Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, αλλά μην ξεχνάτε τα ονόματά τους
Προχθές είδα στο buzz μέσω του funel ένα ποστ του (της;) Liti Kjersti για τη δίωξη ενός Ρώσσου. Αιτία το σχόλιο που άφησε στο μπλογκ ενός δημοσιογράφου. Καυτηριάζοντας την έφοδο της αστυνομίας στα γραφεία μιας εφημερίδας, έγραψε ότι δεν θα ήταν άσχημο να καίγανε κάθε τόσο μερικούς αστυνομικούς, τους χειρότερους, στις πλατείες.
Μόλις το διάβασα έψαξα να βρω σχετικές πληροφορίες στα αγγλικά, χωρίς αποτέλεσμα. Σήμερα που κοίταξα πάλι βρήκα κάποια λιγοστά πράγματα.
Για παράδειγμα, ένα άρθρο του France 24 που είναι αναπαραγωγή του Γαλλικού πρακτορείου, που αναπαράγει την εφημερίδα Kommersant. Σύμφωνα λοιπόν με την τελευταία το επίμαχο σχόλιο περιείχε την πρόταση τελετουργικής καύσης έξι αστυνομικών σε κάθε πόλη. Μάλιστα δις, μια το μεσημέρι και μια τα μεσάνυχτα.
Ως εδώ μου φαίνεται απλό. Κάποιος έγραψε μια ακραία μαλακία, εν είδει σαρκασμού, μάλλον αγνοώντας την απαίσια μυρωδιά του καμμένου κρέατος. Και τον τυλίξανε σε μια κόλλα χαρτί.
Το πράγμα αρχίζει και στραβώνει κάπως στην λεπτομέρεια που, κατα την εφημερίδα πάντα, ο σχολιογράφος έκρινε σκόπιμο να δώσει σχετικά με τα ντεσού της καύσης.
Οι αστυνομικοί, υποτίθεται πως έγραψε, να καίγονται σε φούρνους όπως αυτοί του Άουσβιτς.
Ρωσικά δεν ξέρω. Στην εφημερίδα έχουν μια φωτογραφία από κάτι που φαινεται σαν εκτύπωση του μπλογκ με το σχόλιο. Δηλαδή πιάσε τ' αυγό και κούρευτο, όσον αφορά τη γνησιότητα. Σε σχετικό άρθρο του CNews δεν γίνονται συγκεκριμένες αναφορές στο περιεχόμενο, απλά το σχόλιο χαρακτηρίζεται "rather unfriendly on police representatives".
Δεν έχω πρόβλημα να υπερασπιστώ κάποιον που ίσως αποδειχτεί νεοναζί.
Αγαπάτε τους εχθρούς υμών.
Αλλά θα ήθελα να γνωρίζω αν πρέπει να σημειώσω το όνομά του.
6 σχόλια:
Ούτε εγώ έχω πρόβλημα να υπερασπιστώ κάποιο φορέα ιδεών που βρίσκονται αντιδιαμετρικά αντίθετα στις δικές μου παρ'όλα αυτά όμως νομίζω πως εδώ έχουμε προτροπή σε ανθρωποκτονία, κάτι που σε πολλές χώρες συνιστά παράνομη πράξη.
Θυμάστε που είχαν οργανώσει οι ΝεοΝαζί μία συνάντηση στην Καλαμάτα; Ε λοιπόν, είχα δει αφίσες που έγραφαν "Θάνατο στους Μετανάστες, τους Μαύρος και τους Εβραίους".
Αυτό πρέπει να το επιτρέπουμε να κυκλοφορεί; Δεν έχω αποφασίσει. Σ'ενα φόρουμ σκεπτικιστών είχαμε ένα κανόνα που ξεσήκωνε διαμαρτυρίες γιατί ήταν εντελώς υποκειμενικός. ήταν διατυπωμένος έτσι: "In this forum you might be a jerk but you are not allowed to behave as one".
Ούρλιαζαν πολλοί για την ελευθερία του λόγου κι τότε αναρρωτιόμουν. Σε μία κοινωνία έχεις δικαίωμα να λες ότι θες και να είσαι ό,τι θες, έχεις όμως το δικαίωμα να συμπεριφέρεσαι μαλακοειδώς σε βάρος των άλλων, παραβιάζοντας τη δική τους ελευθερία;
Νομίζω πως όχι.
Δεν ξέρω κατά πόσο ο λόγος μίσους όταν διατυπώνεται σαν "ευχομαι" ή "μακάρι" μπορεί να θεωρηθεί προτροπή για ανθρωποκτονία.
Εκεί που για μένα υπάρχει θεμελιώδης διάκριση είναι στη φύση της ιδιότητας με βάση την οποία τσουβαλιάζεις τους "άξιους" μίσους.
Αν πω "θάνατος στους αστυνομικούς" σχηματίζω μια κατηγορία μελλοθάνατων με βάση μια επίκτητη και αλλοιώσιμη ιδιότητα. Μπορούν δηλαδή ανά πάσα στιγμή να ασκήσουν έφεση στη θανατική καταδίκη τους. Πως; Όπως λέει και μια ψυχή, για να νικήσει η επανάσταση θα πρέπει εκείνη την κρίσιμη στιγμή ένα σημαντικό μέρος των μισθοφόρων του κράτους (χα) είτε να προσέλθει στις τάξεις μας (των επαναστατών ντε) είτε να αρνηθεί να στρέψει τα όπλα εναντίον μας. Αλλιώς η επανάσταση θα νικηθεί.
Αντίθετα, ο "θάνατος στους εβραίους" προϋποθέτει μια ιδιότητα αναλλοίωτη και κληρονομική. Όχι μόνο γεννιέσαι εβραίος (ή έλληνας κατά ψωμιάδη et al), είναι αδύνατον να ξεγίνεις και οι απόγονοί σου αναγκαστικά θα είναι κι αυτοί φορείς της ίδιας ιδιότητας.
Με τη διάκριση αυτή δεν εννοώ πως υπάρχει καλός, στην πρώτη περίπτωση, και κακός λόγος μίσους. Αλλά ότι στη δεύτερη περίπτωση είναι περισσότερο δύσκολο το μίσος να μετασχηματιστεί σε κριτική.
"..και οι απόγονοί σου αναγκαστικά θα είναι κι αυτοί φορείς της ίδιας ιδιότητας."
Οχι, εαν η μάνα δεν είναι Εβραία.
Όσο αφορά τον ταλαίπωρο Ρώσσο κιθαρίστα που τα πήρε στο κρανίο με τούς μπάτσους ποιός ξέρει τι άλλο είχε υποστεί και έγραψε αυτά γι' αυτό το περίεργο είδος ανθρώπων. Πολλοί απο μας έχουμε πει και γράψει χειρότερα.
Ποτέ όμως δεν μου μπήκε το πρόβλημα για τα δικαιώματα του φασίστα, ίσως γιατί στα νιάτα μου δερνόμουνα με τους φασίστες της περιοχής, τους είχαμε κάψει και τα γραφεία μάλιστα ενω αυτοί είχαν γεμίσει προκηρυξεις την περιοχή με τα ονόματα μας..
Για τον κιθαρίστα τον ίδιο δεν τίθεται θέμα. Έτσι κι αλλιώς για ένα σχόλιο σ' ένα μπλογκ πρόκειται.
Αλλά υπάρχει σ' ένα τμήμα της μπλογκόσφαιρας η αντίληψη ότι η ιδιότητα το μπλόγκερ υπερτερεί κάθε άλλης. Ακόμη κι αυτής του φασίστα, αν και όπου υφίσταται.
Κι εγώ δεν καίγομαι για τα δικαιώματα του φασίστα, αλλά το για το όνομά του. Κι όχι βέβαια για να το γράψω στη καρτα που θα συνοδεύει την ανθοδέσμη :-)
Θάνατος στοὺς «ἐκσυγχρονιστές»!
(Βλέπω, πάντως, ὅτι ἡ δημόσια ἐξαγγελία ἀπὸ τὸ Λονδίνο τοῦ ρωσοεβραίου μεγαλομαφιόζου Μπερεζόφσκι γιὰ προετοιμασία πραξικοπήματος (!) κατὰ τοῦ Ρώσου ἡγέτου Πούτιν ἔχει μπεῖ σὲ ἐφαρμογὴ γιὰ τὰ καλά!)
Ο Μπερεζόφσκι είναι η τελευταια δυτική ελπίδα της Ρωσίας. Η προτελευταία πέθανε με τον υπέρτατο εξευτελισμο του Γκουζίνσκι.
Τη σύλληψη από ελληνικές αρχές.
Δημοσίευση σχολίου