No criticism please, we 're bloggers

Προσπαθώ αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα με την κριτική του Ν. Ζαχαριάδη «Γιατί κανείς δεν τολμάει να παραδεχτεί ότι τα πιο πολλά blogs είναι τελείως βαρετά;». Ισχυρίζεται κάτι το εξωφρενικό;

Τα πιο πολλά μπλογκ είναι τελείως βαρετά. Συμφωνώ απολύτως.

Συγκεκριμένα, ας πούμε ότι τα πιο πολλά είναι το 95% και ότι (κάπως, αλλά όχι εντελώς, αυθαίρετα) το σύνολο των μπλογκ είναι εξήντα εκατομμύρια.

Άρα υπάρχουν τρία εκατομμύρια μπλογκ που δεν είναι τελείως βαρετά. Αν από αυτά πάλι υποθέσουμε ότι τα πιο πολλά (guess how many, 95%) δεν είναι αρκούντως ενδιαφέροντα, τότε έχουμε εκατόν πενήντα χιλιάδες μπλογκ που είναι αρκετά ενδιαφέροντα. Κι επειδή κι από αυτά τα πιο πολλά δεν θα είναι πολύ ενδιαφέροντα, καταλήγω πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν εφτάμισι χιλιάδες πολύ ενδιαφέροντα μπλογκ.

(your mileage shall vary, but the average won't)

Όσο κι αν πολλαπλασίασα τις ημέρες της εβδομάδας με τις ώρες της ημέρας, κι αυτό με τα λεπτά της ώρας, το γινόμενο ήταν απελπσιστικά ίδιο όλες τις φορές. Δεκα χιλιάδες λεπτα την εβδομάδα. Για εφτάμισι χιλιάδες πολύ ενδιαφέροντα μπλογκ, που με καμία πρόβλεψη δεν θα παραμείνουν τόσο λίγα.

Δόξα τω θεώ, τα πιο πολλά μπλογκ είναι, και ελπίζω να παραμείνουν εσαεί, τελείως βαρετά.

When the going gets tough, οι τριακόσιοι γίνονται μύριοι

While dilettantes believe the attack is the most difficult military art, most soldiers know better. Carrying out a successful retreat is usually far harder.

One of history's most successful retreats, and certainly its most famous, is the "Retreat of the 10,000." In 401 B.C., 10,000 Greek hoplites hired themselves out as mercenaries to a Persian prince, Cyrus the Younger, who was making a grab for the Peacock Throne. Inconveniently, after the Greeks were deep in Persia, Cyrus was killed. The hoplites' leader, Xenophon, the first gentleman of war, led his men on an epic retreat through Kurdish country to the coast and home. Surprisingly, most of them made it. Safely back in Athens, Xenophon wrote up his army's story, cleverly titling it the Anabasis, which means the advance. It was not the last retreat so labeled.

Μετά ο Ουίλιαμ δίνει συμβουλές για την Operation Anabasis. Σύντομα και στο box office εύχομαι.

ακίνδυνο τραγουδάκι, όχι αυτό που περιμένεις

Η προδοσία των διανοούμενων, the prequel

Ξέρω ότι λέω πολύ βαρειές κουβέντες. Ήταν όμως και αναπόφευκτο. Γιατί, διαφορετικά, τι θα ερχόμουν να κάνω εδώ; Εγώ, σας παρουσιάζω -σε μια στιγμή δίκαιης ευφορίας των Αριστερών- αυτό που για μένα είναι ο μεγαλύτερος και χειρότερος κίνδυνος που απειλεί ιδιαίτερα εμάς, τούς διανοούμενους, στο κοντινό μέλλον. Μια νέα «προδοσία παπάδων» μια νέα παραδοχή μια νέα προσχώρηση, μια νέα υποχώρηση στο τετελεσμένο γεγονός, ένα νέο καθεστώς έστω και αν είναι μόνο σα νέα κουλτούρα και νέα ποιότητα ζωής.

Σας επαναλαμβάνω τα όσα έλεγα στο τέλος τής πέμπτης παραγράφου: ο καταναλωτισμός μπορεί να κάνη αναλλοίωτες τις νέες κοινωνικές σχέσεις πού θα εκφράζονται από το νέο τρόπο παραγωγής «δημιουργώντας σαν πλαίσιο τής νέας ηδονιστικής ιδεολογίας ένα πλαίσιο ψεύτικης ανοχής και ψεύτικου λαϊκισμού, ψεύτικης πραγμάτωσης, δηλαδή, πολιτικών δικαιωμάτων».

Η μάζα όμως των διανοουμένων που με την μαρξιστικοποίηση άλλαξε τον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα και τον έκανε προοδευτικό κώδικα ή κομφορμισμό τής Αριστεράς, δεν κάνει άλλο από το να παίζη το παιχνίδι της εξουσίας: όσο περισσότερο ένας προοδευτικός διανοούμενος πιστεύει φανατικά στην αγαθότητα τής συμβολής του στην πραγμάτωση των πολιτικών δικαιωμάτων, τόσο περισσότερο, ουσιαστικά, δέχεται. τον σοσιαλδημοκρατικό ρόλο πού η εξουσία επιβάλλει, καταργώντας με την ψεύτικη πραγμάτωση, των πολιτικών δικαιωμάτων κάθε τι το πραγματικά διαφορετικό. Μια τέτοια εξουσία λοιπόν προσλαμβάνει ούσιαστικά τούς προοδευτικούς διανοούμενους και τούς αναθέτει τον ρόλο των κληρικών της. Έτσι, οι διανοούμενοι αυτοί χάρισαν σ' αυτή την αόρατη εξουσία μιαν αόρατη προσχώρηση, τσεπώνοντας μιαν αόρατη ταυτότητα.

Πιστεύω πάντως ότι σεις δεν θα πρέπει να κάνετε τίποτε άλλο από το να συνεχίσετε να είστε αυτό πού είστε. Πράγμα πού σημαίνει: να είστε αδιάκοπα αγνώριστοι. Να ξεχάσετε αμέσως τις μεγάλες επιτυχίες και να συνεχίσετε ατάραχοι και με επιμονή και αιώνια αντίθεση, να ζητάτε, να θέλετε να ταυτίζεστε με το διαφορετικό: να προκαλείτε σκάνδαλο, να βλαστημάτε.

Είναι η κατάληξη της ομιλίας που θα εκφωνούσε ο Παζολίνι στο συνέδριο των Ριζοσπαστών. Πρόκειται για το τελευταίο γραπτό του. Κυριολεκτικά. Δολοφονήθηκε ώρες αργότερα. Τα χαρτιά βρέθηκαν στη γραφομηχανή, χωρίς διορθώσεις.

Εκείνο το προδοσία παπάδων βγάζει μάτι. Το δικό μου τουλάχιστον που είναι και ζαβό. Αναζήτησα το πρωτότυπο και βρήκα πως λέει Una nuova trahison des clercs. Δε βαριέσαι, όλοι αδέρφια είμαστε.

Από το διπλό τεύχος 20-21 της Οδού Πανός. Μεταφραστής δεν αναφέρεται.

Μ. Ρεπούση: Χάσαμε τη μάχη, θα κερδίσουμε τον πόλεμο

Προς Θεού, δεν το είπε έτσι. Θα ήταν μια ασυγχώρητη δραματοποίηση. Αλλά το μήνυμα αυτό κατάλαβα πως είναι.

Και πάλι στην εκπομπή του Μπάμπη Παπαπαναγιώτου «Τι Τρέχει» στον Alpha Radio 98.9 και ομοίως πάλι μου ξέφυγε ένα μικρό διάστημα στην αρχή.

Αδιάφορη λεπτομέρεια, this an old game called tsampoukas

Παπαναγιώτου: «Ο κύριος Καραμάνος [ο γγ υπεπθ που μίλησε προηγουμένως] είπε ότι, αν κατάλαβα καλά, ότι αναλάβατε τη δέσμευση μέσα στον επόμενο μήνα να έχετε κάνει τις διορθώσεις»

Ρεπούση: «Δεν έχω αναλάβει τέτοια δέσμευση, δεν έχω αναλάβει τέτοια δέσμευση να κάνω μέσα στον επόμενο μήνα τις διορθώσεις, βέβαια για να γίνουν οι διορθώσεις, για να γίνουν διορθώσεις και να εκδοθεί το βιβλίο, να επανεκδοθεί για το Σεπτέμβριο του 2007, αυτό πρέπει να γίνει γρήγορα διότι υπάρχουν διαδικασίες εκτύπωσης, που παίρνουν χρόνο. Άρα για να έχουμε ένα, μια επανέκδοση του βιβλίου για το 2007 σημαίνει ότι πρέπει οι διαδικασίες όποιων διορθώσεων να γίνουν γρήγορα. Αυτό είναι το ένα, έτσι;»

Δηλαδή δεν έχει αναλάβει δέσμευση, διότι η επιστήμη είναι ανεξάρτητη. Αλλά δεσμεύεται, μιας και οι επιστήμονες είναι απλώς ημίθεοι και δεν μπορούν επι του παρόντος να παγώσουν το χρόνο. Άτιμες διαδικασίες εκτύπωσης.

Μετά λέει ότι το βιβλίο δεν έχει ούτε λάθη, ούτε ανακρίβειες. Αλλά πάτα πλέι, μη τα περιμένεις όλα μασημένα.

η γραφομηχανή απλώς αντικατεστάθη

Έψαχνα στα κουτουρού να βρω, αν υπάρχει, ευρωπαϊκή νομολογία για τους συνδέσμους υπερκειμένου. Και τράκαρα.

Στις 2 Απριλίου 2002, όταν ακόμη γίνονταν σκληρές διαπραγματεύσεις μεταξύ ΕΣΗΕΑ και ιδιοκτητών για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης και ενώ οι δημοσιογράφοι είχαν πραγματοποιήσει ήδη κάποιες απεργίες η ΕΙΗΕΑ (Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) δημοσίευσε μια ανακοίνωση στην οποία περιέχονταν οι εξής φράσεις:

«Όσο για το φημολογούμενο κέρδος από τη χρήση των κομπιούτερ, ο ισχυρισμός αυτός (σ.σ.: αναφέρεται στη διεκδίκηση επιδόματος ηλεκτρονικού υπολογιστή) είναι έωλος, καθώς η γραφομηχανή απλώς αντικατεστάθη από αντίστοιχα, τεχνολογικά πιο προηγμένα, εργαλεία»

Δ' Κύκλος Εργασιών
Ομάδα Εργασίας Δ4
Το ηλεκτρονικό επιχειρείν για δημοσιογράφους

Βιντεοπαιχνίδια Ιστορίας

Ο Αντώνης Νικοπολίδης Λιάκος μιλάει στην εκπομπή του Μπάμπη Παπαπαναγιώτου «Τι Τρέχει» στον Alpha Radio 98.9 . Δεν γνώριζα από πριν ότι θα μιλήσει και μέρχι να αρχίσω την ηχογράφηση έχασα την εισαγωγή. Όχι πολύ, 10-15 δευτερόλεπτα. Είχε προηγηθεί η Άννα Διαμαντοπούλου που είπε ότι το αίτημα του ΚΚΕ για απόσυρση ισοδυναμεί με ρίψη του βιβλίου στην πυρά. Εξαιτίας αυτού, όχι της πυράς βλάκα - της βιασύνης, η ένταση είναι μάλλον υψηλή. Θα ήταν σοφό λοιπόν πριν το πάτημα του πλέι να λάβετε τα δέοντα μέτρα, ειδικά σε χώρους εργασίας.

Ηθικό δίδαγμα; If anything in this life is certain, if history has taught us anything, it is that you can always shoot your self in the leg.

The more important loss

I watched the Vietnamese waterboard six captured VC on an operation in War Zone D in 1964. I went to my senior advisor, a captain, who told me to go to the regimental advisor, a major, who told me to go to the Vietnamese regimental commander, an ARVN Colonel who had ordered the process – all while this was going on. I talked to the ARVN colonel and told him he couldn't do this that it was against the Geneva Conventions, and he said I was right. He ordered the men released and about 30 seconds later they were machine gunned with their hands still tied behind their backs.

I still think that is why we lost in Vietnam. Either I wasn't strong enough, or we lost the moral high ground in 1964. I would like to think I was on the right side of that incident, but there were others like it that I heard of later – like pushing VC out of helicopters in flight – that I think added to the other side's efforts. No matter their atrocities, we (and the French) acted just like them. And oh by the way, I lost a silver star recommendation by speaking out as well as the contents of my stomach which I promptly emptied into the river that day. My hard boiled sticky rice lunch was by far the more important loss.

So I don't abide by the Administrations' policies with regard to the treatment of prisoners. I think they in fact do more to lose the war than to provide any information of tactical value. We lose our own collective souls.

Και collective και souls;! Προφσνώς ο φίλος δεν είναι ούτε φιλελεύθερος ούτε ορθολογιστής.

Losing the moral high ground, by "Anonymous G" (σύνδεσμοι και έμφαση δικά μου)

Rice Bowl and Bird by Terry Grant

Όποιος ξεχνά ένα ρητό είναι καταδικασμένος να το επαναλαμβάνει λάθος

Progress, far from consisting in change, depends on retentiveness. Those who cannot remember the past are condemned to repeat it.

Ριπήτ άφτερ μι.



Διότι και όποιος λησμονεί τα περασμένα ποστ του, είναι καταδικασμένος να τα επαναλαμβάνει. Αν και το συγκεκριμένο την πρώτη φορά ήταν off season.

Ιστορία μου, αμαρτία μου

Tomorrow they may demand that we should change the textbooks in history or may order us what to exhibit at museums

Ποιος τα λέει αυτά; Ποιοι, αύριο ή μεθαύριο, θα έχουν τέτοια ιταμή απαίτηση;

Η απάντηση μετά τις διαφημίσεις

Πρέπει να γιορτάσουμε όλοι μαζί, αλλιώς

θα μας γλεντήσουν τον καθένα χωριστά (Βενιαμίν Φραγκλίνος, ελαφρά παραλλαγμένος)

Τρομερά πράγματα. Η Καλαμάτα λέει ήταν ήδη ελεύθερη, σε πείσμα της βλακείας μας να γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου.

Ουελ, ιτ χαπενς του δε μπεστ, ιτ χαπενς του δε ρεστ.

Letters of John Adams, Addressed to His Wife, σελίδα 175 του pdf του Google Books.

Προτείνω να γίνει μια μπλογκοδιαδήλωση εξώ από την Πρεσβεία, στις 2 Ιουλίου. Την πραγματική Ημέρα της Ανεξαρτησίας. Και να τα αφήσουν τα ψέμματα οι ψεύτες.

Περί διανόησης, Huntington's Model

...
Nothing so contributes to the reproduction of class in our society, aside from property relations, as the institutionally enforced intellectual division of labor. It dissects knowledge into academic ghettos, and it attempts to freeze working class people out of the intelligentsia altogether. Credentials!

Capitalism needs its credentialed mandarins, and the mandarins often define even who are the "legitimate" critics of capitalism. Specialization and credentialing are the keys to this legitimation, and the keys to the exclusion of would-be transgressors.

Those of us who lack the credentials must be excluded from the intelligentsia, because the inclusion of our voices, the legitimation of our voices, calls into question the legitimacy of the whole fucking system.

I feel this personally, both as a former enlisted man and as a leftist. As a leftist, I have sometimes encountered powerful pressure to circumscribe my own role, and to limit my own public discourse, to criticism of US military policy… to serve the revolution only as a witness.

Leave theory to the experts. Just like the military.

The comrades at Freedom Road don't pull that shit. They include plenty of working class intellectuals.

Working class people can and must become intellectuals. We can and must study diligently, debate, self-criticize, re-study, and continually sharpen our ability to play intellectual hardball.

We can't be lazy about it. It's always easier to pretend you know something than it is to learn about it. It's always easier to be cute than it is to be rigorous. It is easier to talk trash than practice the humility of the serious student. We have to work, harder than the bourgeoisie, because we are at war.

But we can never allow ourselves to be intimidated by advanced degrees – just as we cannot become anti-intellectuals. We can never afford to contain ourselves within predetermined specializations. The experience of working class intellectuals will enrich theory. Our stories will keep things real. Our practice will define the future.

And we deserve to be heard.

Huntington's Model του Stan Goff, έχει κι άλλα στη στήλη Military Matters. Μερικά έχουν πολύ ενδιαφέρουσα οπτική, από πολιτική άποψη. Κάποια άλλα με προσωπικές αφηγήσεις είναι πολύ μαύρα, από ψυχολογική άποψη. Αλλά αφού γράφει γι' αυτά σημαίνει πως έχει αφήσει το σκοτάδι πίσω του.

Η μάχη του (βιβλίου ιστορίας της) ΣΤ Άλινγκραντ

Άλινγκραντ στα ρωσικά ονομάζεται η πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Για τα παιδιά της έκτης δημοτικού το γνωστό βιβλίο δεν είναι το βάπτισμα του πυρός στην ιστορία. Δεν ξέρω αν έχει επισημανθεί ήδη αλλά μιλάμε για τρομερά γκαντέμικη γενιά. Ήταν πρωτακια την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου. Δεν θυμάμαι μήπως ακριβώς ανήμερα ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.

Οι δίδυμοι πύργοι και το Πεντάγωνο ήταν απλώς το προοίμιο. Ακολούθησε ο πόλεμος στο Αφγανιστάν. Στη Δευτέρα ο πόλεμος στο Ιράκ. Στην Τρίτη οι βόμβες σε Κωνσταντινούπολη και Μαδρίτη. Επίσης ηρθαν σε επαφή με την υψηλή τέχνη.

Τέλος πάντων η ζωή, ενώ αυτά μάθαιναν αριθμητική και γραμματική, κάθε άλλο παρά βαρετά εξελισσόταν.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στα έξι χρόνια του δημοτικού τα παιδιά αυτά δυνητικά έχουν βιώσει (οκ, μέσω της τηλεόρασης) περισσότερη "ιστορία" απ' όση οι γονείς τους πριν το 2001. Αποικιοκρατικούς πολέμους, πρωτοφανείς τρομοκρατικές ενέργειες. Μόλις ένα μήνα πριν πιάσουν το γνωστό βιβλίο στα χέρια τους, μια μη κρατική οντότητα έριξε ξυλιές στον πωπό του στρατιωτικά ισχυρότερου κράτους της περιοχής μας.

Αν ένας πατέρας ή μια μάνα είπαν στα παιδιά τους πέντε απλά πράγματα για τον Λίβανο, γι' αυτό που βλέπανε κάθε βράδυ στην τηλεόραση δηλαδή, νομίζω πως σε σημαντικό βαθμό έχουν αντισταθμίσει τις όποιες ελλείψεις ή στοχεύσεις του βιβλίου για το ελληνικό έθνος και την ελληνική επανάσταση.

Αν είχα παιδί, και δεν το λυπόμουνα που θα μπλέξει από μικρό, θα το δασκάλευα να κάνει στο μάθημα σχόλια του τύπου: «δηλαδή η αγγλία βοήθησε τους έλληνες στον πόλεμο της ανεξαρτησίας, όπως το ιράν βοήθησε τους λιβανέζους;». Ουίν-ουίν σιτσουέσιον όπως λέμε και στο χωριό.

Όμως κανείς, ούτε εγώ ούτε το φανταστικό παιδί μου ούτε το ακόμα πιο φανταστικό εγγόνι μου, δεν θα είναι ζωντανός για να δούμε τι θα γράφει για το καλοκαίρι του 2006, το νέο βιβλίο ιστορίας της λιβανέζικης έκτης δημοτικού το 2200. Εξάλλου ούτε ο παππούς μου ζούσε το 1800.

Μου φαίνεται, και πάντως έτσι βολεύεται ο τίτλος, πως η ζωή του ανθρώπου καθορίζεται από τις ιστορικές εξελίξεις όταν πήγαινε δημοτικό.

Από τη μάχη του δικού του Στάλινγκραντ.

the war began at our initiative

"the war began at our initiative and we did not take advantage of the benefits granted to the initiator."

Διαμαντάκι από την τις-πταίει-έκθεση του στρατηγού Herzl Shafir. Από την Haaretz, μέσω Google News, μέσω d-n-i.

Θυμάμαι κάποιους να σκίζουν τα ρούχα τους, με την ανορθολογική στάση που επιδείξαμε ως έθνος και ως ανθρωποι, εισέτι μίαν :-) Επειδή τα γκάλοπ καταγράφανε την πεποίθηση του περιώνυμου και κατάπτυστου "97%" ότι το Ισραήλ ξεκίνησε τον πόλεμο.

Οπωσδήποτε πρέπει να ληφθούν μέτρα. Από τους ράφτες των φιλελευθέρων εννοώ. Χρυσές δουλειές θα κάνουν πάλι.

Ενάντια στην πάσχουσα λογική των κομικς

Τέλος δίνει συνέντευξη σε έναν κριτικό και μιλάει για πολλή ώρα στο μαγνητόφωνο. Τότε ο δημιουργός ελευθερώνεται, ο μοραλισμός του μετριάζεται και γεννιούνται κάποιες άλυτες αντιφάσεις: «Τα κόμικς είναι το πιο ελεύθερο μαζικό μέσο» λέει. Πράγματι, ο δημιουργός δεν υφίσταται την τυραννία του τηλεοπτικού sponsor, οι περιορισμοί ανάμεσα στους οποίους κινείται είναι πολλαπλοί, όμως κανείς τους ιδιαίτερα τυραννικός. Έτσι, ο δημιουργός είναι ελεύθερος να εκφράσει στο κοινό του κάθε ιδέα που του περνά από το μυαλό. Βεβαίως έχει ορισμένα όρια: προπαντός, πρέπει να ενεργεί κατά τρόπον ώστε «η ιδέα να φαίνεται αρκετά καθαρά και να γίνεται κατανοητή από τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων». Όμως, η συνθήκη αυτή δεν αλλάζει συνολικά την ιδέα της έκφρααης; Ο Καπ απαντάει αρχικά αφήνοντάς μας να υποθέσουμε ότι πράγματι δεν τον ενδιαφέρει να εκφράζεται: «Η πρώτη μου σκέψη είναι να γίνω τόσο διασκεδαστικός και να περιπλέξω τόσο τον αναγνώστη ώστε να τον αναγκάσω να με διαβάσει και την επόμενη μέρα». Επομένως, απλή εμπορική σκοπιμότητα; Όχι, ο Καπ προσθέτει ότι έχει «ορισμένες αντιλήψεις για τον κόσμο και τον άνθρωπο, που θέλει να τις προτείνει στους αναγνώστες του». Επομένως, παιδαγωγική σκοπιμότητα. Πώς όμως συντίθεται αυτό το παιδαγωγικό σχέδιο; «Πιστεύω ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για δύο ή τρία πράγματα. Ενδιαφέρονται για τον θάνατο• διασκεδάζουν με τη σκέψη του θανάτου. Αυτή είναι η βάση όλων των περιπετειών του Li'l Abner. Yπάρχει μια διαρκής ερωτοτροπία με τον θάνατο• υπάρχει πάντα ο θρίαμβος σε κάτι που πιστεύαμε ότι θά 'πρεπε να μας κατατροπώσει. Έτσι πιστεύω ότι ο Li'l Abner προτείνει ένα είδος φυγής από το βέβαιο τέλος. »Έπειτα, νομίζω ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τον έρωτα, απ' όλες τις απόψεις. Πολύς κόσμος νιώθει αποτυχημένος στον έρωτα. Αυτό που συμβαίνει στον Li'l Abner είναι ότι ακόμα και η αποτυχία πραγματοποιεί τις ερωτικές φαντασιώσεις. Οι αδέξιες, γελοίες, θλιβερές αποτυχίες των κατοίκων του Dogpatch κάνουν εμάς τους υπόλοιπους, που είμαστε τόσο εκτεθειμένοι στην αποτυχία των πόθων μας, να νιώθουμε ίσως κάπως λιγότερο ηλίθιοι και ανίκανοι. »Και τέλος, νομίζω πως νοιαζόμαστε και γι' αυτό που ονομάζουμε τύχη ή δύναμη — ό,τι είναι αποτέλεσμα κάποιας νίκης, κάποιου συναγωνισμού με άλλον για την κατάκτηση ενός πράγματος. Ο θάνατος, ο έρωτας και η εξουσία είναι τα τρία μεγάλα ενδιαφέροντα του ανθρώπου. Και βρίσκονται στις ρίζες κάθε ιστορίας του Li'l Abner... »Νομίζω ότι ολόκληρη η σημασία της ύπαρξης, η επιβράβευση για το ότι ζήσαμε μια άλλη μέρα, είναι ότι η μέρα που ζήσαμε ήταν λιγότερο άσχημη απ' ό,τι θα μποροΰσε να είναι. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη ικανοποίηση των αναγνωστών του Li'l Abner είναι ότι όσο άσχημη κι αν ήταν η μέρα τους, αυτοΰ (του Li'l Abner) ήταν χειρότερη». Τι να προσθέσουμε σ' αυτές τις δηλώσεις; Ότι εμπνέονται από μια πανάρχαιη και στοιχειώδη φιλοσοφία, από μια τραγική και αφηρημένη απαισιοδοξία. Ότι από τη στιγμή που γίνεται παιδαγωγικό σχέδιο (πείθοντας τους άλλους για το γεγονός ότι παρ' όλ' αυτά ζουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο), από τη στιγμή που γίνεται καθημερινή τροφή για τους πολίτες ενός μαζικού πολιτισμού, που ήδη βαρύνονται από την υποψία του ετεροκαθορισμού, της παθητικής χειραγώγησης από μια εξουσία που τους ξεπερνά, η φιλοσοφία αυτή δεν ξεχωρίζει σε τίποτα από την ηθική της ευημερίας και της φτήνιας, όπου στηρίζεται ο πολιτισμός του κέρδους και της κατανάλωσης. Μήπως, λοιπόν, ο Αλ Καπ δεν είναι παρά πιστός υπηρέτης της εξουσίας, εφευρέτης ενός θαυματουργού καταπραϋντικού φαρμάκου που εγχέεται με καθημερινές δόσεις σε μια κοινότητα πενήντα εκατομμυρίων πιστών; Το κείμενο είναι από τους Κήνσορες και Θεράποντες του Ουμπέρτο Έκο, μτφ Έφη Καλλιφατιδη, εκδ Γνωση. Ο τίτλος του ποστ είναι ένα φτηνο λογοπαίγνιο, μέσω μπαζ παρά rotas.

Διαμάχη για τον θεσμό των λαϊκών ιστορικών

Μετά και το οριακό 4-3 στη δίκη του βιβλίου ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού

Δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης
Β.Μ. πρόεδρος της Ένωσης Επαγγελματιών Ιστορικών

Πέραν και ανεξάρτητα από συγκεκριμένες υποθέσεις που αντιμετωπίστηκαν από την ελληνική ιστοριογραφία, πάντα υποστήριζα ότι ο θεσμός των ερασιτεχνών δεν έχει να προσφέρει κάτι θετικό στη συγγραφή βιβλίων ιστορίας.

Οι ερασιτέχνες είχαν λόγο ύπαρξης όταν υπήρχε ένα διαφορετικό μοντέλο ιστορικού, του ανθρώπου δηλαδή που απομονωμένος στο γραφείο του απησχολείτο μόνον με τις πηγές του, αδιαφορώντας για το τι γίνεται στην κοινωνία. Αυτός ο ιστορικός δεν υπάρχει πλέον. Οι σύγχρονοι ιστορικοί επιστήμονες έχουν ανοικτά τα μάτια τους προς την κοινωνία και μετέχουν ενεργά σε όλες τις κοινωνικές διεργασίες. Ως εκ τούτου, το επιχείρημα που ακουγόταν παλαιότερα και επαναλαμβάνεται από ορισμένες πλευρές και σήμερα, ότι ο ερασιτέχνης «φέρνει σε έναν χώρο στεγνό από αισθήματα τη δροσιά της κοινωνίας», δεν έχει πλέον βάση.

Αντίθετα, εκείνο που φέρνει στο χώρο της ιστοριογραφίας - και μάλιστα σε σοβαρές υποθέσεις - είναι την απειρία του, τις ενδεχόμενες προσωπικές προκαταλήψεις του και τον εύκολο επηρεασμό από συναισθήματα. Πάντα υποστήριζα ότι κανένα από αυτά τα τρία στοιχεία δεν βοηθάει για την ορθή, χωρίς προκαταλήψεις και στηριζόμενη στη λογική, αντιμετώπιση μιας υπόθεσης.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει Ένωση Επαγγελματιών Ιστορικών, κι αν ο πρόεδρός της έχει τα αρχικά Β.Μ. Απλώς προσάρμοσα μια δήλωση του Βασίλη Μακρή, προέδρου της Ένωσης Εισσαγελέων. Είναι μετά το "σκάνδαλο" μιας αθώωσης, εξαιτίας των λαϊκών δικαστών.

Θέλω να πω το εξής. Διάβασα την απατηλή ευκολία της ιστορίας, του Μάρκου Καρασαρίνη στον Πολίτη, κατόπιν σραοσικού μπαζαρίσματος. Δεν έχω να αντιτάξω κάτι. Σκέφτομαι όμως τι είναι αυτό που διακρίνει τους ειδικούς στην ιστορία από τους ειδικούς στη νομική. Ώστε για τους δεύτερους η κοινωνία να θεωρεί καλό κι αγαθό να περιορίζει κάπως την ισχύ τους.

Σίγουρα δεν θα ήθελα η κατάσταση της υγείας μου να γίνει αντικείμενο μεικτού ιατρικού συμβουλίου, τακτικών και λαϊκών γιατρών. Για τον Λυσένκο δεν θελω να το σκέφτομαι καν. Αλλά αφού δέχομαι ένας τσαγκάρης και μια ράφτρα να αποφασίζουν για υποθέσεις ανθρωποκτονίας, με ποιο σκεπτικό θα τους επιπλήξω αν κρίνουν τη σημασία της ναυμαχίας του Ναυαρίνου; Είναι ένα παράδοξο, νομίζω.

Έχω κάποιες εξηγήσεις, αλλά μιας και δεν είμαι ειδικός τις κρατάω για τον εαυτό μου. Να πω μόνο πως μου φαίνεται ότι, ενώ η λεγόμενη δικαιοσύνη έχει (ακόμη) ανάγκη το ζωτικό ψεύδος της λαϊκής συμμετοχής, άλλοι κλάδοι εφηρμοσμένης επιστήμης έχουν απαλλαγεί από τα "βαρίδια του παρελθόντος".

Πάλη μέχρις εσχάτων

Φιλελεύθερη Συμμαχία
εναντίον
Φαιοκόκκινου Μετώπου

(πάλι τα βουβάλια του βάλτου θα τη πληρώσουν)

Βάσανα που έχει κι ο ξένος κόσμος

Revised high school texts fuel controversy

Critics accuse gov’t of reacting to Chinese historical claims

Revised high-school history textbooks will describe the Bronze Age as having started in 2000 B.C. on the Korean Peninsula, up to one millennium earlier than what was claimed by previous textbooks. The textbooks will also state that the Gojoseon Kingdom, believed to be the first in Korea’s history, was firmly established by Dangun in 2333 B.C.

Dangun’s identity has been integrated into Korean foundation myths; however, scholars still debate whether he was an actual tribal chieftan or a symbolic figure.

Η δικιά μας κοντινή Κορέα

No IE, no party (damn you mosaiko imperialists)

Πάρτυ για το Μωσαϊκό.gr αλλά για να δούμε τις φωτογραφίες, ώστε να κόψουμε φάτσες, πρέπει να έχουμε internet explorer. Τυπικό παράδειγμα ενός web οπισθοδρομικού συντηρητικού, φοβικού και μισαλλόδοξου, που ανταλλάσει τις δυνατότητες του μέλλοντος με ένα εξωραϊσμένο και εξιδανικευμένο παρελθόν (δάκρυα).

Amara Hark Weber, Mosaiko.gr contributor, and her guest at the launch party for Mosaiko.gr

Guests read features on the pages of Mosaiko.gr during the launch party.

Representatives of the Student Association for International Affairs attended the Mosaiko.gr launch

George Selimis and the EOSnet team that helped develop the website, at the Mosaiko.gr party

Dimitris Liossis, one of the creators of the Invert Room, and his guest at the Mosaiko.gr party

Εικονογραφημένη εφαρμογή της θεωρίας της εξέλιξης, στην καθημερινή ζωή

Έτσι, για να κλείσουν τα στόματα των έξαλλα φωνασκούντων επαγγελματιών κινδυνολόγων, να ξαναβρεί η πατρίδα μας το χαμένο βηματισμό της μέσα στην Ιστορία, βρε αδερφέ (δάκρυσα)

boff

1. A term to describe quick sexual intercourse which includes the man not taking off his pants and alot of dry humping. This term is commonly used by english teachers like Mr. Fetterman
   
   In the Mel Gibson version Hamlet boffed his mother


2. A specific type of sexual intercourse having all of the following qualifications: 1) It is super high speed 2) At least one of the participants does not know the others name. 3) The male's trousers are not complely removed. Also, some definitions require the intercouse to take place at the Kimwood Apartments
   
   I boffed some bitch at a lame party.

PowerPoint, the unique cultural totem

Ο William Lind έχει δηλητηριώδη κέφια.

After several hundred PowerPoint slides, the brains of all in attendance are in any case reduced to mush. Those in the back rows quietly pray for a suicide bomber to provide some diversion and end their ordeal.

Για τον αμερικανικό στρατό λέει.

Buffer underrun

Εφτά ταινίες είναι περισσότερες απ' όσες έχω δει. Περισσότερες κι απ' όσες έκανε ο Τζων Καζάλ.

You can't do that

«Έλα μωρέ Μάνο» είπε με αγαπητική περιφρόνηση ο κυριολεκτικά υψηλός επιβάτης του κατά άλλα άδειου Antonov. «Σιγά που δεν θα δεχτούν, σαν κάλπικες δεκάρες τους ξέρω, όλοι τους πουλητάρια είναι». Την ίδια στιγμή, στο ίδιο σημείο αλλά είκοσι χιλιάδες πόδια χαμηλότερα, τούρκοι χωρικοί ξυπνούσαν αλαφιασμένοι από τον ήχο της ανεξήγητης κατάρρευσης ενός ολοκαίνουριου φράγματος.

Πίσω στην Τεχεράνη ο διασημότερος μπλόγκερ της πόλης έτριβε τα χέρια του με μεσανατολίτικη ικανοποίηση. «Ζήτω ο καπιταλισμός» ψιθύρισε με τη μοχθηρία του αληθινά κακού. Είχε κοστίσει κάτι παραπάνω, αλλά έτσι είναι όταν κάνεις μπίζνες με τον καλύτερο. Επιτέλους, το μεγαλύτερο εμπόδιο στα σχέδια του Άξονα του Κακού για παγκόσμια κυριαρχία είχε ξεπεραστεί. Έλληνες φιλελεύθεροι, if you can’t beat ‘em, buy them.

Λίγες μέρες, και καθόλου λίγα δισεκατομμύρια ευρώ, αργότερα οι πλέον προσεκτικοί από τους επισκέπτες γνωστής ιστοσελίδας wannabe κόμματος παρατήρησαν μια μικρή αλλά χαρακτηριστική αλλαγή.

(δεν είμαι φίλος αυτού του είδους παιχνιδιών. των πυραμίδων εννοώ. πας εις και πάσα μία που επιθυμεί ας γράψει κάτι με πέντε μουσικούς ή πέντε μουσικές)

Ετος γεννήσεως 1941

Ο εγκωμιασμός της νεότητας ή η απαξίωση του γήρατος συνιστά κάποιου είδους επιχείρημα;

"Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" με ρωτούσαν οι κυρίες. "Συνταξιούχος", αποκρινόμουν. Υπήρχε λόγος για αυτή την απάντηση μου. Όταν ήμουν στο πάρκο, φτιάχνοντας κάστρα στην άμμο, έβλεπα νευρικούς άνδρες να κρατούν χαρτοφύλακες και να τρέχουν πίσω από ξεχειλισμένα τραμ. "Τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι;", ρωτούσα τη μαμά. "Πάνε στις δουλειές τους", αποκρινόταν εκείνη. Έβλεπα ακόμα κάποιον ηλικιωμένο κύριο να κάθεται ήρεμα στο παγκάκι και να απολαμβάνει τον ήλιο. "Αυτός γιατί είναι εδώ;" ρωτούσα. "Είναι συνταξιούχος". Ε, μετά από όλα αυτά η ιδιότητα του συνταξιούχου έμοιαζε αλήθεια πολύ ελκυστική.

απροσδιόριστο χρονικό διάστημα που είθισται να αποκαλούμε ζωή

Αυτές είναι ίσως οι τελευταίες μέρες. Τις ζούμε μια προς μια. Η τελευταία μου παράλυση προήλθε από κάποια εσωτερική αιμορραγία στον εγκέφαλο. Η έγνοια μου είναι μετά την αναχώρηση μου να μείνουν κάποια πράγματα από μένα, όχι εργασίες, όχι τελεσίδικες επιστημονικές διακηρύξεις, αλλά αγάπη. Ελπίζω αυτή να μείνει και να μην επηρεαστεί από τον τρόπο της οριστικής αποχώρησης μου, που θα τον ήθελα γαλήνιο, σαν κώμα, χωρίς χαροπάλεμα και άσχημες αναμνήσεις. Ό,τι κι αν συμβεί τώρα, η μικρή μας οικογένεια μπορεί να ζήσει για πάντα -η Γκράτσια, εγώ και η αγάπη μας. Έτσι θα ήθελα να γίνει, η αγάπη, και όχι η διάνοια, να επιζήσει.

Πώλ Φεγεράμπεντ, δια χειρός BigFatOpinion

Βόλτα με δανεικό αμάξι

Spencer Platt Wins World Press Photo Award
Platt's photo was taken Aug. 15, the first day of a ceasefire between Israel and Lebanon. He had been in Lebanon about three weeks covering the war for Getty's wire service. While much of the press corps was based in Tyre, in the south of Lebanon, Platt says his editors directed him to stay in Beirut.

Platt had been up since 6 a.m. wandering the city with his translator. In the late afternoon, as he was preparing to return to his hotel to file his images, he spotted something red and flashy out of the corner of his eye. He spun around and quickly shot five frames of the passing convertible. Only one turned out. "On the second frame some guy in a white shirt walked in front of me and ruined it," Platt says.

Platt did not speak to the people in the car, but based on conversations with his translator he believes they are upper class Beirut residents, many of whom ventured out that day to inspect the damage to their city.

Platt sent the photo of the convertible to his editors, along with other shots from the day. "The desk said, 'Nice photo. Do you have anything wider?,'" Platt recalls. Only later, after the photo had been published in newspapers and Platt began receiving compliments, did he realize his picture was something out of the ordinary.

Όμως...


Award-Winning Photo Puts Subjects On Defensive
Jad Maroun, 22, and his sisters Bissan, 29, and Tamara, 26, were not feeling all that fabulous on that sunny day in August. Despite the fact that they are Christian, they all lived in the Dahiye, which was once a Christian neighborhood. At the start of the war they had fled the bombing and settled in the Plaza Hotel in Hamra, a Sunni part of Beirut. It was there that they had met Noor Nasser, 21, a Muslim, and Liliane Nacouzi, 22, a Christian, who were working as waitresses in a sandwich shop in the hotel. They too were refugees from Beirut's Southern suburbs.

It was also where they ran into Lana El Khalil, 25, the owner of the Mini Cooper in Platt's picture. El Khalil, who calls herself an atheist, had given up her apartment in Hamra to make room for Shia refugees from the South and moved back to her parents' house. But she was hardly ever at home. When the war began, she was part of a sit-in in downtown Beirut to call attention to the Palestinian cause. As soon as the bombing started, she threw herself into relief work. She joined an NGO called Samidoun that was set up specifically to help the displaced people from the South. During the first days of the war, El Khalil helped evacuate people who were trapped in the Dahiye. Later on she would ferry food and medical supplies to the neighborhood. The little convertible came in handy.

But on August 15, two days into the ceasefire, it had served its purpose. When Jad and the others asked if they could borrow the Mini Cooper to go check on their houses in the Dahiye, El Khalil was happy to oblige them.

Six months later, they are all gathered in the apartment of Bissan's fiance in the Christian neighborhood of Achrafieh. Only Tamara, the blonde girl in the picture, is missing; she is getting ready for her engagement the next day. Jad, who was driving the car that day, admits that he had second thoughts about opening up the convertible. "I was worried that it would give people the wrong idea. But it was a hot day. There were five us in a tiny car and we all wanted to get a good look at what had happened to the neighborhood."

Click tracking στον aggregator του BlogSpace

Παρατήρησα πως στον BlogSpace Aggregator χρησιμοποιείται το script Click Tracker. Όπως λέει και ο δημιουργός του, με κάθε κλικ σε σύνδεσμο καταγράφονται το κείμενο και η διεύθυνση στην οποία οδηγεί οδηγεί ο σύνδεσμος.

Στην μορφή που διατίθεται το script από τον δημιουργό του δεν καταγράφονται άλλα στοιχεία (ip address ή/και cookie) που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να προσδιοριστουν τα "κλικ" συγκεκριμένων επισκεπτών. Ωστόσο νομίζω πως υπάρχει ένα ζήτημα, αρκετά παραπάνω από τυπικό, καθώς δεν κατάφερα να εντοπίσω πουθενά στο BlogSpace κάποια δήλωση σχετικά με την πολιτική που ακολουθεί το site ως προς τη συλλογή δεδομένων του χρήστη. Όπως ποια μπλογκ πάει να διαβάσει.

Δεν πιστεύω πως πρόκειται για κάτι περισσότερο από απροσεξία ή αμέλεια. Θεωρώ όμως ότι είναι απαραίτητο να γνωρίζει ο επισκέπτης τι αφήνει "πίσω του" απομακρυνόμενος από το site. Ακόμη καλύτερα να ζητείται η ρητή συναίνεσή του πριν την όποια καταγραφή.

Η θέση της γυναίκας στο (ανεικονικό) Ισλάμ

UAE - Mariam Mansur

Iran - Shirin Navabi

Iran - Shadi Paridar

Yemen - Amani Jalal

Όλες οι εικόνες από το chesspics.com

Κάποιος μπέρδεψε την Ημέρα της Γυναίκας με την Αποκριά

Αντιγράφω επί λέξει από το patranews (comment is futile)

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ) ΗΜΕΡΑ

07/03/2007 15:24:58

Την... Δημαρχία θα παραδώσει για μια ημέρα στην Κατερίνα Κουμπουρλή ο Ανδρέας Φούρας, σε μια συμβολική κίνηση ενόψει της Ημέρας της Γυναίκας.

Την Πέμπτη 8 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ο Δήμαρχος Πατρέων Ανδρέας Φούρας, επικαλούμενος κώλυμα, παραδίδει συμβολικά τα … ηνία του Δήμου στην Αντιδήμαρχο Κατερίνα Κουμπουρλή τιμώντας τους αγώνες, τις διεκδικήσεις και την προσφορά των γυναικών.

Έτσι ο κ. Δήμαρχος, θα παραχωρήσει για μία ολόκληρη ημέρα το γραφείο του στην κα Κουμπουρλή η οποία προτάσσοντας στην ημερήσια ατζέντα θεμάτων που θα χειριστεί εκείνα που αφορούν τη θέση της γυναίκας και τη συμμετοχή της στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της πόλης, έχει προσκαλέσει τις γυναίκες που συμμετέχουν στα κοινά της Πάτρας σε μία συζήτηση – εκτίμηση των θεμάτων αυτών.

Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στις 11.30 το πρωί στο Δημαρχείο.

Αχ Ανδρέα (Φούρα, μην παρεξηγηθώ)

(η φωτό, με όλα τα πασοκικά αξεσουάρ σε απαρτία, βέβαιως είναι προ ετών)

Ακίνδυνος Συνωστισμός

Πολύς συνωστισμός


Ελάχιστος συνωστισμός

Το φαινόμενο εξηγείται αλλά δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον.

One cat was verbally harassed in the making of this post (σορρυ)

Το xkcd είναι «A webcomic of romance, sarcasm, math, and language».

(μέσω Language Log)

Γουικιντόλοτζι ή Σαϊεντοπήντια;

Η συνεισφορά μου στη Γουικιπαίδεια είναι μόλις μια διόρθωση σ' ένα άρθρο. Δεν μπορώ να πω ότι νιώθω τη καυτή ανάσα των Ερινύων στο σβέρκο μου. Αλλά είναι αλήθεια πως αισθάνομαι λίγο περίεργα στην ιδέα ότι μπορεί να είχα αναμιχθεί ενεργά.

It doesn't matter that Essjay lied to the New Yorker reporter about his credentials, making Wikipedia look good to the media - a matter Wales has known about for weeks. No mention of the dishonesty of using degree falsification to endorse Wikipedia in a letter to a professor. That's lying to those outside The Family.

But he used his false credentials in content disputes. That's serious! It's an IN-WORLD offense! It's inside The Family.

Wikipedia's Value System του Seth Finklestein.

Ακίνδυνο Buzz

Για άλλη μια φορά το σαράκι που τρώει αυτόν το τόπο, εδώ και δεκαπέντε εκατομμύρια χρόνια, έκανε την εμφάνιση του στη μπλογκόσφαιρα.

Εσύ με ποιούς είσαι;

Με τους μπουκμαρκλετικούς ή με τους μελισσοκουμπικούς;

Φτάνει, όχι άλλος διχασμός. Εφεξής τριχασμός.

Κατέβασε την Ακίνδυνη Μέλισσα, Harmless Bee έστω, και στείλε το δικομματισμό των Μ.Μ. και Μ.Κ. στο χρονοντούλαπο της μπλογκοϊστορίας.

Ξέχασα, πρέπει να έχεις Mozilla Firefox.

Ο μόνος λόγος που το έγραψα είναι δύο: α) δεν με ενθουσιάζει η ιδέα κάθε μπλογκ να προσθέσει στο υπάρχον κομπολόι των social-bookmarking-icons aκόμη μία χάντρα και ii) βγάζω καντήλες στο ενδεχόμενο να μειώσω τον ωφέλιμο χώρο του browser με ένα toolbar

Κατά τα άλλα μπράβο στις μέλισσες των Reality Tapes.

Wikipedia, μια ακίνδυνη ιστορία

Συνοπτικά, ένας διαχειριστής της Γουικιπαίδειας, ο Essjay, παραφούσκωσε ελαφρώς τις ακαδημαϊκές του περγαμηνές.

The New Yorker Wikipedia article now has an update of how the Wikipedia site administrator "Essjay" "was described in the piece as "a tenured professor of religion at a private university" with "a Ph.D. in theology and a degree in canon law.", but in reality he "now says that his real name is Ryan Jordan, that he is twenty-four and holds no advanced degrees, and that he has never taught. He was recently hired by Wikia - a for-profit company affiliated with Wikipedia - as a "community manager"; he continues to hold his Wikipedia positions."

Seth Gordon has a hyperlinked version, Nick Carr publicized it first Stephen J. Dubner at Freaknomics notes "This is hardly a felony, but it does make you wonder about what else happens at Wikipedia that Jimmy Wales doesn't have a problem with."

Όπως επισημαίνει ο Seth Finkelstein, από τον οποίο το παράθεμα, το μείζον πρόβλημα είναι η απουσία αντίδρασης και όχι η πράξη του Essjay καθαυτή.

Να θυμίσω τον μιραντολίνιο αφορισμό σχετικά με ποιο ιντερνετικό αγαθό είναι λιγότερο βλαβερό από άρθρα της γουικιπαίδειας; Όχι, δεν θα το θυμίσω.