Η ξανθιά ρίζα του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα

Πως άρχισε όλο το μπάχαλο

Η βάπτιση της πριγκίπισσας Όλγας

Οι Τρεις Ιεράρχες σε νηπιακή ηλικία

Τρίπτυχο των αρχών του 21ου αιώνα.

Εικονίζεται το περιστατικό χάριν του οποίου η εκκλησία μας (έστω, μας-3%) τιμά τους Τρεις Ιεράρχες ως προστάτες των Γραμμάτων.
Αριστερά ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δεξιά ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και στο κέντρο ο Μέγας Βασίλειος.

Το είχα πετύχει πριν ένα μήνα στο Language Log, διατελών εμπύρετος. Ειλικρινά, η αυθόρμητη αντίδρασή μου ήταν «θεέ μου, οι τρεις ιεράρχες».

I thought they meant the sky was sad

Explain "blue" now

(μέσω Language Log)

17 + 15 = 10 (+ 1 αναστολή)

Why Is Genarlow Wilson In Prison?
Genarlow Wilson sits in prison despite being a good son, a good athlete and high school student with a 3.2 GPA. He never had any criminal trouble. On the day he was to sit for the SAT, at seventeen years old, his life changed forever. He was arrested. In Douglas County he was accused of inappropriate sexual acts at a News Year’s Eve party. A jury acquitted him of the allegation of Rape but convicted him of Aggravated Child Molestation for a voluntary act of oral sex with another teenager. He was 17, and she was 15.

(μέσω Blog Maverick)

Συγνώμη, λάθος

Ο Πρωθυπουργός του Καναδά ζήτησε συγνώμη από τον Μάχερ Αράρ

The Horrors of Extraordinary Rendition

This is What They Did to Me

Ο πρέσβης της Συρίας στις ΗΠΑ
First, we have nothing against Maher Arar. It was the US that contacted Syria and said that he was a member of Al Qaeda. If Syria didn't interfere, then the US would say that this is proof that Syria is cooperating with international terrorism. If we arrested him, then human rights groups would say that Syria abuses human rights. Damned if we do, damned if we don't. Syria arrested Arar and asked the US to provide information related to his case so that we could either put him on trial, extradite him or set him free. The US didn't deliver any information. Meanwhile, we allowed the Canadian consular to visit him twice in Damascus, and twice he said he was treated well and not abused. End of story, the US wouldn't deliver anything against Arar, so we set him free. He says he was tortured in prison. We said we didn't torture him.



Και για όσους δεν πιάσανε το υπονοούμενο, όποιος είναι αθώος δεν δικαιολογείται να φοβάται το κράτος.

You talking to me? I'm NOT the only one here!

Αθήναιε έχω την εντύπωση πως χρειάζεται να αποσαφηνίσω τις θέσεις μου. Πράγμα που μου συμβαίνει απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.

Υποστηρίζω ότι:

• Το ποσοστό 97% Χ.Ο. δεν είναι γέννημα της φαντασίας του Καραμπελιά.
  Η σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες δείχνει πως το ποσοστό αυτό δεν συνιστά κάποιου είδους «παραδοξότητα».
  
• Δεν υπάρχει τρόπος υπολογισμού της γνησιότητας οποιουδήποτε φρονήματος, του θρησκευτικού συμπεριλαμβανομένου.
  
• Ακόμη χειρότερα, δεν υπάρχει τρόπος πρόβλεψης της μεταβολής του φρονήματος όταν τεθεί σε δοκιμασία.
  
• Το στοιχείο αυτό είναι δυνάμει παράγοντας αστάθειας, ή απονομιμοποίησης, ή ανατροπής, ή [fill in this space with your words] όταν οι πιστοί βρεθούν αντιμέτωποι με κάτι που αντιλαμβάνονται σαν συλλογική δοκιμασία.

Οπότε τώρα, αφού έκαψα μερικές δεκάδες χιλιάδες νευρώνες για να κάνω την παραπάνω σούμα, ας κάψω μερικές ακόμη χιλιάδες για αυτά που δεν υποστήριξα.

Δεν υποστηρίζω ότι:

• Καθένας που μπουχτίζει με τη κοινωνία και αντιδρά είναι ο Εκλεκτός. Σε αυτό το μοτίβο προτιμώ τον Ταξιτζή, λόγω αδυναμίας στη Φόστερ.
  
• Η θρησκευτική πίστη είναι το κοινωνιολογικό ισοδύναμο της φιλοσοφικής λίθου. Ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για τον φιλελευθερισμό.
  
• Επειδή όταν μία πρόταση κλείνει με «το Χριστό μου» ή «τη Παναγία μου» κατά τεκμήριο δεν είναι προϊόν θρησκευτικής αναζήτησης, εξ αντιδιαστολής όταν μία πρόταση ξεκινά «Ο Θεός μου είπε» οπωσδήποτε ο ομιλητής αγωνιά για τη σωτηρία του πάσχοντος Κόσμου.

Συνεχίζω με κάποια πιο συγκεκριμένα σημεία.

Σέβομαι τον προγραμματισμό σου σε ότι αφορά τα του Κον περί κομμουνιστών και ναζί. Χωρίς την άδεια κανενός να σου θυμίσω μια απάντηση στον τύπο που (δεν) υπέγραφε ως Αστέρι.

Ο "Ιππότης" σου (ο Φιούρερ, ντε!) κυνήγησε όσο κανείς τη Μεγαλη Τεχνη, μίσησε την αντι-Τέχνη, εξόρισε και κυνήγησε μεγαθήρια του πνεύματος και των εικαστικών διότι έκαναν "τέχνη της παρακμης", λεει (Αστέρι μου, πρόσεχε λοιπόν πως χαρακτηρίζεις τα αγόρια μου τα εικαστικά, πρόσεξε! ;-)

Οι Ναζί μίσησαν τη Μεγαλη Τεχνη και την Αντι-τεχνη ακριβώς γιατί τους έτριβε στα μούτρα το παρελθόν και το μέλλον τους, τους έλεγε πως δεν ήταν παρα εγκληματίες που θα δημιουργούσαν τα στρατόπεδα (στην παραδοση που παρελαβαν απο τους Βρεταννούς, οφ κόρς -αζ γιου μέι νόου τα πρώτα στρατόπεδα συγκεντρωσης μονδέρνου τύπου, τα έφτιαξαν οι Βρεταννοί για τους μπόερς, οι ναζί απλοί αντιγραφείς ήταν - δευτεράντζα πραμμα μπρος στην Empire όπου the sun κλπ κλπ, τι λέμε τώρα!).

Ρετάλια χαρακτήρισα τη Γαλλία και την Αγγλία, σε σύγκριση με τις Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία των οποίων τα ποσοστά είναι ευθέως συγκρίσιμα με της Ελλάδας. Περιπαικτικά το έγραψα, γιατί το 64% Καθολικών στη Γαλλία μου προκαλεί μεγαλύτερη απορία από το 97% των Χ.Ο. στην Ελλάδα. Αλλά φαίνεται την προκαλεί μόνο σε μένα.

Σχετικά με τη ζωολογία, τόσο το βόδι όσο και το πρόβατο είναι ζώα εξημερωμένα, άρα παντελώς ακίνδυνα. Ως εκ τούτου το παρόν μπλογκ είναι ο φυσικός τους χώρος.

The αλλά-δεν-απάντησες section
μήπως ο κ. Καραμπελιάς εννοεί ότι γερό χαρτί είμαστε μόνον εμείς οι Ορθόδοξοι, σας ρώτησα και στο προηγούμενο ποστ και δεν μου απαντήσατε
και αυτός δεν απάντησε
πιστεύω ότι το νεορθόδοξο ρεύμα δεν κατόρθωσε να απαντήσει ολοκληρωμένα στα σύγχρονα ζητήματα μιας πρότασης που να συνδέει την νεωτερικότητα και την παράδοση γι’ αυτό είναι καιρός σήμερα να πάμε ένα βήμα παραπέρα, τόσο από την μαρξιστική παράδοση όσο και από την νεο-ορθοδοξία.
Εγώ καταλαβαίνω ότι δεν αποκλείονται οι μη ορθόδοξοι.

Επειδή όμως Αθήναιε ακούω μια φωνή εντός σου να φωνάζει «ναι, αλλά ΕΣΥ τι πιστεύεις», ιδού τι πιστεύω με τα λόγια κάποιου άλλου (τι περίμενες;):

Η Εκκλησία γενικά έχει κάνει συμφωνία με τον διάβολο δηλαδή με το αστικό Κράτος. Δεν υπάρχει πραγματικά αντίθεση πιο σκανδαλώδης απ' αυτήν ανάμεσα στην θρησκεία και την αστική τάξη, γιατί αυτή η τελευταία είναι το αντίθετο τής θρησκείας. Η μοναρχική ή η φεουδαρχική εξουσία ήταν κατά βάθος λιγότερο. Ο φασισμός, σ' αυτή την οπισθοδρομική στιγμή του καπιταλισμού, ήταν λιγότερο δυναμικός, αντικειμενικά, από την άποψη τής Εκκλησίας από το δημοκρατικό καθεστώς: ο φασισμός ήταν μια βλασφημία, αλλά δεν υπέσκαπτε εσωτερικά την Εκκλησία, επειδή αυτός ήταν μια πλαστή νέα ιδεολογία. Ο Συμβιβασμός, δεν υπήρξε ιεροσυλία στα τριάντα, αλλά είναι σήμερα, κι αν ο φασισμός ούτε άγγιζε την Εκκλησία, σήμερα ο Νεοκαπιταλισμός την καταστρέφει. Η αποδοχή του φασισμού υπήρξε ένα φοβερό επεισόδιο· αλλά η αποδοχή του καπιταλιστικού αστικού πολιτισμού υπήρξε ένα αποφασιστικό γεγονός του οποίου ο κυνισμός δεν είναι μόνο ένα στίγμα, το υπέρτατο στίγμα στην ιστορία της Εκκλησίας, αλλά και ένα ιστορικό λάθος πού η Εκκλησία θα πληρώσει πιθανόν με την παρακμή της.
…
Το μέλλον ανήκει στη νέα αστική τάξη πού δεν έχει πια ανάγκη να διατηρεί την εξουσία με τα κλασικά μέσα· πού δεν ξέρει πια τι να κάνει την Εκκλησία που, τώρα, έχει καταλήξει γενικά να ανήκει σ' αυτό το ανθρωπιστικό κόσμο του παρελθόντος πού αποτελεί ένα εμπόδιο στη νέα βιομηχανική επανάσταση· η νέα αστική εξουσία πραγματικά επιβάλλει στους καταναλωτές ένα πνεύμα ολοκληρωτικά πραγματικό και ηδονιστικό· ένας κόσμος τεχνικιστικός και καθαρά επίγειος είναι εκείνος στον οποίο μπορεί να αναπτυχθεί σύμφωνα με την ίδια τη φύση ο κύκλος της παραγωγής και της κατανάλωσης. Για τη θρησκεία και πάνω απ' όλα για την Εκκλησία δεν υπάρχει πια χώρος. Ο οπισθοδρομικός αγώνας που διεξάγει ο νέος καπιταλισμός ακόμα μέσω τής Εκκλησίας είναι ένας καθυστερημένος αγώνας, προορισμένος μέσ' στην αστική λογική -πολύ γρήγορα να ηττηθεί, με την επακόλουθη «φυσική» διάλυση τής Εκκλησίας.

Εγώ τα (αντι)γράφω, εγώ τα διαβάζω.

Την κριτική του Παζολίνι την θεωρώ ολόσωστη. Την υπογράφω με χέρια και με πόδια. Αλλά 30+ χρόνια μετά βρίσκω πως είναι πιθανό το Κράτος να μαραθεί νωρίτερα από την Εκκλησία. Με τρόπο που θα ευχαριστούσε τους αναρχικούς παρά τους φιλελεύθερους.

(πι.ες: δεν παραπονιέμαι. κι εγώ, όταν θέλω να αποπροσανατολίσω τον συνομιλητή μου, προτάσσω το τετράγωνο θεληματικό πηγούνι μου. αλλά άπαξ, όχι τρις)

Fear And Loathing In Moreas (calm down, 150 years ago)

Η θρησκεία σε καμία κοινωνία δεν λειτουργεί ως αστάθμητος παράγοντας αλλα λειτουργεί με ακριβώς αντίθετο τρόπο: ως απόλυτα γερό χαρτί του εκάστοτε κατεστημένου.
Τάδε έφη Αθήναιος

(ξέρω, ξέρω και δεν ήξερα αλλά έπαθα εγκεφαλική θλάση μόλις το διάβασα)

Όποιος δεν γνωρίζει τι εστί Παπουλάκος ας ακολουθήσει τα δύο πρώτα ξεράδια. Για τον Αθηναιο είμαι βέβαιος ότι έχει τη μυθιστορηματική βιογραφία του Μπαστιά. Πιθανότατα τυχαία ξεχασμένη πίσω από το The Road To Serfdom, για ξεκάρφωμα.

Η ιστορία μιας γενικευμένης αναταραχής, με αρχηγό κάποιον που αν ήταν απατεώνας όσος κόσμος συντάχθηκε μαζί του άγιο τον θεώρησε, μικρή αξία έχει αν τη δούμε σαν ένα ελληνικό φαινόμενο στα πλαίσια μάλιστα της γνωστής ιδιαιτερότητάς μας..

Όμως παρόμοια πράγματα, όσο αφορά το ανορθολογικό της υπόθεσης, συμβαίνουν κι αλλού. Πολύ μακριά για να υποθέσει κανείς ότι είναι αποτέλεσμα κάποιου μεταδοτικού μικροβίου.

Η εξέγερση των Μπόξερ

Το κίνημα των Ghost Dancers

Αναρωτιέμαι αν ο Ιος θα έγραφε για τον Wovoka (φτυστός ο Παπουλάκος) με παρόμοιο ύφος και χαρακτηρισμούς. Απορρίπτουμε τη σχετική ανθρωπολογική θεωρία για τους Ghost Dancers, αλλά μόλις βεβαιώθούμε ότι δεν μας βλέπει ο Αθήναιος ρίχνουμε 5-6 κλεφτές ματιές. Μου φαίνεται πως κολλάει και στον Παπουλάκο, γι' αυτό και την ξαναπορρίπτουμε μετά βδελυγμίας. Επίσης εξετάζουμε και τα παρόμοια κινήματα.

Αντί επιλόγου (τι, τέλειωσα κιόλας; ναι!), μια άποψη αδιευκρίνιστης σε μένα εγκυρότητας για την γέννηση του American Indian Movement

In 1968, in Minneapolis-St. Paul, a group of Indian ex-cons, including Clyde Bellecourt, Dennis Banks and George Mitchell, decided to try to give some direction to this rebirth. At first, their understanding of the movement was conditioned by the methods and experiences of the white, urban-oriented political groups that dominated the scene: they put pressure, through sit-ins and other methods, on the "War on Poverty" bureaucracy to ensure greater Indian representation in decision-making, and they helped Indian people organize themselves for self-protection against police and judicial abuse.

These projects were successful in that they helped correct some of the most glaring injustices that confront Indians in the white man's city, and they continue to this day in many places throughout North America. But very quickly the people of AIM realized that they had been ignoring the two greatest strengths of the Indian people: their spiritual heritage and their relation to the land. Without accomodating these two strengths, no movement for the regeneration of Indian people could succeed.

An early member of AIM recalls that a number of AIM people heard about a traditional spiritual leader named Crow Dog, who lived on the Rosebud Sioux reservation in South Dakota. They decided to visit him to see if he could unite the spiritual and the secular in their struggle.

"And Crow Dog told them that if they were to be a successful Indian organization, they had to have the spiritual involvement of our medicine men and our holy people. And that is actually when the American Indian Movement was first born; because we think that AIM is not only an advocate for Indian people, it is the spiritual rebirth of our nation.

"It carries the spirituality of our ancient people and of our elder people. So now, the American Indian Movement relies very, very heavily on the traditional elders and the holy men of the various tribes -- to give them the direction they need so they can best help the Indian people"

That's why you will always see the big drums and the peace pipe wherever AIM is involved. Indian people believe the power of the universe is held within the peace pipe, and that it is an important check against the danger of Indians bringing harm to themselves and of initiating violence. But AIM's commitment to traditional ways goes beyond merely smoking the pipe and beating the drum. Rather than attempting to impose its own views on Indian communities, AIM adapts itself to the changing conditions from one community to the next. As Leonard Peltier says: "We have never gone any place without being asked by the chiefs and elders; we have never gone any place without a medicine man".

AIM History, τα μπολντ δικά μου

(ναι, το παραδέχομαι, παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι. και του 1850 και του 1970. αλλά μήπως οι σημερινοί δεν θα παρέλθουν;)

Η Γλωσσα Της Αρχαιολογίας

Η γλώσσα της αρχαιολογίας is in her kiss

97% με τα κόκκαλα, να τ' αφήσω;

Τελικά από που προκύπτει αυτό το τερατωδώς ψευδές ποσοστό των ορθοδόξων χριστιανών σε «αυτό που αποκαλούμε ελληνική κοινωνία», για να χρησιμοποιήσω μια ωραιότατη έκφραση.

Να σας πω αγαπητοί άθεοι και απάτριδες μπλόγκερς. Προκύπτει από αυτούς που σας τα χώνουνε κι εσείς, αντί να αξιοποιήστε τα δολλάρια της προδοσίας αγοράζοντας τη δωδεκάτομη εγκυκλοπαίδεια «How to boil an egg - for dummies bloggers», τα ξοδεύετε σε iPod, iPhone και iStoKoraka (εσύ, ξέρεις ποιός, που πήγες να δεις το Apocalypto και μετά έψαχνες προφάσεις εν αμαρτίαις στη σάπια τομάτα, θα τιμωρηθείς σκληρότερα απ' όλους - τον άλλον, ξέρει ποιος, τον συγχωρώ διότι μετά τη ταινία πήγε σε ταβέρνα, κατά το ελληνικό έθος, κι όχι σε φαστφουντάδικο)

The country has an area of 81,935 square miles and a population of approximately 10.9 million. An estimated 97 percent of Greek citizens identified themselves as Greek Orthodox.

International Religious Freedom Report 2006

Αν δεν ξέρει το Στεητ Ντηπάρτμεντ ποιός ξέρει, ε;

Σοβαρά τώρα· πηγή δεν αναφέρεται και ο συντάκτης σημειώνει "Τhe Government did not keep statistics on religious groups; the census did not ask for religious affiliation". Αυτό το "identified themselves" μου δίνει την εντύπωση πως το ποσοστό δεν προέκυψε από κάποια ανάλυση δημογραφικών δεδομένων (γάμοι, βαφτίσια, κηδείες) αλλά μάλλον από κάποια δημοσκόπηση. Ίσως αυτές τις κυλιόμενες, όπως π.χ. οι Τάσεις της MRB.

Όπως και νά 'χει περισσότερο διαφωτιστική, ως προς την τάξη μεγέθους του ποσοστού, νομίζω πως είναι η σύγκριση με άλλες χώρες.

Αν πιάσουμε τις άλλες χώρες του (ευρωπαϊκού) Νότου έχουμε τα εξής:

• Ιταλία, An estimated 87 percent of native-born citizens were nominally Catholic, but only 20 percent regularly participated in worship services.
  
• Ισπανία, a CIS survey reported that 77 percent of citizens considered themselves Catholic; however, 46 percent of those persons stated that they never attended Mass.
  
• Πορτογαλία, More than 80 percent of the population above the age of twelve identified with the Roman Catholic Church; however, a large percentage stated that they did not actively participate in church activities.

Με βάση τα ποσοστά αυτά πιθανώς το 97% να είναι απλά το νούμερο στο οποίο έχει κολλήσει η βελόνα. Αλλά σαν τάξη μεγέθους, σε στυλ "οι εννιά στους δέκα" εννοώ, μου φαίνεται ρεαλιστικό.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ρεαλιστικό όχι ως προς το ποσοστό εκείνων που ζουν ή προσπαθούν να ζουν χριστιανικά. Αλλά ως προς το ποσοστό εκείνων που σε ένα γκάλοπ θα απαντούσαν ότι αυτοπροσδιορίζονται χριστιανοί ορθόδοξοι, πολιτισμικά προφανώς.

Εδώ στη Γαλλία του επικατάρατου Διαφωτισμού 64.3 percent of the respondents indicated they were Catholic, even if they never attended religious services ενώ στην Αγγλία των νεοφιλελεύθερων λαιλάπων approximately 42 million persons (almost 72 percent of the population) identified themselves as Christians

Ε όχι και να μας βγουν από πάνω τα ρετάλια της Δύσης.

Ωδή στη βόμβα Μολότωφ

The Molotov Cocktail is one of the easiest weapons to make; also one of the easiest to make relative to the high level of its effectiveness. For it consists simply of a mixture of two or three substances - Benzine and Alfalin [6] - and is easy to put together. This weapon has a number of distinguishing features:

- it is easy to practice with, in that it does not cause explosive noise. This means you can practice on it even close to inhabited areas;
- its ingredients are readily available, access to them cannot be restricted nor their importation prevented;
- it involves no significant expense; indeed they may be obtained more easily than the oppressor [government] apparatuses can obtain a single bullet.

It is also noted for its effectiveness against individuals, and against military machinery, which its fire can adhere to easily.

The above-mentioned mixture is placed in a bottle that can shatter easily, and a wick of ordinary cloth is inserted. The fighter sets fire to the wick so that it contacts the mixture inside, which scatters when the glass is shattered, so that it sticks to and burns what it comes into contact with.

We ask God to grant us power over the necks of the Crusaders and the Apostates [7], and grant us the means to massacre the enemies of The Faith. May God pray for and keep safe His servant and messenger Muhammad, his Family, Companions and Followers.

[6] Sic, in text. Possibly for ethyl or methyl alcohol.
[7] By which the author means Arab governments.

Anti-ship Warfare and Molotov Cocktails at the Siege of Acre, 1190

Άφωνος

Yes I do

So help me God
(χρειάζεται να διευκρινήσω πως δεν είμαι η κομψή κυρία δεξιά;)

Τα κομμάτια του μωσαϊκού μπήκαν στη θέση τους

Το περιοδικό της αμερικανικής πρεσβείας βγήκε επιτέλους στον αέρα.

Ανάμεσα στα άλλα A keyboard, a telephone line, and pajamas. All you need to start a blog!, μίνι συνέντευξη με πέντε μπλόγκερ τεσσάρων μπλογκ. Ήγουν Art Attack, Reality Tape, Digital Era και Alexis Stamatis

The fine art of deadlining

Σύντροφε συνεργάτη των αμερικάνων, μη μας απειλείς ότι έρχεστε σύντομα εντός 12 μηνών. Είναι φανερό πως πρώτα θα αποχωρήσετε, δαρμένοι, από το Ιράκ και μετά θα ανοίξετε αυτό το ρημάδι.

Επίσης διόρθωσε αυτό το Imagina στον τίτλο της σελίδας.

Ελευθερία του λόγου ναι, για όλους όχι

Μια καθυστερημένη συνεισφορά σε ένα διάλογο που δεν έγινε.

Kasky v. Nike

Φουντ φορ θωτ, υπό την έννοια του "όιλ φορ φουντ".

Αν σε ένα νομικό πρόσωπο δεν αναγνωρίζεται προστασία της ελευθερίας του λόγου, όπως την απολαμβάνει ένα φυσικό πρόσωπο, τι να ισχύει για μια αυτοματοποιημένη διαδικασία;

(δεν καίγομαι να μάθω την απάντηση, πάω να φάω μακαρόνια)

Και εγω δε σοι λεγω οτι συ εισαι Πετρος

και επι ταυτης της πετρας θελω οικοδομησει την εκκλησιαν μου


και πυλαι αδου δεν θελουσιν ισχυσει κατ' αυτης (μένει να αποδειχθεί αλλά δεν σκάμε, έχουμε χρόνο στη διάθεσή μας)

Παντελώς άγνωστός μου, τον ανακάλυψε τυχαία και τον ζηλεύω χαζεύω.

So long and thanks for the Walkman

Sony Walkman Icon Dies

(μέσω Engadget)

In the 70's they had great bands such as

Pearl Jan, The Beatles, AC/DC, and Bon Jovi.

The wisdom of sev^H^H^Heighth graders

από το ίδιο

I would want to go to about 200 B.C where all of the dinosaurs weren't that vicious.
(δαρβινιστές φάτε τη σκόνη του)

On TV they have shows that show how the 80s were. These shows are a lot better then my parents storys.
(αίσχος, δεν είναι τόσο πάλια τα 80s, θα βάλω τα κλάματα)

Το κρυφτό στη ζωγραφική

Από το νεκροταφείο της Τέχνης

Akindynos vs A.F.

συνέχεια από το προηγούμενο (αυτός δεξιά, εγώ αριστερά)

Το λυντσάρισμα πριν το Web 2.0

Σκόπευα να το ανεβάσω χάριν της Μιραντολίνας. Αλλά όλο το ανέβαλα, τεμπελιά γαρ. Σήμερα όμως διάβασα (ακόμα) ένα βρώμικο ποστ του press-gr και είπα μπάστα, κάποιος πρέπει να κάνει κάτι.

(περιττό να πω ότι το πιο κοπιώδες μέρος του "κάτι" το έκανε ο FineReader)

Απόσπασμα από το άρθρο «Ο ιταλικός τύπος και ο Παζολίνι» του Τούλιο Ντε Μάουρο
(από το βιβλίο «Παζολίνι: το χρονικό της βίας, της δίωξης και του θανάτου» εκδ. Εξάντας μτφ. Κούλα Κυριακίδου)

Ο φασιστικός και σκανδαλοθηρικός αντιδραστικός τύπος αναλαμβάνει να δημοσιεύσει κατηγορίες και προσβολές με τον πιο ωμό και ευθύ τρόπο: συκοφαντικές φωτογραφίες («II Secolo d' Italia», 18.3.62), χαρακτηρισμοί όπως «ένας άντρας σε εισαγωγικά» («II Secolo d' Italia», 12.11.64), αναφορές σε μια έκθεση των καραμπινιέρων της Ρώμης από την οποία προκύπτει, λέει η «II Borghese», ότι «ανταποκρίνεται στην ομοφυλοφιλική δραστηριότητα του Παζολίνι» (10.5.62), μια συκοφαντική προσωπογραφία που δημιουργείται από περιγραφές μαρτύρων («II Secolo d' Italia», 18.10.64 «Giovinezza», 18.10.64, «U Meridiano di Cagliari» 11.5.65).

H επίδραση του μαύρου χείμαρου δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Είναι παρόν στις καθολικές εφημερίδες, όπως η «II Cammino Lodi» του Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 1965, που αναδημοσιεύει την προσωπογραφία και περνάει μέσα από εφημερίδες όπως η «Momento Sera» (22.4.62), η «II Piccolo» (21.4.62) και προφανώς η «II Tempo» της Ρώμης. Η αναφορά σε μια «κάποια ανωμαλία του Παζολίνι» φτάνει ως την «II Messaggero» (4.7.62). Και σχεδόν δεν υπάρχει εφημερίδα που να μην κάνει νύξη για την ύπαρξη των «ψυχιατρικών σημειώσεων του καθηγητή 'Αλντο Σεμεράτι, του Πανεπιστημϊου της Ρώμης» που διέρευσαν από το γραφείο Διεθνούς Ιατρικού Τύπου, στις οποίες ο ελεύθερος αυτός καθηγητής εξηγεϊ «ότι ο Παζολϊνι είναι ένας ομοφυλόφιλος επιδειξίας και σκεπτόφιλος» (21.6.62).

Τα μαύρα κύματα μολύνουν ώς και τα σχετικά απόμακρα νερά. Ο προφορικός λόγος δεν είναι φτιαγμένος μόνο από αυτά που λέμε και ακούμε. Είναι φτιαγμένος κι από αυτό που, στην μνήμη όλων, περιβάλλει και φωτίζει αυτό που λέγεται και ακούγεται. To «μη-ειπωμένο» βαραίνει πλάι στο ειπωμένο, του προσδιορίζει την απήχηση και την πρόθεση. Όποιος διαβάζει στο «L' Espresso» της 18.2.68 το κομμάτι Ο Παζολίνι δοξάζει τους γυμνιστές, με φωτογραφία του νεαρού χωρικού γυμνού καβάλα στο βιολοντσέλο, παρασύρεται από τις επιδράσεις των μαύρων κυμάτων, είτε του αρέσει είτε όχι, είτε το θέλουν είτε όχι οι αναγνώστες του σοσιαλ-ριζοσπαστικού εβδομαδιαίου έντυπου. Κι όταν η συζήτηση για την πολιτιστική αναγνώριση συνοδευτεί από φωτογραφίες των Μοράβια, Φορτϊνι, Κολέτι, Σάσια, και από φωτογραφίες του Παζολΐνι με σώβρακα (που θα αποδειχτεί μετά ότι ήταν αθλητικό σωβρακάκι) το παιχνίδι έχει κριθεί: Ο Παζολΐνι δεν λαμβάνεται πολύ στα σοβαρά, δεν είναι φυσιολογικός κλπ.

Ο φασιστικός τύπος, λοιπόν, έχει ακτίνα επίδρασης πολύ πιο πέρα από τα όρια του συνειδητού και δηλωμένου φασισμού. Είναι ο φασιστικός τύπος αυτός που, στις επανειλημμένες επιθέσεις του Ντι Λούια και των άλλων, δίνει τη χλευαστική φασιστική ερμηνεία σύμφωνα με την οποία «ο Παζολίνι θέλει να προκατασκευάσει για τον εαυτό του το φωτοστέφανο του μάρτυρα» («II Giornale d' Italia» 15.2.64), θέλει να διαφημίσει τον εαυτό του («Lo Specchio» 30.9.62 καν 13.9.64 «II Giornale d' Italia» 5.3.63) ή μάλλον (τετράστηλος τίτλος) «είναι πολύ ικανός αλλά μόνο για να αυτοδιαφημίζεται» («II Tempo», 31.8.69). Ο θόρυβος που προκλήθηκε από τις φασιστικές επιθέσεις κι από την καταδιωκτική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από τον τύπο (κι όχι μόνο της δεξιάς) ξαναπέφτει πάνω στον ίδιο τον Παζολίνι. Η ιδέα ότι επιδιώκει δημοσιότητα διαβρώνει και πολιτικούς και ηθικούς κύκλους πολύ μακρινούς απ' όσους ως τώρα αναφέρθηκαν: από τον Μπάρτολι («Epoca» 29.3.64) ώς κάποιον κριτικό του «II Meglio», ώς τις ματιές του «Panorama» στο «προσωπικό σόου» του Παζολίνι (26.9.68), ως εκφράσεις όπως «σόου.. διαφήμιση... πρόκληση... σκάνδαλο» στο «Μοndo Nuovo» (28.2.69), ως την κατηγορία του Αντονέλο Τρομπαντόρι («II Giorno», 2.6.69) για «βεντετισμό».

Η σταθερή και θαρραλέα φωνή ενός σημειωματάριου του «II Mondo» (25.2.64) είναι πολύ αδύνατη για να επιβληθεί στους αδιάκοπους απόηχους που αναφέραμε: Ο Παζολίνι ομοφυλόφιλος, ο Παζολίνι σε αναζήτηση διαφήμισης, ο Παζολίνι που ποτέ δεν πρέπει να τον παίρνει κανείς στα σοβαρά.

Μια τόσο σοβαρή πράξη όπως ήταν η πράξη του αποκλεισμού του Παζολίνι, και μάλιστα την τελευταία στιγμή, από την εκπομπή συνάντηση με τους ποιητές, αποκλεισμός που θέλησε η διεύθυνση της RAI TV, σχολιάζεται με μεγάλη ευχαρίστηση από το «II Giorno» της 5.7.62 κάτω από τον τίτλο: υπάρχουν ποιητές και ποιητές... (τα αποσιωπητικά αποτελούν μέρος του τίτλου). Φαίνεται πως αυτός που έγραψε τον τίτλο θέλησε να έχει και το ελαφρυντικό της καλής πίστης, να μη δείξει πρόθεση και γνώση του κακού.

Από έναν τέτοιο τύπο («προκλητικό» και «μη φυσιολογικό»: «II Gazzettino» 4.7.62) δεν μπορεί να περιμένει κανείς παρά μόνο σκάνδαλα, βιαιότητες, εξευτελισμούς «ιδιότροπες πρωτοβουλίες» («Momento Sera», 22.4.62). Τέρμα με τους μεγάλους τίτλους όταν υπάρχει κατηγορία, σιωπή ή ύφος διασκεδαστικό και γεμάτο περιέργεια (κι αυτό μπορεί να συμβεί) όταν η κατηγορία ξεφουσκώνει και σβήνει. Ένα μόνο παράδειγμα από τα τόσα της δεκαετίας του εξήντα. Ο Παζολϊνι κατηγορείται για προσβολή της θρησκείας με την ταινία Λα Ρικότα: στην «λεπτή υπόθεση», στην «θορυβώδη δικαστική υπόθεση» η «II Messaggero» αφιερώνει, μεταξύ των άλλων, τρία μεγάλα κομμάτια με τετράστηλα, πεντάστηλα εξάστηλα άρθρα αναλύσεις των σημείων που «προσβάλλουν» τη «θρησκεία του Κράτους (6.3., 8.3., 4.4.63), φωτογραφία του καταδικασθέντος «τη στιγμή που βγαίνει από την αίθουσα του δικαστηρίου»: σε λιγότερο από τα δύο τρίτα μιας στήλης των «δικαστικών χρονικών της Ρώμης» δίνεται, για όποιον θελήσει να την αναζητήσει, η είδηση της αθώωσης του Παζολίνι «διότι το γεγονός δεν αποτελεί αδίκημα» (7.5.64).

Στην προηγούμενη παράγραφο είδαμε πως, ανάμεσα στο 1959 και στο 1961, ο τύπος, τροφοδοτώντας μια αντίληψη χονδροειδώς ρεαλιστική της δημιουργικής δουλειάς του Παζολίνι, θέλησε να δημιουργήσει άσχημες εντυπώσεις για το χαρακτήρα της ιδιωτικής του ζωής. Η εδραίωση αυτών των εντυπώσεων για το ελάχιστα σοβαρό, μη φυσιολογικό, επιδεικτικό χαρακτήρα της ιδιωτικής του ζωής, αρχίζει να φέρνει στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του εξήντα το επιθυμητό αποτέλεσμα: ούτε καν τα γραπτά του Παζολίνι πρέπει να παίρνονται στα σοβαρά. Δεν είναι μόνο το «L' Espresso» που κάνει αστεϊσμούς. To ίδιο κάνει και το «II Manifesto». Ο Ντίνο Ορίλια μιλάει («L' Euro-peo», 13.2.75) για έναν «Παζολίνι επιρρεπή σε μη τεκνοποιητικούς έρωτες». Κάποιος ανώνυμος του «II Messaggero» γράφει: «To γεγονός ότι κυκλοφορούν ακόμη μικτά ζευγάρια, που αποτελούνται από αρσενικά και θηλυκά άτομα, προκαλεί στο διάσημο συγγραφέα τυφλή οργή» (21.1.75). Δύο επιστήμονες όπως ο Νέλο Πονέντε («αφέθηκε να οδηγηθεί από ένα προσωπικό του πολιτικο-φιλοσοφικό ποιημάτιο», «Paese Sera», 25.1.75), και ο Φράνκο Φεραρότι («Μεταφέρει βιογραφικές εμπειρίες και εντελώς προσωπικές διαθέσεις στο επίπεδο της επιστημονικής ανάλυσης», κι έπειτα ο Παζολίνι βρίσκεται «ανάμεσα σ' αυτούς που σ' ένα αστικό περιβάλλον απολαμβάνουν όλα τα αγαθά του εκσυγχρονισμού», «Paese Sera», 14.6.74) υποχωρούν σ' αυτή την προσωποποιημένη πολεμική, AD HOMINEM* και όχι PRO VERITATE*.

Έχει ισχυρούς συμμάχους ο χριστιανοδημοκράτης Αλφρέντο Βιντσιγκουέρα, όταν στις 24.4.75 (στο «II Ροροlο») αντί να συζητήσει και να αντικρούσει τα επιχειρήματα για τις ευθύνες της χριστιανοδημοκρατίας για τη στρατηγική της έντασης, προσβάλλει με βάρβαρο τρόπο τον Παζολίνι κατηγορώντας τον ότι βασανίζεται από «υπαρξιακά και ψυχαναλυτικά προβλήματα» ότι είναι «μια περίπτωση που θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί κλινικά» ότι «αφήνεται να εμπορευματοποιηθεί από την αστική κοινωνία», ότι είναι «ένα μίγμα αντίδρασης, αντίφασης, ναρκισσισμού, ξετσίπωτης αλαζονείας που χαρακτηρίζεται από μια παντελή έλλειψη πνευματικής σοβαρότητας». Ο χριστιανοδημοκράτης θέλει να πει κάτι που αποκαλύπτεται στο τέλος του άρθρου: ο Παζολίνι «είναι αναξιόπιστος».

Άλλαξε ύφος, αν θες να τα πάμε καλά

Το είπε η τηλεόραση, άρα είναι αλήθεια.

Αυτόπτης μάρτυρας είδε τα Χριστούγεννα ένα ζευγάρι να βγάζει φωτογραφίες με συνωμοτικό ύφος.

Αχ, δεν θα μεγαλώσω να γίνω κι εγώ κάποτε αυτόπτης; Θα σας δείξω τότε, σκουλήκια.

Hot spot

Hot shot (κάτοψη)

Hot shot (το σχέδιο)

Τη δροσιά του νά 'χεις

Ένα δις δολάρια το χρόνο, δηλαδή σχεδόν δύο εκατομμύρια εφτακόσιες σαράντα χιλιάδες την ημέρα, ξοδεύει ο Γκούγκλος για την ψύξη του εξοπλισμού του. Δυστυχώς δεν αναφέρει πηγή.

Ωστόσο ας το έχουν υπόψη τους όσοι διαμαρτύρονται για τα κοινόχρηστα.

Hyperthymesia

Το κρυφό βιβλίο ιστορίας της 6ης δημοτικού

Battles are impositions on the side which believes itself weaker, made unavoidable either by lack of land-room, or by the need to defend a material property dearer than the lives of the soldiers. We had nothing material to lose, so we were to defend nothing and to shoot nothing. The precious element of our forces were the Beduin irregulars, and not the regulars whose role would only be to occupy places to which the irregulars had already given access.

The printing press is the greatest weapon in the armoury of the modern commander, and we, being amateurs in the art of command, began our war in the atmosphere of the twentieth century, and thought of our weapons without prejudice, not distinguishing one from another socially. The regular officer has the tradition of forty generations of serving soldiers behind him, and to him the old weapons are the most honoured. We had seldom to concern ourselves with what our men did, but much with what they thought, and to us the diathetic was more than half command. In Europe it was set a little aside and entrusted to men outside the General Staff. In Asia we were so weak physically that we could not let the metaphysical weapon rust unused. We had won a province when we had taught the civilians in it to die for our ideal of freedom: the presence or absence of the enemy was a secondary matter.

Associative Thinking

Το λέει και ο Κουκ, ότι το είπε η τηλεόραση: «πάντως με τον ίδιο τρόπο εκτελούσαν οι Βρετανοί τους Κύπριους αγωνιστές». Σίγουρα ήταν στο Μέγκα αλλά δεν θυμάμαι καθόλου ποιος το είπε. Όμορφες στιγμές που κατά τα άλλα κανούν επιτακτικότερη την ανάγκη μελέτης του πρωτοχρονιάτικου χανγκόβερ.

Το σχόλιο πάντως ήταν στο πλαίσιο «πως είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα να εκτελείται δι' απαγχονισμού ο ηττημένος αντίπαλος». Ναι, είναι τρομερό αλλά γίνεται λιγότερο τρομερό αν σκεφτούμε πως οι Ναζί στη Νυρεμβέργη δεν είναι οι τελευταίοι που οδηγήθηκαν στην αγχόνη.

Εδώ εγώ πρόλαβα να θυμηθώ τις εκκλήσεις για χάρη στον Αλί Μπούτο. Του οποίου τη μνήμη διατηρεί άσβεστη ο Γιώργος Τράγκας με τις τακτικές αναφορές του στις οικογένειες Μπούτο Γκάντι και Νεχρού της Ελλάδος. Και ενώ είμαι βέβαιος ότι Νεχρού είναι οι Καραμανλήδες, με τους Μητσοτάκηδες και τους Παπανδρέου δεν μπορώ να κάνω mapping.

Αυτό όμως που βρίσκω εξοργιστικό είναι η αποσιώπηση ενός δικού μας κοντινού απαγχονισμού. Εδώ δίπλα ντε. Του Αντναν Μεντερές. Θα έλεγα μάλιστα ότι υπάρχει και μια αρκετά δυνατή αντιστοιχία με τον Σαντάμ. Στο κατηγορητήριο εννοώ. Αλλά ποιος θέλει να γίνεται άσκοπα κακός;

For Christ's sake

My father, who is 100 percent Jewish, has always been obsessed with Christmas. He grew up in Minneapolis, in an unobservant household, and he considers it part of his childhood. ''I remember the lights, the trees,'' he used to say to my little sister and me. ''It was magical.'' He decorates the mantel with Christmas cards and tapes mistletoe to the doorways, and one year he even tried to get my mother, also Jewish, with a much more observant upbringing, to allow an evergreen wreath on our front door. ''I can't live with that,'' she said. ''I just can't. Nothing on the outside of this house. We're Jews, for Christ's sake.''

Language Log, Conventionalized oaths