο σπίτι. Το ζαγάρι δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία, είναι απασχολημένο να τραβάει φωτογραφίες με το κινητό. Φτάνει στο σημείο να φωτογραφίσει και τον ήλιο.

Σπουδαία τα λάχανα. Ο Μπέκαμ έχει πάρει μεταγραφή στη Ρεάλ. Και λοιπόν; Το λοιπόν είναι ότι χάρη στην υπηρεσία Βόνταφον Λάιβ! ο στριγκάκιας στέλνει τις φωτογραφίες στους αδελφούς Νέβιλ. Οι οποίοι τις βλέπουν σ' ένα καφενείο στο βροχερό (σχεδόν αγγελοπουλικό σας λέω) Μάντσεστερ. Καταλαβαίνετε τη σημειολογία; Όχι;

Μαδρίτη = Αθήνα, Μάντσεστερ = Θεσσαλονίκη.

Αλλά ο νομάρχης Θεσσαλονίκης δεν είναι κανένας αφελής να σταθεί μόνο σ' αυτό τον συμβολικό γενιτσαρισμό. Υπάρχει κάτι ακόμα πιο τρομακτικό.

Εις εκ των Θεσσαλονικιών αδελφών Νέβιλ που δέχονται τη χλεύη του Αθηναίου Μπέκαμ, ο Γκάρυ, είναι και κουμπάρος του.

Κουμπάρος
Κουμπάρος
Κουμπάρος
[echo, γέλια, zoom in, λιποθυμάει, fade out]

Κι ένας νομάρχης Θεσσαλονίκης τιμάει τις κουμπαριές του.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006

Ακίνδυνο Μέτωπο (φαιοκόκκινο σε πράσινο φόντο)

(Για τον Καλλίμαχο, τον Αθήναιο και τ' άλλα παιδιά)

Είναι απ' αυτές τις φορές που η αηδία σε πνίγει. Που θες να μιλήσεις όχι για να καταγγείλεις. Απλά να ξεσπάσεις εν είδει ανέξοδης κάθαρσης. Μιλαώ για τα έργα και τις ημέρες του εσμού που έχει καταγραφεί ως φαιοκόκκινο μέτωπο.

Πριν λίγο καιρό ο Γρηγόρης Πέρελμαν απέρριψε το «νόμπελ των μαθηματικών» και 1M δολάρια. Τα σχόλια είτε θετικά είτε αρνητικά δεν έκρυβαν το δέος που προκαλούσε η «τρέλλα» του ρώσου μαθηματικού. Έτσι δεν θέλουμε τους μαθηματικούς; Ακίνδυνα διαφορετικούς. Με το φτωχό μυαλό μου αναρωτήθηκα αν οι αντιδράσεις ήταν ίδιες στην περίπτωση που ο Πέρελμαν ήταν ιρανός και ζούσε στη Τεχεράνη.

Τότε η "υπεράνω χρημάτων" στάση μάλλον θα προκαλούσε δυσπιστία. Ο ανθρωπολογικός τύπος του χαριτωμένα παρεκκλίνοντος μαθηματικού θα έδινε τη θέση του στον τύπο του οσιομάρτυρα της ελεύθερης σκέψης. Ποιος ξέρει τι εκβιασμούς, τι απειλές δέχεται από το καθιστός; Ποιος λογικός άνθρωπος θα απέρριπτε τέτοια τιμή; Και βεβαίως τόσα χρήματα. Με τούτα και με κείνα θυμήθηκα την περίπτωση του Ντουκαντάμ.


Το βράδυ της 7ης Μαΐου του 1986 ο τερματοφύλακας της Στεάουα έπιασε τέσσερα πέναλτυ. Έστειλε τη Μπαρτσελόνα για χαμομήλι και έδωσε στην ομάδα του το Κύπελο Πρωταθλητριών. Το πρώτο που κατέκτησε ομάδα της ανατολικής Ευρώπης. Και μετά ο Ντουκαντάμ εξαφανίστηκε. Το καθιστός Τσαουσέσκου ανέφερε σαν αιτία λόγους υγείας. Φυσικά κανείς στον ελεύθερο κόσμο δεν τσίμπησε. Ήταν φανερό ότι κάτι άλλο είχε συμβεί.

Και πράγματι η αλήθεια, η αληθινή αλήθεια, αποκαλύφθηκε σύντομα και ήταν φρικτή. Τον Ντουκαντάμ τον είχαν σαπίσει στο ξύλο οι μπράβοι του υιού Τσαουσέσκου. Και τα καθάρματα του σπάσανε τα χέρια ακριβώς για να μην υπάρχει περίπτωση να ξαναπαίξει. Γιατί τέτοιο μίσος; Η υλιστική εκδοχή ήθελε αφορμή την άρνηση του Ντουκανταμ να παραδώσει στον υιό Τσαουσέσκου πολυτελές αυτοκίνητο με το οποίο είχε βραβευτεί. Η ιδεαλιστική εκδοχή ήθελε τον Τσαουσέσκου τζούνιορ να ζηλεύει το στάτους ήρωα που απολάμβανε ο Ντουκαντάμ.

Τρομερά πράγματα, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι κάλλιστα μπορεί να ισχύουν ταυτόχρονα και οι δύο εκδοχές. Μόνο που η πεζή αλήθεια είναι πως όντως ο Ντουκαντάμ σταμάτησε άδοξα τη καριέρα, στην καλύτερη στιγμή του, για πολύ σοβαρούς λόγους υγείας. Ένα αιματολογικό πρόβλημα, που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή. Και τα περί αυτοκινήτου συνέβησαν ακριβώς ανάποδα. Ήταν χάρη στον Βαλεντίν Τσαουσέσκου που κάθε παίχτης της Στεάουα πήρε ένα αυτοκίνητο.



Θα πει τώρα κανείς "και που είναι τα αποβράσματα του φαιοκόκκινου μετωπου, οέο;".

Σκόπευα λοιπόν να κάνω ποστ όσα διαβάσατε παραπάνω. Και έψαχνα για κάποια τεκμηρίωση, κακή συνήθεια αυτή για ανορθολογιστή. Βρήκα συνέντευξη πρόσφατη του Ντουκαντάμ, που λέει πόσο καλός άνθρωπος ήταν ο Τσαουσέσκου jr. Βρήκα ποστ στο γιουζνετ, περί το 90, που αναφέρονται οι ψευδείς φήμες ως αληθείς. Αλλά το διαολάκι, ή αγγελάκι, μέσα μου έλεγε ψάξε κι άλλο. Και έπαθα σοκ.

Martor, The Museum Of The Romanian Peasant Anthropology Review

Τεύχος 7/2002 αφιερωμένο στα έητις του Βουκουρεστίου. Όπως είναι αναμενόμενο στο γράμμα Σ υπάρχει αναφορά στη Στεάουα. Όχι τίποτα φοβερό, τρεις παράγραφοι. Γράφει πως μπλέχτηκε ο Βαλεντίν Τσαουσέσκου με το ποδόσφαιρο.

Ο Βαλεντίν λοιπόν στράφηκε στη στρογγυλή θεά (this is cliche police SWAT, open up right now) και τη Στεάουα όταν το αγαπημένο του μπριτζ απαγορεύτηκε. Το απαγόρευσε η ελαφρώς διαταραγμένη μητέρα του Έλενα, η οποία παρεμπιπτόντως έχει τιμηθεί από την ακαδημία Αθηνών. Πως και γιατί το απαγόρευσε στο σύνδεσμο στο τέλος. Αλλά πως και δεν απέτρεψε τη γελοιότητα ο Βαλεντίν; Έτυχε να λείπει εκείνες τις μέρες από το Βουκουρέστι. Σε κρουαζιέρα.

Εντάξει, και ο σοσιαλισμός θέλει τη κρουαζιέρα του. Εξάλλου ο άνθρωπος, ο Βαλεντίν όχι ο σοσιαλισμός, δεν ξοδεύτηκε. Προσκεκλημένος ήταν. Από ποιόν; Από ποιόν οέο;

Από τη βασιλική οικογένεια της Ελλάδος!!!

Δυστυχώς δεν αναφέρεται χρονολογία. Αλλα φαντάζομαι πως θα είναι αρκετά μετά το 68. Κι αν η ανάμειξη του Βαλεντίν με τη Στεάουα δεν απέχει πολύ από τη λάμψη του άστρου της, πρέπει να μιλάμε το νωρίτερο τέλη '70. Αν όχι αρχές '80. Δηλαδή στην Ελλάδα του ελεύθερου κόσμου οι τριτοδρομικοί σοσιαλιστές εφορμούσαν, με κάτι μουστάκες να με το συμπάθειο, στα ανάκτορα Τατοΐου και ο Κοκός την ίδια ώρα έκανε ντόλτσε βίτα με το γιό του Τσαουσέσκου.

Οι προδότες στο φυσικό τους χώρο, στο Γουδί λέμε (hint, hint, hint, hint, hint)!

Έτσι εξηγείται με τι πλάτες γνωστή ομάδα της στερεάς ελλάδος (της ανατολικής, γιατί υπάρχει και ο Παναιτωλικός), το ντόπιο έμβλημα της μαύρης αντίδρασης και του αμερικανόδουλου φιλελευθερισμού, παραμύθιαζε το κόσμο της επί σειρά ετών. Ότι να, αν όχι φέτος, οπωσδήποτε του χρόνου, φέρνει ρουμάνο σούπερ παιχταρά.

Να είναι τυχαίο που ο γνωστός εξαλλος αποφαίνεται με ύφος σαράντα καρδιναλίων ότι «Σε καμία άλλη πολιτισμένη ή μη πολιτισμένη χώρα του πλανήτη δεν υπάρχει αυτό το φαιοκόκκινο ξενοφοβικό μόρφωμα που στη χώρα μας υποδύεται την Αριστερά»; Τώρα ξέρουμε τι και γιατί παραπάνω ξέρει αυτός. Αλλά βέβαια, όταν οι κούπες πήγαιναν προς το Λιόπεσι, τότε το φαιοκόκκινο μέτωπο κάναμε πως δεν το γνωρίζαμε. Μετά το ανακαλύψαμε. Όταν η εν ελλάδι ομάδα της Σεκιουριτάτε παρέδωσε τα σκήπτρα της υποτέλειας στην εν ελλάδι ομάδα της Στάζι. Αμ έτσι ξέρω κι εγώ να παίρνω πρωταθλήματα.

Τα είπα και ξαλάφρωσα και αμαρτίαν ουκ έχω.



Κατά τα άλλα εύχομαι απόψε, σε αντίθεση με ότι συνέβη χθες και σε συμφωνία με ότι συνέβη προχθές, να κερδίσει ο καλύτερος.

Πηγή:
Τα έητις στο Βουκουρέστι, τα ντοκουμέντα της ντροπής.

υ.γ. Το γεγονός ότι μια ομάδα του ανατολικού μπλοκ κέρδισε την ευρωπαϊκή κούπα δυο μόλις βδομάδες μετά το Τσερνομπύλ αποδεικνύει πόσο δίκιο είχαν ο Ριζοσπάστης και η αλήστου μνήμης Πρώτη. Αλλά, ως συνήθως, ουδείς προφήτης στον τόπο του. Π.χ. ο γνωστός μυστακοφόρος που έγραφε «Ξέρουμε τώρα με ακρίβεια πώς φτάσαμε στο ατύχημα στο Τσερνομπίλ. Ξέρουμε, επίσης με ακρίβεια, τα όρια της μόλυνσης που προκλήθηκε και που περιορίζεται σε μια ακτίνα γύρω από το Τσερνομπίλ, χωρίς να δικαιολογεί τις εξάρσεις του κομπογιαννίτικου πανικού που ταλαιπώρησαν την ελληνική κοινή γνώμη»

υ.γ.2 Δεν είμαι εμπαθής.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006

Ακίνδυνη Μεταβατικότητα

Τι θέση, κατά τη γνώμη σας, θα πρέπει να έχουμε απέναντι στην τρομοκρατία;

Κοιτάξτε, θα έλεγα πως, αν ειδωθεί σαν μακρόχρονη κατάσταση, είμαι εντελώς ενάντιος στην τρομοκρατία. Αλλά η τρομοκρατία μπορεί να είναι μια αναγκαία πρακτική για μια μεταβατική περίοδο. Κατά περιόδους είναι αναγκαίο για μια χώρα να έχει, για ορισμένο διάστημα, την εμπειρία κάποιας μορφής τρομοκρατίκής βίας. Όπως θα καταλαβαίνετε, είναι δυνατόν η τρομοκρατία να ασκηθεί με θετικό τρόπο. Και είναι εξίσου δυνατόν η ελευθερία να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία. Η προσωπική μου εντύπωση, απολύτως αληθής για τον δυτικό κόσμο, είναι πως στις ΗΠΑ π.χ. γινόμαστε μάρτυρες της μετάβασης από την τρομοκρατία στην ελευθερία. Και κατά τη διάρκεια της μετάβασης αυτής ίσως είναι αναγκαίο να διατηρηθούν ορισμένες τρομοκρατικές πρακτικές, όχι σαν κάτι μόνιμο, αλλά σαν ένας προσωρινός διακανονισμός.

Συνέντευξη του αγιατολάχ Αθηνών θεωρητικού του φιλελευθερισμού Χριστόδουλου Φρήντριχ Χάγιεκ το 1981 στην χιλιανή εφημερίδα El Mercurio.

Σε φιλελεύθερη απόδοση εμού του ιδίου. Όπου τρομοκρατία διάβαζε δικτατορία, όπου δυτικός κόσμος Νότια Αμερική και όπου ΗΠΑ Χιλή.

(update: η συνέντευξη στα αγγλικά)

Ακίνδυνη Γνωριμία (the biblical way)

αφιερωμένο στους μάγειρους και τις μαγείρισσες της μπλογκόσφαιρας



The shrimp did what to the cabbage?

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 10, 2006

Ακίνδυνο Μπαρ

Στην Ελυθεροτυπία ο Χρήστος Ξανθάκης γράφει για το Frontline κλαμπ, «το μπαρ των πολεμικών ανταποκριτών».

Για μια στιγμή γελάστηκά, από τον τίτλο.

Και νόμισα ότι θα διάβαζα τη Μιραντολίνα για το μπανγκ μπανγκ κλαμπ.

Ουδεμία σχέση.

Ακίνδυνη Εξομολόγηση

Είπα φτερά και θυμήθηκα τη πρώτη μου εξομολόγηση. Που ήταν η πρώτη, μεγαλύτερη και βιαιότερη απογοήτευσή μου από το θεό. Θυμάμαι πως ήταν καλοκαίρι, προφανώς πριν το 15αύγουστο. Πρέπει να ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Μάλλον δεν θα έδειχνα και πολύ ενθουσιασμό και γι' αυτό υποθέτω η μάνα μου θεώρησε σκόπιμο να με ντοπάρει.



Θα πεις τις αμαρτίες σου στον παπούλη, ο άγγελος σου θα τις πάρει και συ μετά θα είσαι πανάλαφρος, θα πετάς. Το κόνσεπτ της σωματοποίησης μάλλον ήταν καλή ιδέα, ο ρόλος του αγγέλου θεολογικά ίσως ελέγξιμος αλλά ντάξει, όμως η υπόσχεση ότι θα πετάω αποδείχτηκα καταστροφική.

Διότι εγώ το πήρα τοις μετρητοίς. Εξομολογήθηκα τις αμαρτίες μου (τσακώνομαι με τον αδερφό μου, δεν ακούω τους γονείς μου, τσακώνομαι με τον αδερφό μου, έχω ιδιοτροπίες στο φαγητό, τσακώνομαι με τον αδερφό μου, βλέπω πολύ τηλεόραση και τσακώνομαι με τον αδερφό μου) και βγήκα τρέχοντας από την εκκλησία.

Δεν έτρεχα επειδή μου την είχε πέσει ο παπούλης. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος με το χαμόγελο στα χείλη. Έτρεχα ώστε να έχω αρκετή φόρα. Για να πετάξω.



Και δεν πέταξα.

Όπως θα έλεγε και ο Πάυλος, αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε κι αν δεν μπορούμε να πετάξουμε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να ζεις χριστιανικά.


Ακίνδυνες Παριζιάνικες Βόλτες



Ο γαλλικός χρυσός οδηγός βγάζει τρισδιάστατο χάρτη του Παρισιού για το web interface του. Εγώ πετάχτηκα μέχρι τη Νοτρ Νταμ. Ο Κουάσι έλειπε.

Αααααααχ Παρίσι!

Ζεμαπέλ Ακίνδυνος. Τιέ τρεζολί. Τιβιέν ζουέ αβεκμουά; Ζετέμ μποκού. Ουβρ λαπόρτ.

Λατουρ μεσιέ, Λατούρ μαντάμ.

Το πρώτο είναι καμάκι, το δεύτερο αποχαιρετισμός, το σύνολο είναι τα γαλλικά που έμαθα από το σχολείο και τη τηλεόραση.

η είδηση από το Google Earth blog

(πάντως με το τραγουδάκι πρέπει να σπάσανε πολλές καρδιές)

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

Ακίνδυνα Stigmata


Αστακός, Παλαιομάνινα, Κατοχή, Γουριά, Νεοχώρι, Αιτωλικό, Ματαράγκα, Γαβαλού, Κάτω Μακρινού.

Λύσσαξα να τα βρω. Διάβαζα παντού για τις παράνομες εξομολογήσεις στα σχολεία και η φαντασία μου οργίαζε. Και τελικά τα βρήκα, σίγα μη μου ξεφεύγανε.

Να λοιπόν, ορίστε το σχολείο της Παλαιομάνινας αν ήθελε προκύψει ανάγκη ανθρωπιστικού βομβαρδισμού.


Φαντάζομαι αυτό το γκρι πάνω δεξιά είναι.

Το τι συνέβη εκεί και στα άλλα σχολεία είναι πέραν πάσης περιγραφής. Τρίτο γραφείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ... υπ' αρίθμ. 1886 έγγραφο ... μητρόπολη αιτωλοακαρνανίας ... μέχρι και υπ' αρίθμ 169/1.2.2005 ανακοίνωση του Ύπατου Συμβουλίου Ελλήνων Εθνικών παίζει.

Κανονικό θρίλερ.

Απορία: αφού το θέμα έχει βγει εδώ και δύο χρόνια, γιατί δεν κατάφερα να βρω ονομαστικη αναφορά για άλλα σχολεία; Στην Αιτωλοακαρνανία ήταν αρκετή η δημοσιοποίηση στην τοπική εφημερίδα Αναγγελια για να πέσει το σχετικό κράξιμο. Στους υπόλοιπους 53 νομούς δεν υπάρχουν εφημερίδες με τα αρχίδια της Αναγγελίας; Να μην έχει συμβεί ανάλογο περιστατικό πουθενά το θεωρώ αδύνατο. Άρα; Ποιος εξομολογεί τα παιδιά μας Νίκο Ευαγγελάτο;

Ανορθολογικές απορίες.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 08, 2006

Ακίνδυνη Απλούστευση

Ίσως να απλουστεύω υπερβολικά, αλλά αν το μήλο το είχε προσφέρει ένα άλλο ζώο, μια χελώνα π.χ., η σεξουαλική συμβολική του προπατορικού αμαρτήματος θα ήταν μάλλον ανύπαρκτη.

Πάντως έχεις δίκιο, το σεξ δεν είναι αιτία αλλά αποτέλεσμα της Πτώσης. Προηγουμένως ήταν αθάνατοι, δεν τους απασχολούσε το σώμα. Μετά, καθώς αποκτούν συναίσθηση της φθοράς, το σεξ γίνεται ανυπόφορα σημαντικό. Θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει κάπως να το ρεγουλάρουν.

Μην τα πάρετε όμως και τοις μετρητοίς αυτά που γράφω. Δεν ήμουν παρών.

(λόγω μπετομπλόγκερ δεν μπορώ να τα γράψω στης Ντέμπυς)

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006

Διορθώθηκε το πρόβλημα με την ώρα στα μπλογκ του pathfinder

(το γράφω για να εμφανιστεί στο μόνιτορ και να αποκατασταθεί η τρωθείσα τιμή και υπόληψη των μπλόγκερ-από-το-μέλλον)

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 06, 2006

Ακίνδυνος Βασιλιάς


[...]

Μπορείς να τους ονομάσεις, ο λαός του Ρόι Όρμπισον. Κι αν ο Ρόι ζούσε σήμερα θα καθόταν στο μπαρ με τον Τζώνυ, την Πωλίν και τον Γουίλφ, φορώντας τα σκούρα γυαλιά του φυσικά, και θα έπινε μπύρα. Και πιθανότατα θα έκλεινε το μάτι στην Πωλίν για να της φτιάξει το κέφι, και θα έπινε για τους πόνους, τις χαρές και τους έρωτες του λαού, και μετά θα έγραφε ένα τραγούδι γι' αυτό. Ήταν ένας άνθρωπος με αλληλοπεριχώρηση.

Η αλληλοπεριχώρηση είναι είδος εν ανεπαρκεία στην Αμερική σ' αυτούς τους καιρούς του "πολιτιστικού πολέμου". Κι όλοι αυτοί οι τύποι, η Πωλίν, ο Γουίλφ, ακόμη και ο Ντένυ ως ένα σημείο, παρά τα πολιτικά στερεότυπα που συνοδεύουν τη σεξουαλικότητά του, υποτίθεται πως βρίσκονται στην "άλλη πλευρά", του πολιτισμικού πολέμου. Που στην πραγματικότητα είναι ταξικός πόλεμος με άλλο όνομα. Τον ονομάζουμε πολιτιστικό πόλεμο επειδή μορφωμένοι οργανικοί διανοούμενοι γράφουν βιβλία για παρομοίως μορφωμένους ανθρώπους οι οποίοι έχουν δασκαλευτεί να ερμηνεύουν την πραγματικότητα με τέτοιους όρους. [...]

Κι όμως, στο μέρος αυτό μπορείς να αισθανθείς τον λαό της Αμερικής. Ακριβώς όπως ο Ρόι τον αισθάνθηκε. Δεν είναι μια Αμερική που εμπνέει. Δεν είναι καν μια υποφερτή Αμερική. Αλλά είναι μια Αμερική όπου, παρά το εθνικό ψεύδος, οι άνθρωποι καταφέρνουν να αποδέχονται ο ένας τον άλλο. Με φτωχή μόρφωση, εξουθενωμένοι εργαζόμενοι, βασικά Χριστιανοί, αποδέχονται τον "περίεργο", τον μηχανόβιο, τον Μεξικάνο και τον Ιρανό κουνιστό, γελάνε και αστειεύονται και τραγουδάνε μέχρι την έσχατη θλιβερή στιγμή όταν τα λιγοστά φράγκα έχουν ξοδευτεί όλα. Τότε γυρνάνε πίσω στις ζωές τους, εκεί που είναι αδύνατο να καταφέρουν αυτό που η μεσαία τάξη θα θεωρούσε μέτρια επιτυχία. Αλλά αυτοί γνωρίζουν ως ζώσα αλήθεια αυτό που εγώ μπορώ μόνο να επικαλεστώ σαν ένα εύθραυστο, άψυχο κείμενο. Γνωρίζουν ότι η πληρότητα των εαυτών μας ενοικεί στην κοινή εμπειρία. Το κατανοούν δίοτι στη βιωτή εκτίθενται στην αλήθεια αυτού που έχει καταντήσει η χώρα μας, και ίσως αυτού που πάντα ήταν. Δεν υπάρχει διαφυγή γι' αυτούς σε απομονωμένα προάστια ή πολυκατοικίες ή σε συγκροτήματα κατοικιών. Πρέπει να το αντιμετωπίζουν καθημερινά αν θέλουν να επιβιώσουν ακόμα μία μέρα. Κατά συνέπεια, σ' αυτή τη μπυραρία αγροίκων βλάχων υπάρχουν ανθρώπινος σεβασμός και ελεύθερο γέλιο, κλάμα μέσα στο μεθύσι, φιλία μεταξύ ανθρώπων για τους οποίους μας λένε ότι είναι εκατέρωθεν μισαλλόδοξοι, και για τους οποίους μας λένε ότι δεν συγχρωτίζονται και δεν γουστάρουν ο ένας τον άλλο. Και μας τα λένε αυτά εκείνοι που έχουν ζωτικό συμφέρον να βλέπουν την εργατική τάξη διαιρεμένη. Παραταύτα, θα ήταν αφελές, κι ακόμα παραπέρα, να πει κανείς ότι η αμοιβαία αποδοχή μεταξύ αυτών των ανθρώπων προσφέρει ελπίδα για κοινωνική συνοχή των Αμερικανών. Τουλάχιστον όχι σε μια χώρα όπου κάθε εν ζωή πολίτης έχει αναπνεύσει στην ατμόσφαιρα του δαρβινικού καπιταλισμού από τη στιγμή της γέννησής του. Είναι απλώς μια ανάσα ξεκούρασης πριν την επιστροφή στη ζούγκλα.

[...]

Αμερική -- Είναι όπως τα τραγούδια του Ρόι, τόσο ευτελή και τόσο αναθεμαστισμένα όμορφα που σε κάνουν να θες να κλάψεις. Ή να τραγουδήσεις. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι από τα δύο.




Του Joe Bageant. Ο οποίος στο αμπάουτ ου του του καταλήγει "Died in 2000 when George Bush got elected ... died along with 275 million other Americans ... Plan to rise again from the dead when he is tossed out ...maybe reincarnate as a Commie terrorist on Wall Street ... maybe as a sex worker in Amsterdam ... can't decide ... both have their advantages."

Όπως και δήποτε να πάτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, αν μη τι άλλο για το φοβερό φωτοκολάζ του Shenandoah. Το ανακάλυψα διαμέσου καουντερπαντς.

Δέχομαι, άνευ ή κατα προτίμηση μετά προικός, προτάσεις/παρατηρήσεις/διορθώσεις/επιπλήξεις για τη μετάφραση παύλα απόδοση.

Εκτός από δύο λέξεις που είναι αδιαπραγμάτευτες, αλληλοπεριχώρηση για την empathy και ευτελή για τα cheap τραγούδια του Ρόι. Για το δεύτερο έχω ήδη κάνει έκπτωση από την ιδεώδη λέξη.

Τις εικόνες του βασιλέα Όρμπισον τις απαλλοτρίωσα, όπως είναι προφανές, από το βασιλεύς όρμπισον τελεία κομ

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 03, 2006

Ακίνδυνο Επιμύθιο

Έτσι γαμάει ο Χουάν Κάρλος τη Σοφία.

Ακίνδυνος Φιλελληνισμός

Από το ποστ Towards proto-cow του Μάρκου Λίμπερμαν στο Language Log ανακάλυψα τα κομικάλια της Χριστίνας Σκέλτον. Αντιγράφω δύο, έχει κι άλλα στη σελίδα της.



Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

Ακίνδυνη Παραφωνία

Ενώ η οικουμένη όλη, καθώς και τα γειτονικά παράλληλα σύμπαντα, γιορτάζει τη νίκη του ελληνισμού και της ορθοδοξίας επί των ιμπεριαλιστών, ένας κατάπτυστος παριστάνει το παγώνι. Και δεν είναι κανένας τυχαίος, κάποιο γρανάζι στην απάνθρωπη μηχανή των βορειαμερικάνων. Όοοοοοχι, είναι ένα φίδι που τρέφουμε στον κόρφο μας.

Μιλάω για τον προδότη που ανεβάζει τα αθλητικά στο IRNA, στο ιρανικό πρακτορείο ειδήσεων. Για τον οποίο ο χρόνος έχει σταματήσει στις 29 Αγούστου και στην μεταγραφή του Οντονκόρ στη Ρεάλ Μπέτις.

Αλλά ... έσσεται ήμαρ κάθαρμα ... ο καιρός γαρ εγγύς σκουλίκι.

Το ξέρω ότι με διαβάζεις και μάθε το από εδώ.

Από Δευτέρα θα εμπλουτίζεις ουράνιο.
<σατανικά γέλιο με ουμπέρτο έκο>χα χα χα</σατανικά γέλιο με ουμπέρτο έκο>