Ring Around the Moon

Η μητέρα του παιδιού κάνει ένα μικρό έγκλημα σε μόλις τέσσερα δευτερόλεπτα.

Εξαιτίας του Κουκ (όχι το έγκλημα, η ανακάλυψη της μπάντας)

Διάκριση της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ

Σε μια λιτή όσο και συγκινητική τελετή η Google επιβράβευσε το πνεύμα καινοτομίας που επέδειξε η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ με τον επανασχεδιασμό του δικτυακού τόπου της.

Συγκεκριμένα, ο δρ Έρικ Σμιντ παρέδωσε στον κ. Παντελή Καψή ένα χρυσό πέντε, που αντιπροσωπεύει το νέο PageRank της εφημερίδας.

Ο κ. Καψής ευχαρίστησε θερμά για την τιμή και εξήγησε, σύντομα αλλά περιεκτικά, τον τρόπο με τον οποίο επετεύχθει ο άθλος αυτός.

«Αχρηστέψαμε όλους τους υπάρχοντες συνδέσμους προς την εφημερίδα μας».

Ο διευθυντής των Νέων τόνισε ότι η επιτυχία αυτή, όσο σημαντική κι αν είναι, δεν θα φέρει εφησυχασμό.

«Πιστεύω πως έχουμε τη δυνατότητα σύντομα να φτάσουμε σε PageRank τέσσερα», δήλωσε.

Ένα μεγάλο μπράβο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (actually not)

Η καλή εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ανακαίνισε τη δικτυακή της παρουσία. Αν και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, ας πω ότι η νέα εμφάνιση μου αρέσει πολύ περισσότερο από την παλιά.

Αυτά ήταν τα καλά νέα και πολύ τα χάρηκα.

Τα κακά νέα είναι πως, απ' ότι φαίνεται και πάντως επί του παρόντος, πάνω στη φούρια της άλλαγης ξέφυγε μια μικρή λεπτομέρεια.

Η διατήρηση των συνδέσμων.

Στο παλιό site οι σύνδεσμοι συναρμολογούνταν από τον αριθμό φύλλου, το τμήμα της εφημερίδας, τη σελίδα και έναν αύξοντα αριθμό. Μιας και στην ίδια σελίδα όπως είναι φυσικό δεν υπάρχει μόνο ένα άρθρο.

Στο νέο site οι σύνδεσμοι συναρμολογούνται από την ημερομηνία του φύλλου και ένα μοναδικό κωδικό για κάθε άρθρο.

Αποτέλεσμα, οι συνδεσμοι προς το παλιό site δεν δουλεύουν πλέον και επιστρέφουν error 404. Το τι θα σημάνει αυτό σχετικά με την αξιολόγηση των Νέων από τις μηχανές αναζήτησης θα το δούμε σε λίγα τέρμινα. Αλλά σκοτίστικα για το rank των Νεων. Αυτό που με κάνει έξω φρενών είναι η αδιαφορία για το ξήλωμα ενός ιστού πληροφοριών που έπλεξαν με τα χεράκια τους οι ανώνυμοι και ανώνυμες ιντερνετίστας (κατά το Σαντινίστας, Ζαπατίστας, κλπ).

Τόση καφρίλα στον ΔΟΛ;

Ελπίζω εγώ να κρίνω βιαστικά, οι άνθρωποι να έχουν ήδη έτοιμη τη λύση και απλά να τη δοκιμάζουν. Με url rewritting μπορούν να δουλεύουν νέοι και παλιοί ύνδεσμοι ταυτόχρονα. Πάντως είναι ζήτημα χρόνου, δεν ακριβώς πόσου αλλά λίγου, να αρχίσει η google να σβήνει τα άρθρα των Νέων από τις αποθηκευμένες σελίδες της.

Και πάλι μπράβο.

City On Fire

Όταν τα Γεράκια και ο Τζώνυ Ρεντ πετούσαν πάνω από την Ηρωίδα Πολιτεία

In the largest sense, cities have become identified with the basis for national existence. As was the case in 1995, the Chechens will undoubtedly make another effort to retake Grozny, no matter how badly destroyed the city may have been from invading Russian armies. Paris, especially in the eyes of Parisians, is France, and on its fate rests the fate of the French nation.

In 1940, the fall of the capital signaled to French military leaders and most Frenchmen that the war against the Germans was over. Thus, British efforts to persuade the French government to abandon Metropolitan France and continue to wage the war from France's colonial empire fell on stony ground. Only an obscure French brigadier general by the name of Charles de Gaulle was willing to assume the mantle of continued resistance to the Germans outside of occupied France.

Thinking About Cities and War
by Williamson Murray, Marine Corps Gazette July 2000

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος ιστός

υπότιτλος: The Old New Dizziness
ανθυπότιτλος: Comments on "The Interpreter"

Our conclusion, in brief, is that this is radically different from that displayed in the languages most studied by linguists. It is not just a matter of a restricted number of terms, or of a lack of grammatical marking, but of a system based not on countable units, but on social activity, kinship and ecological regularity, that does not permit conventional “time-reckoning”. This is all the more striking when seen against the fact that the Kawahib system for space and motion, which we have also analyzed, displays a high degree of complexity. Space and motion terms are often “recruited” by languages to organize time, but not, it seems, by Amondawa, and we would hypothesize the same to be the case for Pirahã, as well as other Amazonian languages and their speakers. This does not mean that speakers of such languages have no time awareness, or that they are unable to talk about events and activities occurring in time. But they do not talk about time, or frame relations between events in terms of a notion of time separate from the events and activities.

[...]

Everett had written that the Pirahã saw no point in, and therefore were unable to, engage in basic literacy practices such as practising the writing of alphabetical characters. During our visit, we provided young Pirahã men with the wherewithal to do this, and at their request instructed them in how to do it. They did so readily and with a high level of competence, and we have audio-video recordings of them doing so. This occurred only after extensive discussions amongst the community members about whether or not they wanted a school (we have recordings of these discussions too).

[...]

All human cultures are unique, even if we can discern common patterns holding across different groups, and even though they are all products of our common humanity. Still less do we wish to downplay the distinctiveness, carefully documented by Dan Everett, of the Pirahã language. But to view just one group as the epitome of an exotic “otherness” is to fail to do justice to all the dimensions of the variation which still, today, can be encountered in the languages and cultures of the world.

[...]

Our research on Amondawa conceptualizations of time leads us to the speculative conclusion that the absence -- as true of this Kawahib group as for the Pirahã -- of a cultural norm of accumulation (of food, seeds, money and goods in general) is related to the Amondawa notion of time as embedded in activity, kinship and seasonality.

[...]

Whether or not we choose to call them “creation myths”, the Amondawa have narratives which both relate them to other groups and lend their own community a history and an identity. These narratives link the present day Amondawa to a time before “contact”, and in turn to the narratives that were told in those times. Everett maintains that such narratives simply do not exist for the Pirahã, but it may be that, in focussing on language structure, he has not “heard” the narratives; or that, faced with the competing narratives of Christianity, the Pirahã have chosen not to recount their own narratives to him. The Pirahã, it seems, both from Everett’s account and from our own observations, place little value on artefacts, or on the cultural transmission of the making of artefacts. Their material culture is, indeed, of an extreme simplicity. Yet the Pirahã could not survive without reproducing their culture.

Καθώς πρόσέθετα έμφαση έκανα ηλίθιες γκριμάτσες χαμόγελου. Αγνοώ γιατί.

Είμαι ζωντανός, δεν είμαι νεκρός όπως ισχυρίζονται Αυτοί

Λαέ, γνωστή είναι η φωνή που ακούς

(μέσω Language Log)

The unspeakable in full pursuit of the uneatable

Ήθελα να γράψω κάτι για την μεταχείριση που επιφυλάχθηκε στην deviousdiva. Σκεφτόμουν να επιχειρήσω μια αναλογία που νομίζω πως ταιριάζει γενικά στις περιπτώσεις αυτές. Αναλογία με το κυνήγι της αλεπούς. Από την άλλη δεν γνωρίζω τι έχει προηγηθεί. Και είμαι και τεμπέλης.

Από τη δύσκολη θέση με έβγαλε το σχόλιο με την υπογραφή Doogie Howzer.

Μη φοβάσαι, της λέει, για διασκέδαση σε κυνηγάμε. Έτσι κι αλλιώς το κρεάς σου δεν τρώγεται.

Κι έτσι βγήκε ο τίτλος και ολοκληρώθηκε το επιούσιο ποστ. Ακόμη μία φορά.

Don't Take Your Guns to Town

Μια ζεστή καρδιά του Κουκουζέλη, που επέστρεψε κινητότερος, με είχε λοξοδρομήσει στον προδομένο. Θυμόμουν την ταινία (Tom Berenger (μη του) named Betrayed as his (εντ ουάν οβ μάιν του) favourite film, shrugging off any media criticism with the retort "It was exactly what it was meant to be") και από ποιό πραγματικό περιστατικό εκκινούσε. Αγνοούσα όμως εντελώς τον Άρη Ζαβάρα.

During the trial, it was revealed that after receiving death threats from The Order, Berg (a gun control proponent) unsucessfully applied for a handgun permit with Denver Police Chief Ari Zavaras less than a year before his death. [1]

Ο σύνδεσμος από το άρθρο της Γουικιπαίδειας οδηγεί σε μια ανάλυση των Dave Kopel και Clayton Cramer, The New Wave of Concealed Handgun Permit Laws, στο Independence Institute. Ένα γκούγκλισμα για τον Ζαβάρα φέρνει και το Fighting Back: Crime, Self-Defense, and the Right to Carry a Handgun, του Jeffrey Snyder στο Cato Institute.

Αυτοί οι φιλελεύθεροι είναι ειλικρινά πρόθυμοι να πουλήσουν το σκοινί που θα τους κρεμάσει. Αρκεί οι αγοραστές να προσέλθουν κατά μόνας.

Αλλάζουμε κλίμα

Contrary to popular myth, the Black Panther Party did not come out of their clubs and homes in the black communities of Oakland, California with their guns a-blazing. In fact, their first actions involved working with church and neighborhood groups to get a traffic light at an intersection near a school in East Oakland after a series of traffic fatalities involving young children and suburban Californians speeding through the neighborhood on their way home from work. The Oakland city government had consistently ignored the requests of these very same church and neighborhood groups for years, telling them that while that intersection was on their list, it would be a while before the city could afford to install a traffic light. The Panthers disagreed with that assessment and took direct action. They began directing traffic, stopping cars so that children and their parents could cross the street. At first the Oakland Police Department (OPD) attempted to shut down the traffic control operation, but when many church members and leaders joined in with the Panthers and their supporters, the OPD backed off. Soon afterwards, the city installed a traffic light at the intersection.

After they began observing Oakland police by following them around as they performed their duties the Party began to incur the cops' wrath. It was because the Panthers carried loaded guns during their observations that the California State Legislature outlawed that practice in California. The sight of Black men with loaded guns was too much for the fearful white culture. In April 1968, one of the first members of the Panthers was killed by Oakland police. Sixteen year old Bobby Hutton was shot down in a confrontation that also saw the arrest of Eldridge Cleaver, who had joined the party after his release from prison in 1967.
The Black Panthers Revisited, By RON JACOBS

Εξουσία ενωμένη ποτέ νικημένη

Σοβαρό δικονομικό πρόβλημα με τις καταθέσεις των υπόπτων. Λέει.

Οι εισαγγελείς ρίχνουν το φταίξιμο στους αστυνομικούς και τούμπαλιν. Λέει.

Ο διχασμός ποτέ δεν ωφέλησε τον τόπο.

Ας θυμηθούμε το θερινό έπος της δικονομίας το 2002. Όταν ενωμένες, εισαγγελία και αστυνομία, έδειξαν στον κόσμο τι πάει να πει δικονομία.

Η Άλλη Ρωσία και η άλλη προπαγάνδα

Πριν λίγο ανακοινώθηκε πως το φίλο και σύμμαχο Ουζμπεκιστάν κλείνει το γραφείο του Human Rights Watch.

Άλλα νέα. Ο Anonymous Thinker επικρίνει τον δημοσιογράφο Δημήτρη Λιάρο για την παρουσίαση της συγκέντρωσης στην πλατεία Πούσκιν της Μόσχας. Παραθέτω το ... εχμ, παράθεμα του A.T.

μία πορεία αναρχικών, ακροδεξιών, μπολσεβίκων (sic, μόνο νεοναζί δεν ανάφερε) που έγινε σύλληψη του Γίουρι Κασπάρωφ (περιττό να πω για το ποιος είναι) ενώ μέρος πήρε και ο πρώην πρωθυπουργός της Ρωσίας. Από την άλλη, ισχυρίζεται για αντιπορεία χιλιάδων Ρώσων που ήταν ‘υπερ της σταθερότητας στην Ρωσία’

Και σ' αυτό αντιπαραθέτει την είδηση όπως έχει στο bbc:

The protesters, allied under the Other Russia coalition, say President Vladimir Putin is stifling democracy. Former chess champion Garry Kasparov was among 170 people arrested during the march in Moscow. Mr Kasparov was freed several hours later after being fined $40 (£20) for public order offences. Several participants in the St Petersburg rally were detained on arrival in the city, including the leader of the Pora youth movement Andrey Sidelnikov and rally organiser Olga Kurnosova.

Να τριτώσω το κακό των παραθεμάτων με ένα από σχετικό ποστ του Μαρκ Μακίνον:

The first to choose April 14 for a demonstration was The Other Russia, the opposition umbrella group that includes everyone from former prime minister Mikhail Kasyanov and chess grandmaster-turned-politician Garry Kasparov to the National Bolshevik Party. Organizers expect to draw about 5,000 people, from democrats influenced by Ukraine's Orange Revolution to Bolshevik skinheads, all under the catch-all banner of "those who do not agree" (with Putin and Putinism).

Since The Other Russia declared its intention to march on April 14, the pro-Kremlin Young Guard - as well as the ultranationalist Movement Against Illegal Immigration and the likeminded Congress of Russian Communities - have all announced they would rally on Pushkin Square the same day with the intent of disrupting The Other Russia protest.

Η έμφαση δική μου.

Λοιπόν, ποιος κάνει προπαγάνδα ή έστω δίνει ελλιπή πληροφόρηση;

Τέλος πάντων, αυτό είναι δευτερεύον. Το μείζον είναι ότι στο "συνασπισμό" (τουρλουμπούκι είναι ένας πιο ακριβής ορισμός νομίζω) μετέχει αυτό το National Bolshevik Party. Που μπροστά του ο Καρατζαφέρης μοιάζει εξτρεμιστής της ΦιΣ.

Για να σχηματίσει κανείς γνώμη, καλύτερα κι από τα άρθρα της Γουικιπαίδειας για το κόμμα και τον αρχηγό, αρκεί μια ματιά στη σελίδα με τις κοπέλες (;!) του κόμματος.

Προς θεού, μη σχηματίσετε λάθος εντυπώσεις, αυτές είναι οι σεμνές πόζες.

Τώρα λοιπόν "εμείς" πρέπει να θυμώσουμε και να κλάψουμε και να αντιδράσουμε, χωρίς διάκριση, που ο κακός Πούτιν δέρνει στους δρόμους την καλή Άλλη Ρωσία;

Άκυρο το ερώτημα. Υπάρχουν "φωτεινές" προοπτικές, με εξασφαλισμένη χορηγία, για το κοντινό μέλλον.

Ο φυγάς απ' τη Περσία δεν έφτασε στην Κορινθία

Με την κουβέντα που έγινε για τους 300 (την ταινία, το κόμικ και την ιστορία) παρατήρησα πως ακόμα και μεταξύ διαμαετρικά αντίθετων απόψεων υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής. Η συμφωνία πως η έκβαση των ελληνοπερσικών αναμετρήσεων ήταν κρίσιμη για τον λεγόμενο (χα) πολιτισμό της Δύσης. Αν επικρατούσαν οι Πέρσες είτε δεν θα συνέβαινε ποτέ είτε θα καθυστερούσε δραματικά η ανατολή της Δύσης (δεν μπορώ να αντισταθώ σε ένα χαζό λογοπαίγνιο).

Μπορεί κανείς να αποτιμήσει θετικά η αρνητικά τόσο τον ελληνικό όσο και τον περσικό πολιτισμό. Αλλά νομίζω δεν αμφισβητείται πως ανεξαρτήτως προτιμήσεων τον 5ο αιώνα π.Χ. συγκρούστηκαν, μεταξύ άλλων, και δύο διαφορετικές κοσμοαντιλήψεις.

Μια ας πούμε ριζική ανάγνωση, που ενισχύει και την κρισιμότητα, θέλει τις κοσμοαντιλήψεις αυτές ασύμβατες μεταξύ τους. Δηλαδή, λέω εγώ, αν επικρατούσαν οι Πέρσες θα ήταν αδύνατη μια όσμωση, όπως συνέβη με τους Ρωμαίους. Πως να γίνει άλλωστε, λένε οι αυτοί, αφού από τη μια έχουμε πόλεις-κράτη με ελεύθερα άτομα, κι από την άλλη τον δεσπότη με το κοπάδι του.

Δεν έζησα τότε, κι έτσι δεν ξέρω η ζωή στην Περσία της εποχής πόσο χειρότερη ήταν απ' ότι στην Ελλάδα. Ωστόσο θυμάμαι από την ιστορία του σχολείου αρκετούς Έλληνες που είτε για να σώσουν τη ζωή τους, είτε για προσφορά υπηρεσιών με το (συνήθως καλά ξηγημένο) αζημίωτο, έζησαν στην κοιλιά του κτήνους, στην Ασία.

Ιππίας, Θεμιστοκλής, Αλκιβιάδης, Δημάρατος, νομίζω πως όποιος ψάξει μεθοδικά θα βρει αρκετούς για να φτιάξει εντεκάδα. Εννοώ πρώτη, αναπληρωματική και ακαδημία ταλέντων. Δεν εκπλήσσομαι, τόσο η επιβίωση (και ο εγωισμός) όσο και το κέρδος (και ο εγωισμός) είναι ισχυρά κίνητρα.

Όμως, αν αντικειμενικά η μεν Ελλάδα-Δύση ήταν μούρλια η δε Περσία-Ανατολή χάλια, δεν θα έπρεπε να υπάρχει και κάποιος Πέρσης πρίγκηπας ή στρατηγός ή διευθυντής υπουργείου που να αυτομόλησε στην Αθήνα ή τη Σπάρτη; Ή όπου αλλού στον ελεύθερο κόσμο τράβαγε η ψυχή του.

Από την ιστορία του σχολείου δεν θυμάμαι κάποια τέτοια περίπτωση. Καμμιά βοήθεια;

Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, αλλά μην ξεχνάτε τα ονόματά τους

Προχθές είδα στο buzz μέσω του funel ένα ποστ του (της;) Liti Kjersti για τη δίωξη ενός Ρώσσου. Αιτία το σχόλιο που άφησε στο μπλογκ ενός δημοσιογράφου. Καυτηριάζοντας την έφοδο της αστυνομίας στα γραφεία μιας εφημερίδας, έγραψε ότι δεν θα ήταν άσχημο να καίγανε κάθε τόσο μερικούς αστυνομικούς, τους χειρότερους, στις πλατείες.

Μόλις το διάβασα έψαξα να βρω σχετικές πληροφορίες στα αγγλικά, χωρίς αποτέλεσμα. Σήμερα που κοίταξα πάλι βρήκα κάποια λιγοστά πράγματα.

Για παράδειγμα, ένα άρθρο του France 24 που είναι αναπαραγωγή του Γαλλικού πρακτορείου, που αναπαράγει την εφημερίδα Kommersant. Σύμφωνα λοιπόν με την τελευταία το επίμαχο σχόλιο περιείχε την πρόταση τελετουργικής καύσης έξι αστυνομικών σε κάθε πόλη. Μάλιστα δις, μια το μεσημέρι και μια τα μεσάνυχτα.

Ως εδώ μου φαίνεται απλό. Κάποιος έγραψε μια ακραία μαλακία, εν είδει σαρκασμού, μάλλον αγνοώντας την απαίσια μυρωδιά του καμμένου κρέατος. Και τον τυλίξανε σε μια κόλλα χαρτί.

Το πράγμα αρχίζει και στραβώνει κάπως στην λεπτομέρεια που, κατα την εφημερίδα πάντα, ο σχολιογράφος έκρινε σκόπιμο να δώσει σχετικά με τα ντεσού της καύσης.

Οι αστυνομικοί, υποτίθεται πως έγραψε, να καίγονται σε φούρνους όπως αυτοί του Άουσβιτς.

Ρωσικά δεν ξέρω. Στην εφημερίδα έχουν μια φωτογραφία από κάτι που φαινεται σαν εκτύπωση του μπλογκ με το σχόλιο. Δηλαδή πιάσε τ' αυγό και κούρευτο, όσον αφορά τη γνησιότητα. Σε σχετικό άρθρο του CNews δεν γίνονται συγκεκριμένες αναφορές στο περιεχόμενο, απλά το σχόλιο χαρακτηρίζεται "rather unfriendly on police representatives".

Δεν έχω πρόβλημα να υπερασπιστώ κάποιον που ίσως αποδειχτεί νεοναζί.

Αγαπάτε τους εχθρούς υμών.

Αλλά θα ήθελα να γνωρίζω αν πρέπει να σημειώσω το όνομά του.

Spice like ash

Άκουσα, στην εκπομπή της Γιάννας Παπαδάκου στο ραδιόφωνο του Σκάι, την είδηση που δημοσίευσε η Χααρέτζ. Ο Βάλτερ Ράουφ, αξιωματικός των Ες-Ες άμεσα υπεύθυνος για την εξόντωση χιλιάδων εβραίων, κατά τα φαινόμενα είχε εξαγοράσει μια ισόβια "ασυλία" δίνοντας στη Μοσσάντ πληροφορίες για τη Συρία. Πληροφορίες που κατείχε με την ιδιότητα του στρατιωτικού συμβούλου.

Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν. One at a time please. Γνωστά αυτά, από αρχαιοτάτων χρόνων.

Όμως άλλο είναι το θέμα μου, όπως δηλώνει και ο πολύσημος τίτλος. Όχι, δεν πρόκειται να γράψω τη δικιά μου γνώμη, έτσι για αλλαγή.

Λοιπόν αυτό το ωραίο επεισόδιο μου ξαναθύμισε την υπόθεση Κάστνερ. Που κανονικά τη θυμάμαι μόνο όταν διαβάζω ιερεμιάδες για τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε'. Πρόκειται για μια άκρως θλιβερή ιστορία. Με κίνητρα, σκοπούς, μέσα και πράξεις αποκλειστικά σε τόνους του γκρίζου και πολλά, πάρα πολλά, πουά τρέλλας. Ίσως οι μόνοι χωρίς πουά να ήταν οι δολοφόνοι του Κάστνερ.

Τροφή για σκέψη

Judging Evil in the Trial of Kastner, της Leora Bilsky
υποσημείωση 59: Attorney General v. Gruenvald, 195–206. "The release [from prison] of this courageous, strong-willed, and rebellious young woman . . . would have been harmful to Kastner's interests and contradict his collaboration with the Nazis. Hannah Senesh never surrendered to pressures of others and did not give up her mission" (205). Note that the contrast between heroism (Senesh) and betrayal (Kastner) acquires here a gendered structure, implying that an Israeli Woman is morally superior to a Diaspora Man.
A Man Lost in the Gray Zone, του David Luban
Αν είναι δυνατόν να διαβάσουμε κάποιον που στη δεύτερη κιόλας παράγραφο γράφει «I still find myself unable to answer the two basic questions, Who is Kastner? and How shall we judge what he did?». Φίλε, εμείς σε πληρώνουμε για να μας πεις, από εδώ είναι οι καλοί και αθώοι κι από εκεί οι κακοί και ένοχοι. Αν θέλαμε γκρίζα θα διαβάζαμε μπλογκ.
Υποσημείωση 36: Why did Kastner help Becher? His accusers intimated that it was to buy Becher's silence, while Segev quotes a friend of Kastner's who believed that Kastner wanted to experience one more time the power over life and death. See Segev, The Seventh Million, 268. Bauer believes that Kastner simply thought Becher deserved help because he had helped to save lives. See Bauer, Jews for Sale? 250. I suspect Kastner had to believe that Becher was a worthy partner in order to believe that he himself played an honorable role working with him.
Language, Judgment, and the Holocaust, του Lawrence Douglas
«At first blush, Bilsky's study of the Kastner trial seems to support critiques of both literature's and law's ability to represent traumatic history. Halevi's insistence on translating the tragic choices confronted by Kastner into the formal idiom of the law of contract seems like a grotesque act of reductionism, a crude example of law's fetishization of form over content, a dramatic example of the failure of the legal mind to comprehend a world of duress, coercion, and moral ambiguity.». Κάτι μου θυμίζει αυτό αλλά δεν θυμάμαι τι διότι επικρατεί ένας συνωστισμός σκέψεων στο μυαλό μου.
Judging and Understanding, απάντηση της Bilsky στα σχόλια των δύο προηγούμενων

Μπόνους, η υποσημείωση 26 του Asher Maoz στο Law and History—A Need for Demarcation
"The controversial paragraph does not reflect historical truth. It has no historical foundation whatsoever. It is not true." Nevertheless, stated Barak, "a democratic society which loves freedom does not make its protection of expression and art contingent on them reflecting the truth.... A democratic society does not protect a legend by harming freedom of expression and art. The legend must stem from the free exchange of opinions and views. It must not be a result of governmental restrictions on freedom of expression and art. Hannah Senesh's legend will exist and flourish thanks to the freedom of the truth, not following the silencing of the untruth." Barak quoted another president of the Supreme Court, Justice Moshe Landau, who stated: "The distortion of historical facts does not justify the disqualification, because its creators could argue that there is no single historical truth; rather each historian has his own truth. And, anyway, since when does untruth disqualify a movie or a play from being screened or performed in a state which guarantees freedom of expression to the citizen";

Η έμφαση στην τέχνη δική μου

Και σαν όλα αυτά να μην ήταν αρκετά ασαφή φτάνουμε και στην ισραηλινή κουλτούρα του μαρτυρίου.

Τέλος, όπως συνηθίζεται, το καλύτερο: Historical Adjudication: Courts of Law, Commissions of Inquiry, and "Historical Truth".

Συμπέρασμα; Η ιστορία είναι spice like ash. Μυρωδιά μπαχαρικού, γεύση στάχτης.

Κάτι πρέπει να κάνω

Μ' αυτή την παρόρμηση να γκουγκλίζω ανάλογα με τα κέφια του καθεμιανού και της καθεμιανής.

Τα του χάκερος τω χάκερι

Άκουσα στα νέα της τηλεόρασης, δεν θυμάμαι ποιο κανάλι, πως ο τούρκος "χάκερ" που πέρασε ένα χέρι τη Νέα Δημοκρατία είναι ο ίδιος που έκανε καινούρια και την ΕΠΟ. Την επαύριο του ιστορικού πλέον 1-4. Υπήρχε κι ένα υπονοούμενο ότι οι μέρες του είναι μετρημένες. Αν κάνει μόνο τέτοιες σκανταλιές, χλωμό μου φαίνεται. Αν όμως έχει και κανένα aggregator, τότε ... φιλαράκο την έκανες από κούπες.

Τέλος πάντων. Επειδή τα παιδιά ό,τι κάνουν το κάνουν για το χειροκρότημα, μην τους παίρνουμε τη μπουκιά της υστεροφημίας μέσα από το στόμα.

Την ΕΠΟ την έχει πιστωθεί ο ReaLWarrioR

Τη ΝΔ η KingHackTeam, αν και την ώρα που γράφω εκκρεμεί ακόμη.

8 Απριλίου 2007
ΟΠΑΔΕI

Οργάνωση για την Προάσπιση της Ακρίβειας και της Δεοντολογίας στα Ελληνικά Idernets

Πως να κρυφτείς απ' τους γονείς

έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα

A young student, whom I will call "Billy", returned from school the day of the earthquake (which struck in mid-morning).

Billy: "Hi, Mom. I'm home."
Mom: "Hi, Billy. How was school today?"
Billy: (trying to sound nonchalant) "Nothing much."
Mom: "What about the earthquake?"
Billy: (surprised) "Who told you about the earthquake?!"

Αφιερωμένο στις φωτεινές παντογνώστριες μαμάδες. Ξεκινούν από κάτι αθώο, ένα σεισμό. Και μετά ο κατήφορος δεν έχει σταματημό. Ως και στα βήματα φτάνουν να κλέβουν.

Από τα σχόλια

My 3-year old daughter's quote from the same earthquake - "Mommy, tell Daddy to tell God to stop shaking the house!"

The management chain is clear in the mind of a 3-year old.

και

It sounds like the 3 year old knows that "daddy" is higher on the chain than "mommy" (somethings mixed up there... ;) ) and that "god" is higher than "daddy", so she makes the connection. It doesn't sound like doctrine, I doubt John has said that only he can speak to God, the child just made the incorrect connection (such things happen in neural networks)

If we want the management chain correctly, though, it should be "Mommy, tell Daddy to tell the preacher to tell the archbishop to tell the pope to tell an angel to tell and archangel to tell a principality to tell a domination to tell a seraphim to tell God to stop shaking our house." There's an order to these things, you know. ;)

Αναστάσιμος Ύμνος

Από την υμνογραφική παράδοση της νοτιοδυτικής λεκάνης του Ειρηνικού. Έτσι, για αλλαγή.

Καλή Ανάσταση σε όλους. Και ιδιαιτέρως στον Χρήστο.

Technically speaking, he did drop a dime on [censored]

Διάβαζα για ένα δικηγόρο που έχει πάει τη Google στα δικαστήρια. Η αντιδικία αφορά τα διαφημιστικό πρόγραμμα AdWords και το βασικό μοναδικό επιχείρημα του δικηγόρου ήταν ότι αποδέχθηκε τους όρους χωρίς να τους διαβάσει.

Εντάξει, όπου γης και δικομανής. Επιπλέον δικομανής δικηγόρος είναι μάστιγα του θεού. Όμως σ' ένα σημείο ο Eric Goldman γράφει «the lawyer representing himself got his clock cleaned by the court». Δεν την έχω ξαναπετύχει την έκφραση. Μου άρεσε αλλά δεν ήμουν σιγουρος ότι το νόημά της, όπως το αντιλαμβανόμουνα από τα συμφραζόμενα, ήταν κάτι σαν "τού βαλε τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι". Άλλωστε το να καθαρίζεις το ρολόι κάποιου δείχνει μάλλον σχέση υπηρέτη ή υπάλληλου. Σαν να του κρατάς την τσάντα ή το πλατό, ας πούμε.

Γκούγκλισα λοιπόν και βρήκα το άρθρο Clean your clock, and the long war του William Safire. Εκεί λοιπόν ανιχνεύει τη χρήση της έκφρασης στο 1908 και θέτει ένα ερώτημα:

Why does Old Slang stay with us long after the basis for the metaphor has staggered off into the mists of meaning?

το οποίο μου θύμισε μια ανάλογη κουβέντα προ ετών σχετικά με το σίδερο που κολλάει στη βράση. Μετά ο Safire εξηγεί τι σημαίνει drop a dime (διάβασε το έρθρο ντε), αναρωτιέται πόσοι κάτω των 40 το γνωρίζουν. Μάλλον αρκετοί, συμπεραίνει, because there it is in last week's Time about a dime-dropper who got his clock cleaned by history.

Υπερτέλεια σύνθεση.

(αν δεν λογόκρινα τον τίτλο θα χαλούσε η έκπληξη)

Από την καθημάς Δύση, ο ύμνος της ημέρας

The Peacock Saga

Όχι πως ήταν έυκολο να προσπεράσω κοτζάμ κουρούνα.

Αλλά κάτι, κάτι άλλο, μου φαινόταν παράταιρο στο άρθρο της Αμάντας Μιχαλοπούλου. Πήγα στο Google News και αναζήτησα άρθρα against blogs. Στα πρόσφατα έμαθα πως η διαβολική Άννα Γουίντουρ βρίσκει κακόηχη τη λέξη μπλογκ. Στα παλαιότερα βρήκα κάτι πιο προκλητικό, Journalism's fear and loathing of blogs. Ενδιαφέρον, αλλά όχι ακριβώς αυτό που ζητούσα. Επιπλέον είναι του 2005.

Όμως στα πρόσφατα, εκτός από τα ευαίσθητα αυτιά της Γουίντουρ, βρήκα και το ερώτημα Are blogs the media’s parasite? Τώρα δεν εμφανίζεται στα αποτελέσματα του Google News, δεν ξέρω γιατί. Από εκεί οδηγήθηκα στον Robert Niles που είναι αυτός που θέτει το ερώτημα στο Online Journalism Review στις 2 Μαρτίου. Λίγο ψάξιμο παραπάνω και βρίσκουμε στον Guardian της 15ης Μαρτίου τον Nicholas Carr να εμπλουτίζει με "αναπάντεχο" τρόπο το σχόλιο του Niles. Τα εισαγωγικά τα βάζω γιατί συμβαίνει να με εκφράζει σχεδόν εντελώς.

Γνωρίζοντας πλέον ότι ψάχνω για τα μπλογκ ως παρασιτικό Μέσο έφτασα στους Techno Greeks (;!). Εδώ μάλιστα, έχει απ' όλα. Και παρασιτισμό, και επανάσταση άφθονη, και επιφύλαξη μπόλικη. Και δικαιολογημένη νομίζω, άλλωστε είναι γραμμένο το 2000.

Α, έχει και αναφορά στο Interface Culture, εκδοθέν το 1997, του Steven Johnson. Ποιός άλλος αναφέρεται σε βιβλίο του Johnson; O Carr του Guardian, στο The Ghost Map!

Ίσως για την Α. Μιχαλοπούλου να είναι χρήσιμή η παρατήρηση του Carr, μετά την επισήμανση μιας αναλογίας από το βιβλίο του Johnson.

It's worth remembering that, in a literary context, another word for "parasitic" is "critical". Blogging is, at its essence, a critical form, a means of recycling other writings to ensure that every molecule of sense, whether real or imagined, is distilled and consumed.

Και για όσους δεν σηκώνουν κριτική μύγα στο μπλογκοσπαθί τους, ίσως να είναι η χρήσιμη η παρατήρηση του Carl Malamud στους Techno Greeks

Johnson goes on to explain that although parasitic media seems a little out of place in the analog world of television, they do serve an important role in the digital realm as the sheer volume of information becomes overwhelming and increasingly difficult for individuals to navigate. We have absolutely no argument with Johnson on this point, nor seemingly do others who have embraced the concept of weblogs as filters. The idea that a series of daily links provides a personal filter, "an antidote to mass media," is certainly a valid one. But, these personal filters are only worth the time that are put into them. All media reflects a personal bias and personal media is no different.

Για την Κουρούνα δεν υπάρχει τίποτα χρήσιμο πουθενά. Είναι καταδικασμένη να μείνει ένα μινιμαλιστικό παγώνι.

update: διόρθωσα μια εκ παραδρομής αντιμετάθεση ονομάτων

Kourouna's shameless transgression

Citizen photo journalism στα καλύτερά του

Ο φακός συλλαμβάνει γνωστή μπλόγκερ ακριβώς τη στιγμή που παραβιάζει τα προαιώνια σύνορα μπλογκιν και λογοτεχνίας.

Θα ακολουθήσει τηλεγράφημα με θύματα και ζημίες.

(σε δεύτερο πλάνο, αριστερά, διακρίνεται και η εμβρόντητη συνοριοφύλακας Αμάντα Μιχαλοπούλου)

Critical error encountered, make a choice to continue

- Παίχτης στο πολιτικό σκηνικό είναι και ο Χριστόδουλος. Τι θα λέγατε σ' όσους ταυτίζουν τις απόψεις σας με τις δικές του;

«Ν' ανησυχήσουν για τη λειτουργία της κριτικής και συγκριτικής τους ικανότητας».

Το διάβασα, και δεν το φχαριστήθηκα αρκετά, οπότε είπα να το γράψω κιόλας.

Και επειδή ίσως γίνει αντικείμενο χλεύης εκείνο το

Η συνέντευξη που ακολουθεί πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με την επιθυμία του καθηγητή: γραπτώς, με ανταλλαγή «τηλεομοιοτυπιών».

remember Knuth