Spice like ash

Άκουσα, στην εκπομπή της Γιάννας Παπαδάκου στο ραδιόφωνο του Σκάι, την είδηση που δημοσίευσε η Χααρέτζ. Ο Βάλτερ Ράουφ, αξιωματικός των Ες-Ες άμεσα υπεύθυνος για την εξόντωση χιλιάδων εβραίων, κατά τα φαινόμενα είχε εξαγοράσει μια ισόβια "ασυλία" δίνοντας στη Μοσσάντ πληροφορίες για τη Συρία. Πληροφορίες που κατείχε με την ιδιότητα του στρατιωτικού συμβούλου.

Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν. One at a time please. Γνωστά αυτά, από αρχαιοτάτων χρόνων.

Όμως άλλο είναι το θέμα μου, όπως δηλώνει και ο πολύσημος τίτλος. Όχι, δεν πρόκειται να γράψω τη δικιά μου γνώμη, έτσι για αλλαγή.

Λοιπόν αυτό το ωραίο επεισόδιο μου ξαναθύμισε την υπόθεση Κάστνερ. Που κανονικά τη θυμάμαι μόνο όταν διαβάζω ιερεμιάδες για τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε'. Πρόκειται για μια άκρως θλιβερή ιστορία. Με κίνητρα, σκοπούς, μέσα και πράξεις αποκλειστικά σε τόνους του γκρίζου και πολλά, πάρα πολλά, πουά τρέλλας. Ίσως οι μόνοι χωρίς πουά να ήταν οι δολοφόνοι του Κάστνερ.

Τροφή για σκέψη

Judging Evil in the Trial of Kastner, της Leora Bilsky
υποσημείωση 59: Attorney General v. Gruenvald, 195–206. "The release [from prison] of this courageous, strong-willed, and rebellious young woman . . . would have been harmful to Kastner's interests and contradict his collaboration with the Nazis. Hannah Senesh never surrendered to pressures of others and did not give up her mission" (205). Note that the contrast between heroism (Senesh) and betrayal (Kastner) acquires here a gendered structure, implying that an Israeli Woman is morally superior to a Diaspora Man.
A Man Lost in the Gray Zone, του David Luban
Αν είναι δυνατόν να διαβάσουμε κάποιον που στη δεύτερη κιόλας παράγραφο γράφει «I still find myself unable to answer the two basic questions, Who is Kastner? and How shall we judge what he did?». Φίλε, εμείς σε πληρώνουμε για να μας πεις, από εδώ είναι οι καλοί και αθώοι κι από εκεί οι κακοί και ένοχοι. Αν θέλαμε γκρίζα θα διαβάζαμε μπλογκ.
Υποσημείωση 36: Why did Kastner help Becher? His accusers intimated that it was to buy Becher's silence, while Segev quotes a friend of Kastner's who believed that Kastner wanted to experience one more time the power over life and death. See Segev, The Seventh Million, 268. Bauer believes that Kastner simply thought Becher deserved help because he had helped to save lives. See Bauer, Jews for Sale? 250. I suspect Kastner had to believe that Becher was a worthy partner in order to believe that he himself played an honorable role working with him.
Language, Judgment, and the Holocaust, του Lawrence Douglas
«At first blush, Bilsky's study of the Kastner trial seems to support critiques of both literature's and law's ability to represent traumatic history. Halevi's insistence on translating the tragic choices confronted by Kastner into the formal idiom of the law of contract seems like a grotesque act of reductionism, a crude example of law's fetishization of form over content, a dramatic example of the failure of the legal mind to comprehend a world of duress, coercion, and moral ambiguity.». Κάτι μου θυμίζει αυτό αλλά δεν θυμάμαι τι διότι επικρατεί ένας συνωστισμός σκέψεων στο μυαλό μου.
Judging and Understanding, απάντηση της Bilsky στα σχόλια των δύο προηγούμενων

Μπόνους, η υποσημείωση 26 του Asher Maoz στο Law and History—A Need for Demarcation
"The controversial paragraph does not reflect historical truth. It has no historical foundation whatsoever. It is not true." Nevertheless, stated Barak, "a democratic society which loves freedom does not make its protection of expression and art contingent on them reflecting the truth.... A democratic society does not protect a legend by harming freedom of expression and art. The legend must stem from the free exchange of opinions and views. It must not be a result of governmental restrictions on freedom of expression and art. Hannah Senesh's legend will exist and flourish thanks to the freedom of the truth, not following the silencing of the untruth." Barak quoted another president of the Supreme Court, Justice Moshe Landau, who stated: "The distortion of historical facts does not justify the disqualification, because its creators could argue that there is no single historical truth; rather each historian has his own truth. And, anyway, since when does untruth disqualify a movie or a play from being screened or performed in a state which guarantees freedom of expression to the citizen";

Η έμφαση στην τέχνη δική μου

Και σαν όλα αυτά να μην ήταν αρκετά ασαφή φτάνουμε και στην ισραηλινή κουλτούρα του μαρτυρίου.

Τέλος, όπως συνηθίζεται, το καλύτερο: Historical Adjudication: Courts of Law, Commissions of Inquiry, and "Historical Truth".

Συμπέρασμα; Η ιστορία είναι spice like ash. Μυρωδιά μπαχαρικού, γεύση στάχτης.