Ακίνδυνος Βασιλιάς

[...]

Μπορείς να τους ονομάσεις, ο λαός του Ρόι Όρμπισον. Κι αν ο Ρόι ζούσε σήμερα θα καθόταν στο μπαρ με τον Τζώνυ, την Πωλίν και τον Γουίλφ, φορώντας τα σκούρα γυαλιά του φυσικά, και θα έπινε μπύρα. Και πιθανότατα θα έκλεινε το μάτι στην Πωλίν για να της φτιάξει το κέφι, και θα έπινε για τους πόνους, τις χαρές και τους έρωτες του λαού, και μετά θα έγραφε ένα τραγούδι γι' αυτό. Ήταν ένας άνθρωπος με αλληλοπεριχώρηση.

Η αλληλοπεριχώρηση είναι είδος εν ανεπαρκεία στην Αμερική σ' αυτούς τους καιρούς του "πολιτιστικού πολέμου". Κι όλοι αυτοί οι τύποι, η Πωλίν, ο Γουίλφ, ακόμη και ο Ντένυ ως ένα σημείο, παρά τα πολιτικά στερεότυπα που συνοδεύουν τη σεξουαλικότητά του, υποτίθεται πως βρίσκονται στην "άλλη πλευρά", του πολιτισμικού πολέμου. Που στην πραγματικότητα είναι ταξικός πόλεμος με άλλο όνομα. Τον ονομάζουμε πολιτιστικό πόλεμο επειδή μορφωμένοι οργανικοί διανοούμενοι γράφουν βιβλία για παρομοίως μορφωμένους ανθρώπους οι οποίοι έχουν δασκαλευτεί να ερμηνεύουν την πραγματικότητα με τέτοιους όρους. [...]

Κι όμως, στο μέρος αυτό μπορείς να αισθανθείς τον λαό της Αμερικής. Ακριβώς όπως ο Ρόι τον αισθάνθηκε. Δεν είναι μια Αμερική που εμπνέει. Δεν είναι καν μια υποφερτή Αμερική. Αλλά είναι μια Αμερική όπου, παρά το εθνικό ψεύδος, οι άνθρωποι καταφέρνουν να αποδέχονται ο ένας τον άλλο. Με φτωχή μόρφωση, εξουθενωμένοι εργαζόμενοι, βασικά Χριστιανοί, αποδέχονται τον "περίεργο", τον μηχανόβιο, τον Μεξικάνο και τον Ιρανό κουνιστό, γελάνε και αστειεύονται και τραγουδάνε μέχρι την έσχατη θλιβερή στιγμή όταν τα λιγοστά φράγκα έχουν ξοδευτεί όλα. Τότε γυρνάνε πίσω στις ζωές τους, εκεί που είναι αδύνατο να καταφέρουν αυτό που η μεσαία τάξη θα θεωρούσε μέτρια επιτυχία. Αλλά αυτοί γνωρίζουν ως ζώσα αλήθεια αυτό που εγώ μπορώ μόνο να επικαλεστώ σαν ένα εύθραυστο, άψυχο κείμενο. Γνωρίζουν ότι η πληρότητα των εαυτών μας ενοικεί στην κοινή εμπειρία. Το κατανοούν δίοτι στη βιωτή εκτίθενται στην αλήθεια αυτού που έχει καταντήσει η χώρα μας, και ίσως αυτού που πάντα ήταν. Δεν υπάρχει διαφυγή γι' αυτούς σε απομονωμένα προάστια ή πολυκατοικίες ή σε συγκροτήματα κατοικιών. Πρέπει να το αντιμετωπίζουν καθημερινά αν θέλουν να επιβιώσουν ακόμα μία μέρα. Κατά συνέπεια, σ' αυτή τη μπυραρία αγροίκων βλάχων υπάρχουν ανθρώπινος σεβασμός και ελεύθερο γέλιο, κλάμα μέσα στο μεθύσι, φιλία μεταξύ ανθρώπων για τους οποίους μας λένε ότι είναι εκατέρωθεν μισαλλόδοξοι, και για τους οποίους μας λένε ότι δεν συγχρωτίζονται και δεν γουστάρουν ο ένας τον άλλο. Και μας τα λένε αυτά εκείνοι που έχουν ζωτικό συμφέρον να βλέπουν την εργατική τάξη διαιρεμένη. Παραταύτα, θα ήταν αφελές, κι ακόμα παραπέρα, να πει κανείς ότι η αμοιβαία αποδοχή μεταξύ αυτών των ανθρώπων προσφέρει ελπίδα για κοινωνική συνοχή των Αμερικανών. Τουλάχιστον όχι σε μια χώρα όπου κάθε εν ζωή πολίτης έχει αναπνεύσει στην ατμόσφαιρα του δαρβινικού καπιταλισμού από τη στιγμή της γέννησής του. Είναι απλώς μια ανάσα ξεκούρασης πριν την επιστροφή στη ζούγκλα.

[...]

Αμερική -- Είναι όπως τα τραγούδια του Ρόι, τόσο ευτελή και τόσο αναθεμαστισμένα όμορφα που σε κάνουν να θες να κλάψεις. Ή να τραγουδήσεις. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι από τα δύο.

Του Joe Bageant. Ο οποίος στο αμπάουτ ου του του καταλήγει "Died in 2000 when George Bush got elected ... died along with 275 million other Americans ... Plan to rise again from the dead when he is tossed out ...maybe reincarnate as a Commie terrorist on Wall Street ... maybe as a sex worker in Amsterdam ... can't decide ... both have their advantages."

Όπως και δήποτε να πάτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, αν μη τι άλλο για το φοβερό φωτοκολάζ του Shenandoah. Το ανακάλυψα διαμέσου καουντερπαντς.

Δέχομαι, άνευ ή κατα προτίμηση μετά προικός, προτάσεις/παρατηρήσεις/διορθώσεις/επιπλήξεις για τη μετάφραση παύλα απόδοση.

Εκτός από δύο λέξεις που είναι αδιαπραγμάτευτες, αλληλοπεριχώρηση για την empathy και ευτελή για τα cheap τραγούδια του Ρόι. Για το δεύτερο έχω ήδη κάνει έκπτωση από την ιδεώδη λέξη.

Τις εικόνες του βασιλέα Όρμπισον τις απαλλοτρίωσα, όπως είναι προφανές, από το βασιλεύς όρμπισον τελεία κομ