No criticism please, we 're bloggers
Προσπαθώ αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα με την κριτική του Ν. Ζαχαριάδη «Γιατί κανείς δεν τολμάει να παραδεχτεί ότι τα πιο πολλά blogs είναι τελείως βαρετά;». Ισχυρίζεται κάτι το εξωφρενικό;
Τα πιο πολλά μπλογκ είναι τελείως βαρετά. Συμφωνώ απολύτως.
Συγκεκριμένα, ας πούμε ότι τα πιο πολλά είναι το 95% και ότι (κάπως, αλλά όχι εντελώς, αυθαίρετα) το σύνολο των μπλογκ είναι εξήντα εκατομμύρια.
Άρα υπάρχουν τρία εκατομμύρια μπλογκ που δεν είναι τελείως βαρετά. Αν από αυτά πάλι υποθέσουμε ότι τα πιο πολλά (guess how many, 95%) δεν είναι αρκούντως ενδιαφέροντα, τότε έχουμε εκατόν πενήντα χιλιάδες μπλογκ που είναι αρκετά ενδιαφέροντα. Κι επειδή κι από αυτά τα πιο πολλά δεν θα είναι πολύ ενδιαφέροντα, καταλήγω πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν εφτάμισι χιλιάδες πολύ ενδιαφέροντα μπλογκ.
(your mileage shall vary, but the average won't)
Όσο κι αν πολλαπλασίασα τις ημέρες της εβδομάδας με τις ώρες της ημέρας, κι αυτό με τα λεπτά της ώρας, το γινόμενο ήταν απελπσιστικά ίδιο όλες τις φορές. Δεκα χιλιάδες λεπτα την εβδομάδα. Για εφτάμισι χιλιάδες πολύ ενδιαφέροντα μπλογκ, που με καμία πρόβλεψη δεν θα παραμείνουν τόσο λίγα.
Δόξα τω θεώ, τα πιο πολλά μπλογκ είναι, και ελπίζω να παραμείνουν εσαεί, τελείως βαρετά.
3 σχόλια:
Συμφωνώ με τη διαπίστωση, αγαπητέ.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα η ανησυχία που τώρα θα διατυπώσω: Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα ιστολόγια (αυτονόητο, άλλωστε), αλλά ότι δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να εντοπιστούν. Όπως συμβαίνει και με τα βιβλία, χρειάζεται να τινάξει κανείς πολλή σκόνη για να τα βρει και συχνά ο διαθέσιμος χρόνος έχει χαθεί.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Νομίζω πως το ζήτημα της αναζήτησης σε ένα βαθμό, σημαντικό πιστεύω, έχει να κάνει με το "ασήκωτο" βάρος ορισμένων παραδοχών που κάνουμε, ώς αναγνώστες οι περισσότεροι, ως συγγραφείς και εκδότες λιγότεροι.
Η προσπέλαση μέσω ενός ιεραρχικού μοντέλου δεν είναι μια σύμφυτη ιδιότητα της πληροφορίας. Αλλά, από την οπτική του web, ένας περιορισμός της τυπογραφίας.
Θεωρώ αυτονόητο, επειδή σ' ένα τέτοιο κόσμο μεγάλωσα, ότι μια εφημερίδα θα έχει "τμήμα" διεθνών ειδήσεων, εγχώριων ειδήσεων, αθλητικών, καλλιτεχνικών και πάει λέγοντας με τις υποδιαιρέσεις του καθενός. Σε ένα τέτοιο μοντέλο ο πίνακας περιεχομένων, μια κάθετη οργάνωση της πληροφορίας, αναδύεται σαν κάτι το "φυσικό".
Στο web όμως το "φυσικό" είναι να πραγματοποώ συνδέσεις υπερκειμένου, κατα κανόνα εν αγνοία και όχι σπάνια παρά τη θέληση του αποδέκτη της σύνδεσης. Και ασυναίσθητα προκαλώ μια οργάνωση της πληροφορίας που, ανάλογα με την περίσταση και τα εργαλεία περιήγησης, μπορεί να φαίνεται κάθετη, οριζόντια ή απλά χαοτική.
Βέβαια η ταξινόμηση και οι κατηγορίες είναι κι αυτές απαραίτητες, ειδικά στους επαγγελματίες. Αλλά ο "πόλεμος" γύρω από την "ποιότητα" του παγκόσμιου ιστού μου φαίνεται σαν αντιδράσεις ενός παιδιού που δοκιμάζει καινούρια φαγητά. Επιδοκιμάζει ή απορρίπτει, προσωρινά, μάλλον με βάση το χρώμα παρά τη γεύση.
Πάντα ευπρόσδεκτος.
Χαίρομαι για το οξυδερκές σχόλιό σου, αγαπητέ φίλε. Και συμφωνώ ότι ο ορίζοντας αναμονής μας συχνά επικαθορίζει ό,τι προσδοκούμε να βρούμε.
Δυστυχώς, το μικρό παιδί έχει την τάση να διαλέγει πράγματα, όπως τα αποκαλούμε, harmful for the teeth and the brain. Προτού προλάβει να αναπτύξει αισθητική και ηθική, η προσφορά τής αισχρότητας και της ρυπαρότητας έχει ήδη γίνει ελκυστική.
Ξέρουμε καλά ότι το ίδιο συμβαίνει στο Διαδίκτυο. Η υπερπροσφορά τής πληροφορίας έχει την τάση να συσκοτίζει αυτά που όντως αξίζουν την προσοχή μας.
Ευχαριστώ για την αξιόλογη συζήτηση. Δεν συνηθίζω να δευτερολογώ: θέλω επομένως να σε επαινέσω για τον ωραίο συλλογισμό σου, που με παρακίνησε να σου ξαναγράψω.
Δημοσίευση σχολίου