Ακίνδυνη Εξομολόγηση

Είπα φτερά και θυμήθηκα τη πρώτη μου εξομολόγηση. Που ήταν η πρώτη, μεγαλύτερη και βιαιότερη απογοήτευσή μου από το θεό. Θυμάμαι πως ήταν καλοκαίρι, προφανώς πριν το 15αύγουστο. Πρέπει να ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Μάλλον δεν θα έδειχνα και πολύ ενθουσιασμό και γι' αυτό υποθέτω η μάνα μου θεώρησε σκόπιμο να με ντοπάρει.

Θα πεις τις αμαρτίες σου στον παπούλη, ο άγγελος σου θα τις πάρει και συ μετά θα είσαι πανάλαφρος, θα πετάς. Το κόνσεπτ της σωματοποίησης μάλλον ήταν καλή ιδέα, ο ρόλος του αγγέλου θεολογικά ίσως ελέγξιμος αλλά ντάξει, όμως η υπόσχεση ότι θα πετάω αποδείχτηκα καταστροφική.

Διότι εγώ το πήρα τοις μετρητοίς. Εξομολογήθηκα τις αμαρτίες μου (τσακώνομαι με τον αδερφό μου, δεν ακούω τους γονείς μου, τσακώνομαι με τον αδερφό μου, έχω ιδιοτροπίες στο φαγητό, τσακώνομαι με τον αδερφό μου, βλέπω πολύ τηλεόραση και τσακώνομαι με τον αδερφό μου) και βγήκα τρέχοντας από την εκκλησία.

Δεν έτρεχα επειδή μου την είχε πέσει ο παπούλης. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος με το χαμόγελο στα χείλη. Έτρεχα ώστε να έχω αρκετή φόρα. Για να πετάξω.

Και δεν πέταξα.

Όπως θα έλεγε και ο Πάυλος, αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε κι αν δεν μπορούμε να πετάξουμε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να ζεις χριστιανικά.