or simply "pissing around and pissing us off", according to a certain individual.

Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007

Η μάχη του (βιβλίου ιστορίας της) ΣΤ Άλινγκραντ

Άλινγκραντ στα ρωσικά ονομάζεται η πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Για τα παιδιά της έκτης δημοτικού το γνωστό βιβλίο δεν είναι το βάπτισμα του πυρός στην ιστορία. Δεν ξέρω αν έχει επισημανθεί ήδη αλλά μιλάμε για τρομερά γκαντέμικη γενιά. Ήταν πρωτακια την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου. Δεν θυμάμαι μήπως ακριβώς ανήμερα ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.

Οι δίδυμοι πύργοι και το Πεντάγωνο ήταν απλώς το προοίμιο. Ακολούθησε ο πόλεμος στο Αφγανιστάν. Στη Δευτέρα ο πόλεμος στο Ιράκ. Στην Τρίτη οι βόμβες σε Κωνσταντινούπολη και Μαδρίτη. Επίσης ηρθαν σε επαφή με την υψηλή τέχνη.



Τέλος πάντων η ζωή, ενώ αυτά μάθαιναν αριθμητική και γραμματική, κάθε άλλο παρά βαρετά εξελισσόταν.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στα έξι χρόνια του δημοτικού τα παιδιά αυτά δυνητικά έχουν βιώσει (οκ, μέσω της τηλεόρασης) περισσότερη "ιστορία" απ' όση οι γονείς τους πριν το 2001. Αποικιοκρατικούς πολέμους, πρωτοφανείς τρομοκρατικές ενέργειες. Μόλις ένα μήνα πριν πιάσουν το γνωστό βιβλίο στα χέρια τους, μια μη κρατική οντότητα έριξε ξυλιές στον πωπό του στρατιωτικά ισχυρότερου κράτους της περιοχής μας.

Αν ένας πατέρας ή μια μάνα είπαν στα παιδιά τους πέντε απλά πράγματα για τον Λίβανο, γι' αυτό που βλέπανε κάθε βράδυ στην τηλεόραση δηλαδή, νομίζω πως σε σημαντικό βαθμό έχουν αντισταθμίσει τις όποιες ελλείψεις ή στοχεύσεις του βιβλίου για το ελληνικό έθνος και την ελληνική επανάσταση.

Αν είχα παιδί, και δεν το λυπόμουνα που θα μπλέξει από μικρό, θα το δασκάλευα να κάνει στο μάθημα σχόλια του τύπου: «δηλαδή η αγγλία βοήθησε τους έλληνες στον πόλεμο της ανεξαρτησίας, όπως το ιράν βοήθησε τους λιβανέζους;». Ουίν-ουίν σιτσουέσιον όπως λέμε και στο χωριό.

Όμως κανείς, ούτε εγώ ούτε το φανταστικό παιδί μου ούτε το ακόμα πιο φανταστικό εγγόνι μου, δεν θα είναι ζωντανός για να δούμε τι θα γράφει για το καλοκαίρι του 2006, το νέο βιβλίο ιστορίας της λιβανέζικης έκτης δημοτικού το 2200. Εξάλλου ούτε ο παππούς μου ζούσε το 1800.

Μου φαίνεται, και πάντως έτσι βολεύεται ο τίτλος, πως η ζωή του ανθρώπου καθορίζεται από τις ιστορικές εξελίξεις όταν πήγαινε δημοτικό.

Από τη μάχη του δικού του Στάλινγκραντ.