Σάββατο, Ιουνίου 24, 2006
Πέμπτη, Ιουνίου 22, 2006
Ακίνδυνο Πρήξιμο
Ο Π (αριστερά) καταφέρνει στον Ακίνδυνο το σχεδόν θανατηφόρο χτύπημα ashekat-otopeh-nidi-mure. Θα προλάβει ο Ακίνδυνος να σηκωθεί πριν ο διαιτητής μετρήσει ως το δέκα; Απόδοση Ακίνδυνου 42, Απόδοση Π 3,14 Πάμε Στοίχημα
Aχ βρε ακίνδυνέ μου, συνεχίζεις απτόητος ενώ στις διαδοχικές απαντήσεις μου φρόντισα να ανεβάσω που και που τη θερμοκρασία, μήπως και αισθανθείς ότι γίνεσαι κουραστικός. Kανονικά π.χ. δεν θα έθιγα ένα μεμονωμένο ορθογραφικό λάθος - όλοι μπορεί να κάνουμε - αλλά το εκμεταλλεύτηκα για να ειρωνευτώ το ότι θεώρησες λογικό να μου παραθέσεις ολόκληρα λήμματα από ερμηνευτικό λεξικό της ελληνικής (νομίζω πως φαίνεται ότι ελληνικά, τουλάχιστον, ξέρω).
Θεώρησα λογικό να παραθέσω 3 (ολογράφως τρία) λήμματα (στο δικό μου μόνιτορ πιάσανε 13 γραμμές) για να δείξω ότι οι θετικές σημασίες που χρησιμοποιήσα δεν είναι δικές μου αυθαιρεσίες. Ευχαρίστησες που επιτέλους έμαθες τι θα πει στρατευμένος και αποστολή. Είσαι αληθινός τζέντλεμαν. Σου διέφυγε όμως η ευχαριστία για τον ζηλωτή, λέξη την οποία προηγούμενα απέρριψες μετά βδελυγμίας επειδή έχει αρνητική χροια.
Δηλαδή έχεις ήδη ειρωνευτεί, έστω κατά τα 2/3, την παράθεση των λημμάτων. Και λες ας επαναλάβω την ειρωνεία, αυτή τη φορά εμμέσως με την επισήμανση ενός ορθογραφικού λάθους. Επισήμανση η οποία θα ανεβάσει τη θερμοκρασία. Η άνοδος της οποίας θα με κάνει να συναισθανθώ ότι γίνομαι κουραστικός.
Ανακεφαλαιώνω, γιατί τις πολύπλοκες προτάσεις δυσκολεύομαι να τις κατανοήσω. Μια παράθεση λημμάτων για τη σημασία των λέξεων την ειρωνεύεσαι με μια ορθογραφική παρατήρηση, με τη προσδοκία να ανέβει η θερμοκρασία ώστε να καταλάβω πως έχω γίνει κουραστικός. Βέβαια, γιατί όχι; Βγάζει νόημα.
Kάνε μας ολονών τη χάρη να κοιτάξεις από την αρχή όλο το διάλογό μας για να δεις πώς ενεργείς. Mέχρι στιγμής μας έχεις κατακλύσει με σελίδες επί σελίδων για να πεις τι;
Καταρχήν, λατρεύω αυτή τη μετάβαση από το πρώτο ενικό στο πρώτο πληθυντικό. Βρίσκω υπέροχη αυτή την αίσθηση του πλήθους. Και ζητάς εκ μέρους αυτού του φανταστικού ή πραγματικού πλήθους να αντιληφθώ, επιτέλους, ότι μέχρι στιγμής σας έχω κατακλύσει με σελίδες επί σελίδων. Για να δσούμε πόσες είναι αυτές οι σελίδες
Α 91 λέξεις, 16/6 2¨50 μμ
Π 566 λέξεις 17/6 3¨57 πμ
Α¨675 λέξεις 18/6 2¨03 πμ
Π 1206 λέξεις 18/6 1¨22 μμ
Α 1053 λέξεις 19/6 5¨31 μμ
Π 527 λέξεις 20/6 7¨04 πμ
Α 593 λέξεις 21/6 6¨10 μμ
Π 542 λέξεις 21/6 8¨42 μμ
Αυτά είναι τα σχόλια και των δυό μας. Δεν έχω βάλει στο μέτρημα το εναρκτήριο άρθρο, μόνο τα σχόλια που απευθυνόμαστε ο ένας στον άλλο.
Άθροιστικά έχουμε Ακίνδυνος 2412 λέξεις - Π 2841. Πρακτικά ισοπαλία είμαστε. Άρα ποιος κατακλυσμός;
Ότι ενώ δεν φαίνεται να διαφωνείς με την ουσία των γραφομένων μου, έχεις αντίρρηση για το πώς και γιατί έφτιαξα ένα σημείο σε ένα δικό μου κείμενο και ένα σημείο σε ένα άλλο. Σα να λέμε (για να συνεχίσω τα κηπουρικά) τρώγεται ο κήπος μου, αλλά επιμένεις να έχεις ενστάσεις για το πώς κράτησα τη χειρολαβή του σκαλιστηριού σε δύο στιγμές. Έλα Xριστέ και Παναγία δηλαδή, για να μην πω τίποτε άλλο. Mπαίνεις σε ένα blog για να υποδείξεις πιεστικά και με ένα σωρό εξυπνάδες πώς θα έπρεπε να έχει σκεφτεί κάποιος για να φτιάξει το κείμενό του
Αναφέρθηκα σε συγκεκριμένα παραθέματα και εξήγησα επαρκώς το γιατί. Δεν συμμερίζεσαι τους ισχυρισμούς μου, δεκτό. Πολύ περισσότερο θεωρείς ότι πρόκειται για εξυπνάδες αερολολογίες ή ότι άλλο θερμαντικό, κι αυτό δεκτό. Η επίκληση της κυριότητας του κειμένου αντιλαμβάνεσαι ότι είναι κωμική; Δεν είναι σωστό να σχολιάσω, με τους όρους που το έκανα, δυο σημεία κειμένων σου διότι είναι δικά σου κείμενα και επομένως τι; Θα έρθει η εφορία και θα ζητήσει τα ρέστα;
Αν ήμασταν δέκα χρονών και το επίμαχο αντικείμενο ήταν τα παιχνίδια σου, να πω ναι, έχεις τα δίκια όλου του κόσμου. Αλλά τουλάχιστον εσύ δεν δείχνεις για δέκα.
(και μετά αναρωτιέσαι ποιός έχει «αίσθηση αποστολής» - βλέπε και τη σύσταση «η ανάγνωση του άρθρου είναι Υ-ΠΟ-ΧΡΕ-Ω-ΤΙ-ΚΗ» στο πρόσφατο ποστ σου).
Το ποστ στο οποίο περιέχεται η αυστηρή υποχρέωση προέκυψε από ποστ της μιραντολίνας. Ήταν σχετικά με ένα άρθρο από το Atlantic Monthly που υποστήριζε τα βασανιστήρια. Σε εκείνο το ποστ της μιραντολίνας έβαλα λινκ στο ποστ που διάβασες στο δικό μου μπλογκ. Μετέφρασα την ιστορία του δύστυχου αφγανού και εμφατικά παραπέμπω στην πηγή επειδή υποστηρίζει τα αντίθετα από την πηγή της Μιραντολίνας.
Για να το πω αλλιώς, μαζί με το «ζειν ακινδύνως» εξασκείς και το πρήζειν επικινδύνως (ή, αλλιώς, pissing around and pissing us off, αφού σου αρέσουν και οι ουρολογικές αναλύσεις!).
Consider it done! (βέβαια τα ουρολογικά είναι δική σου συνεισφορά)
Στο "Ακίνδυνα Κόμικς" αυτοσαρκάζεσαι ωραία ο ίδιος, τελειώνοντας με το «Αισίως έφτασα τις 1200 λέξεις! Δεν το ξανακάνω.» Στα ποστς σου να το ξανακάνεις - σε επαναλαμβανόμενα σχόλια επί μιάς λεπτομέρειας ή επί των στόχων κάποιου που σου λέει ότι δεν είναι έτσι, μην το ξανακάνεις, να χαρείς.
Τα ποστ είναι τέσσερα. Επομένως επαναλαμβανόμενα μπορεί να θεωρηθούν το πολύ τα τρία. Που ούτε αυτό στέκει, μιας και ουσιαστικά στο δεύτερο αναπτύσσω το σκετπικό μου. Επομένως στη χειρότερη περίπτωση το τρίτο και το τέταρτο ήταν περιττές επαναλήψεις. Ειδικά όσον αφορά τους στόχους, η αναφορά σ' αυτούς έληξε στο τρίτο σχόλιο μου με την παράθεση των λημμάτων και την εξήγησή μου για την πονηριά που μου καταλόγισες. Εσύ είσαι αυτός που συνέχισε. Και, οποία έκπληξη, ενώ στο τέταρτο σχόλιό μου δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά μου σε στόχους, εσύ επανέρχεσαι. Ασφαλώς αφού μου το ζητάς δεν θα το ξανακάνω.
Όσο για τα "επαναλαμβανόμενα σχόλια επί μιας λεπτομερείας", να σου θυμίσω πως η απάντηση σου στο δεύτερο σχόλιό μου περιελάμβανε το εξής "πρέπει να σταματήσεις τα κόλπα να πιάνεσαι από μιά γενική παρατήρηση της εισαγωγής και να προσέξεις ποιό ήταν το συγκεκριμένο θέμα εκείνου του ποστ". Σε μένα αποδίδεις κόλπα αλλά εσύ κάνεις ζογκλερικά μεταξύ γενικής παρατήρησης (κι αυτή λεπτομέρεια;), συγκεκριμένου παραθέματος (άλλη λεπτομέρεια) και του θέματος του ποστ. Μήπως, απλά μήπως λέω, το συγκεκριμένο παράθεμα το έχεις "ολίγον" αδιαπραγμάτευτο λόγω του συναισθηματικού σοκ που προκαλεί στον αναγνώστη; Η μποξέρ-μποξέρ ή ζογκλέρ-ζογκλέρ, και τα δυο δε γίνεται.
Aν θέλεις να παίξουμε ανάποδα το παιχνίδι σου να κόπτεσαι για το πού «σφάλλουν», «αστοχούν» κτλ. οι άλλοι, μπορώ να αρχίσω λέγοντας να διορθώσεις το «νέος γενναίος κόσμος» στο πρόσφατο ποστ σου, γιατί το brave, στην πασίγνωστη αυτή φράση του Σαίξπηρ, δεν σημαίνει γενναίος αλλά θαυμαστός. Aν η μετάφραση του άρθρου για τον Passaro είναι δική σου, μπορώ να προχωρήσω και σε μία επιδειξούλα του τι ήρθες και κάνεις.
Ευχαριστώ για τη διόρθωση, και τις επόμενες. Ναι, η μετάφραση είναι δική μου. Το εκτιμώ ιδιαιτέρως που θα ασχοληθείς και βεβαιώς θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σου, γραμμένα με βιβλικό ταμπεραμέντο ελπίζω. Σημείωσε πως επιχείρημα (ο θεός να το κάνει) του στυλ "αυτή είναι η δική μου μετάφραση" από μένα δεν θα ακούσεις.
Για το σαν και το ως.
Αν πρόσεξες στον Πάνο δεν έκανα κάποια διόρθωση. Με ρωτάει για τον τρόπο που τα χρησιμοποίησα και εξηγώ Και βεβαίως στην εξήγηση θα διάβασες να αναφέρω ότι το σαν έχει εξοβελίσει το ως. Διευκρίνησα απλά ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η διάκριση μου ήταν χρήσιμη, προκειμένου να αποφύγω τις περιφράσεις. Δεν εξαίρεσα τον εαυτό μου από εκείνους που χρησιμοποιούν το σαν αντί του ως. Ναι, γνωρίζω τη διαφορά. Ναι, παραταύτα κάνω κι εγώ το λάθος.
Εύγε που μπήκες στο κόπο, αναμένω εναγωνίως την ιερεμιάδα για τη μετάφραση.
Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006
Ακίνδυνη Παραχάραξη
O Αδίστακτος Μέγας Παραχαράκτης.
Θα πλαστογραφήσει ό,τι του κατέβει προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του.
Φυσικά δεν την άφησε να το δει.
εάν ήμουν εσύ θα κλίκαρα το μπιλιέτο.
Δευτέρα, Ιουνίου 12, 2006
Ακίνδυνη Κουβεντούλα
Η ανάκριση άρχισε αρκετά χαλαρά. Με τη φιλική Νότια προφορά του ο Μπράιαν ξεκίνησε με τα βασικά: Έχεις συναντηθεί ποτέ με Ταλιμπάν; Ήσουν εσύ Ταλιμπάν; Μετά η κουβέντα στράφηκε στο πρόσφατο ταξίδι του Γουόλι στο Πακιστάν.
"Πριν πόσο καιρό βρέθηκες στο Πακιστάν;" ρώτησε ο Μπράιαν.
Ο Γουόλι φαινόταν μπερδεμένος, και αμφέβαλλα αν ήταν σε θέση απαντήσει. Ο κόσμος στο Κουνάρ δεν έχει ημερολόγια· οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ηλικία τους.
"Δεν χρειάζομαι μια συγκεκριμένη ημερομηνία", είπε ο Μπράιαν. "Ήταν πριν δυο-τρεις μέρες; Δυο-τρεις βδομάδες; Δυο-τρεις μήνες;".
"Δεν ξέρω" απάντησε ο Γουόλι. "Μου είναι στ' αλήθεια δύσκολο να υπολογίσω".
Οι Αμερικανοί κοιτάχτηκαν. Τον σκούντηξα: "Μπορείς τουλάχιστο να πεις αν ήταν 2-3 βδομάδες ή 2-3 μήνες, κάτι τέλος πάντων;" Αλλά δεν μπορούσε. Γι' αυτόν, όπως και για πολλούς συμπατριώτες του, ο χρόνος ξετυλιγόταν μόνο προς τα μπρος. Δεν υπήρχε τρόπος να ανατρέξεις στα περασμένα και να τα ανασυνθέσεις.
"Εγώ απλώς, πάω γα ύπνο, ξυπνάω και είναι μια καινούρια μέρα" εξήγησε.
"Τρώω, πέφτω για ύπνο και έρχεται πάλι μια καινούρια μέρα".
Οι Αμερικανοί δεν τον πίστευαν με τίποτα. Ανέλαβε ο Ντέιβ.
Ρώτησε τον Γουόλι που βρισκόταν πριν δεκατέσσερεις μέρες, μια νύχτα που τρεις ρουκέτες έπληξαν την αμερικανική βάση. "Πως γίνεται να μη ξέρεις που βρισκόσουν μια νύχτα που εκτοξεύτηκαν τρεις ρουκέτες;" είπε. Ο Γουόλι εξήγησε ότι οι νύχτες του συχνά διακόπταν από εκρήξεις.
Αν και καθισμένος, ο Ντέιβ έμοιαζε να γιγαντώνεται από την οργή. Η συπεριφορά του επιδεινώθηκε, σαν έπαιζε το ρόλο του κακού ανακριτή (ειδικά σε σύγκριση με τον Μπράιαν, του οποίου η Νότια φιλοξενία απάλυνε ακόμα και τη σκληρή ανάκριση του ύποπτου σαν τρομοκράτη). Ο Ντέιβ κάρφωσε τον Γούολι με ένα απηνές βλέμα. Ο Γουόλι ανταποκρίθηκε με ένα νευρικό χαμόγελο.
"Μετάφρασέ του αυτό!" εξερράγη ο Ντέιβ: "Δεν πρόκειται για πλάκα! ΜΗ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ!".
"Ζητώ συγνώμη, δεν είχα πρόθεση να τον προσβάλλω" απάντησε ο Γουόλι ανήσυχος. "Είναι δύσκολο για μένα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα απ' όσα λέει. Με κοίταζε και δεν ήξερα τι να κάνω. Τι έπρεπε να κάνω;" με ρώτησε.
Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Η συμπεριφορά του Ντέιβ ήταν απρόβλεπτη. Λίγε μέρες πριν είχα φιλική κουβεντούλα μαζί του για το μικρό γιο του, πως μάθαινε την αλφαβήτα, να μετράει από το ένα ως το είκοσι και ανάποδα. Αλλά τώρα φερόταν σαν να ήταν γεμάτος θυμό. "Αν λες ψέμματα, ολόκληρη η οικογένειά σου, τα παιδιά σου, όλοι θα έχουν συνέπειες εξαιτίας σου".τον απείλησε.
Καθώς μετέφραζα, άρχισα να νιώθω πως οι λέξεις του Ντέιβ προν τον Γουόλι ήταν δικές μου και η μόνη επιθυμία μου ήταν να σταματήσω να του λέω τέτοια πράγματα.
"Η θέση σου χειροτερεύει" τον προειδοποίησε ο Ντέιβ. Πως θα έλεγα τέτοιο πράγμα στον Γουόλι, αφού ο πατέρας μου τον είχε διαβεβαιώσει ότι ερχόμενος στη βάση όλα θα βελτιώνονταν;
Κανείς δεν φερόταν όπως με έναν κανονικό διερμηνέα· και οι δύο έκαναν σχόλια που απευθύνονταν ειδικά σε μένα. Στο ένα αυτό είχα τον Γουόλι να εκλιπαρεί "Είμαι αθώος, είμαι αθώος". Στο άλλο είχα τον Μπράιν να απορρίπτει "Αποκλείεται". Τι έπρεπε να κάνω, να λογοφέρω ή να συμφωνήσω;
Κάποια στιγμή είπα πως ο Γουόλι μου απηύθυνε προσωπικές συναισθηματικές εκκλήσεις και ότι ο άλλος μεταφραστής στην αίθουσα, ένας ντόπιος Αφγανός εργαζόμενος στη βάση, έπρεπε να αναλάβει αυτός. Τότε στα μουλωχτά προσπάθησα να επηρεάσω τον Μπράιαν: "Δεν ξαναμεταφράζω γι' αυτόν τον τύπο" του ψιθύρισα. "Δες πως φέρεται".
"Τι εννοείς;" απάντησε ο Μπράιαν, μάλλον παρεξηγώντας "Είμαι απολύτως ήρεμος".
"Εσύ είσαι, αλλά κοίτα τον Ντέιβ" του είπα.
Ο Μπράιαν σήκωσε αδιάφορα τους ώμους.
Η ανάκριση συνεχιζόταν, ήμουν ανακουφισμένος που είχα παραμερίσει αλλά και πάλι δεν ήταν λίγο να παρακολουθώ τον Ντέιβ να απειλεί τον Γουόλι. Τελικά οι ερωτήσεις σταμάτησαν και ο Γουόλι στεκόταν με το πρόσωπο στον τοίχο καθώς οι Αμερικανοί τον ετοίμαζαν για το κρατητήριο. "Υπάρχει κάτι που θες να δώσεις στην οικογένειά σου;" τον ρώτησε ο Ντέιβ.
Η ερώτηση τρομοκράτησε τον Γουόλι. "Όχι, όχι" τραύλισε.
Πλησίασα τον Γουόλι και για να τον καθησυχάσω, έβαλα το χέρι μου στον ώμο του.
"Απλά πες την αλήθεια" του είπα προσπαθώντας να ακουστώ φυσιολογικός. "Τίποτα δεν πρόκειται να σου συμβεί, αν πεις την αλήθεια". Μετά βγήκα από την αίθουσα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να επιστρέψω και να τον αναζητήσω.
Πέθανε πριν προλάβω.
Στις 17 Ιουνίου του 2004 ένα πολυμελές ορκωτό δικαστήριο άσκησε δίωξη στον ιδιώτη εργολάβο της CIA Ντέιβιντ Α. Πασσάρο, για βιαιοπραγία. Ο Πασσάρο, ο πρώτος μη στρατιωτικός που είναι κατηγορούμενος στην έρευνα για την κακομεταχείριση κρατουμένων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, κατηγορείται για ξυλοδαρμό του Γουόλι με μπουνιές, κλωτσιές και ένα μεγάλο φακό.
Απόσπασμα από την αφήγηση του Χαϊντέρ Ακμπάρ στην Σούζαν Μπάρτον. Δημοσιεύτηκε στις 11 Ιουλίου 2004 στο περιοδικό των Τάιμς της Νέας Υόρκης. Το υπεξαίρεσα από το άρθρο The Use of "Torture" in Interrogation του απόστρατου ταγματάρχη πεζοναυτών Anthony F. Milavic. Η ανάγνωση του άρθρου είναι Υ-ΠΟ-ΧΡΕ-Ω-ΤΙ-ΚΗ.
Ο Αμπντούλ Γουόλι, κατά την εκτίμηση των οικείων του, ήταν 28 χρονών. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός;
Ακίνδυνα Κόμικς
Στο άρθρο Ο Δικαστής “Ντρεντ” Πολύδωρας, είχα μια διαφωνία με τον JustAnotherGoneOff που χαρακτηρίζει το κομικ αυτό (όχι τη κυβέρνηση, το άλλο κόμικ) σαν "πασίγνωστο αηδιαστικό νεοναζιστικό". Επίσης σε σχόλιό του ο NetPen σημειώνει «Ο Δικαστής Ντρεντ, ως “ηρωοποίηση” της αυθαιρεσίας και της ανέλεγκτης καταστολής (”I am the law!”) είναι από τις χειρότερες κομιξίστικες μορφές, συμφωνώ. Αν θέλει κανείς να ειρωνευτεί τα χειρότερα σενάρια για την κοινωνία, δεν κάνει ήρωα τον εκφραστή τους. Το αντίθετο».
Να ξεκινήσω από το σημείο που συμφωνώ. Ο κόσμος του Ντρεντ είναι ένα καθεστώς μιλιταριστικού ολοκληρωτισμού. Δεν υπάρχει καν η δικτατορία του ενός κόμματος, όπως την είδαμε στους ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα. Απουσιάζει κάθε έννοια πολιτικής οργάνωσης. Υπάρχουν οι Δικαστές, και μετά το Χάος. Για την ακρίβεια, υποτίθεται ότι, οι Δικαστές υπάρχουν προκειμένου η μεταπυρηνική κοινωνία της Μεγκασίτυ να μην κατρακυλήσει στο χάος.
Πέρα από τη δομή της κοινωνίας και την απάνθρωπη δράση των Δικαστών, υπάρχει και μια παραπομπή στη "μήτρα" των Δικαστών πανταχού παρούσα. Είναι αδύνατον να την αγνοήσει κάποιος. Τα δύο S στο κράνος των Δικαστών, ακριβώς στο ύψος των ματιών. Ουδεμία χρεία άλλων μαρτύρων, νομίζω.
Το ζήτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο ο "μύθος" του κόμικ προκαλεί την σιωπηρή (ή πολύ περισσότερο ρητή) συγκατάβαση του αναγνώστη στην αυθαιρεσία, την απανθρωπιά, την κτηνωδία των Δικαστών. Κατά πόσο η Μεγκασίτυ προβάλλει σαν ένας "νέος γενναίος κόσμος".
Να ξεκινήσω από το δεύτερο. Η Μεγκασίτυ, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ένα φουτουριστικό Ράιχ. Είναι ένας κόσμος ξεχαρβαλωμένος, σε αποσύνθεση. Είναι μια όαση(-βάλτος) τάξης σε μια απειλητική έρημο αταξίας. Ναι, όαση τάξης, από 'κείνο το είδος τάξης με την αποπνικτική μυρωδιά φρέσκου ανθρώπινου κρέατος. Οι Δικαστές δεν πουλάνε μια υπόσχεση νέου "ζωτικού χώρου". Αλλά ότι η έρημος της αταξίας δεν θα καταπιεί την όαση της τάξης. Νομίζω πως καθένας μπορεί να διακρίνει ένα παραλληλισμό με τη ρητορική για τη λεγόμενη Τρομοκρατία και τον πόλεμο της Δύσης εναντίον της.
Θεωρώ ότι η Μεγκασίτυ στις σελίδες του κόμικ κατά κανένα τρόπο δεν προβάλλει σαν ένας Παράδεισος, μια Ουτοπία. Ούτε καν σαν ναζιστική "ουτοπία". Στην "καλύτερη" περίπτωση μου φαίνεται σαν αναπόδραστη εκτρωματική κατάληξη κάθε ολοκληρωτικής "ουτοπίας". Στη "χειρότερη", σαν εκτρωματική κατάληξη της ίδιας της κατασκευής του Κράτους. Δεν θυμάμαι ποτέ διαβάζοντας κάποια ιστορία να σκέφτομαι "τι ωραία θα ήταν να ζω εκεί". Η εικόνα που έχω στο μυαλό μου είναι αυτή της ασφυκτικής καταπίεσης, του παράλογου ελέγχου, του αδιέξοδου.
Στο σκηνικό αυτό παρακολουθούμε τις περιπέτειες του δικαστή Ντρεντ. Σίγουρα είναι ο πρωταγωνιστής. Και η αφηγηματική δομή του εβδομαδιαίου κόμικ επιβάλλει, ανεξαρτήτως τι αντιμετωπίζει στην τρέχουσα ιστορία, να είναι παρών και στην επόμενη. Εκτός από πρωταγωνιστής είναι και ο Ήρωας. Διαπράττει φοβερά και τρομερά πράγματα, του συμβαίνουν (ενίοτε) φοβερά και τρομερά πράγματα. Η μομφή είναι ότι αν θες καταδείξεις την ασχήμια και τη φρίκη του ολοκληρωτισμού δεν το κάνεις με ήρωα της αφήγησής σου τον κατεξοχήν εκφραστή του ολοκληρωτισμού.
Ας αφήσουμε για μια στιγμή, αλλά όχι στην άκρη, τον Δικαστή Ντρεντ. Κι ας πιάσουμε τον ήρωα ενός άλλου, ακίνδυνου, κόμικ. Τον Σούπερμαν.
Ο Σουπερμαν και η Μετρόπολις φαίνεται να είναι ο αντίθετος πόλος του Ντρεντ και της Μεγκασίτυ. Εδώ έχουμε ένα κόσμο θετικό, με ανθρώπους αισιόδοξους, που ζουν στην αιχμή του μοντέρνου. Ο δε ήρωας είναι η προσωποποίηση της έμφυτης καλωσύνης. Ο Ντρεντ στις διαμαρτυρίες ενός πολίτη που πάει φυλακή για μια γελοία παράβαση, με παγερή αδιαφορία, αν όχι ενδόμυχη χαιρεκακία, θα επαναλάβει για νιοστή φορά το γνωστό "I am the Law". Ο Κλαρκ Κεντ, αντίθετα, με τη σούπερ ακοή του θα αντιληφθεί την έκκληση ενός παιδιού που έχει παγιδευτεί στις γραμμές του τρένου. Θα μεταμορφωθεί σε Σουπερμαν και με υπερηχητική ταχύτητα θα καλύψει την απόσταση όποια κι αν είναι Με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις του είναι σε θέση, και το κάνει, να αποτρέψει κάθε δυστύχημα. Αλλά κι αν η αφήγηση επιάλλει για δραματουργικούς να συμβεί το κακό, ο Σουπερμαν θα υπερβάλλει εαυτόν για να επαναφέρει τα πράγματα στην αρχική τους κατάσταση.
Όμοεφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Ίσως όχι πλασμένος αγγελικά, αλλά με έναν άγγελο σε ρόλο συντηρητή.
Αν όμως ξύσουμε λίγο την επιφάνεια ο καθ'οδόν προς την ουτοπία κόσμος του Σούπερμαν αρχίζει να μοιάζει, τουλάχιστον σε μένα, με μια νικητήρια εκδοχή του κόσμου του Ντρεντ. Αν οι κάτοικοι της Μεγκασίτυ έχουν αποδεχθεί τον ολοκληρωτισμό των Δικαστών, σαν αναγκαία συνθήκη για τη διατήρηση της τάξης (αυτής με τη γνωστή μυρωδιά), οι κάτοικοι της Μετρόπολις έχουν μεταβιβάσει τις εθύνες τους, αλλά και την ελευθερία που η ανάληψη αυτών συνεπάγεται, στον Σούπερμαν.
Στην Μετρόπολις δεν θα πας στη φυλακή επειδή πέταξες ένα χαρτάκι στο δρόμο. Εξάλλου υπάρχει μια καλή πιθανότητα από τη στιγμή που φύγει από το χέρι σου μέχρι να φτάσει στο έδαφος, να περάσει και να το πιάσει ο Σούπερμαν. Εδώ που τα λέμε ο μετροπολίτης δεν χρειάζεται να ανησυχήσει ούτε αν ένα εργοστάσιο θα μολύνει τον αέρα ή το νερό της πόλης. Αν αυτό συμβεί θα καθαρίσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο Σούπερμαν. Δεν έχει λόγο να καινοτομήσει, ότι κι αν επινοήσει είναι βέβαιο πως ο Σουπερμαν θα το κάνει καλύτερα και γρηγορότερα. Μπορεί βεβαίως να γκρινιάξει επειδή ο Σούπερμαν, φυσώντας με τα σούπερ πνευμόνια του για να διώξει το χημικό νέφος, του ξερίζωσε την πορτοκαλία από τον κήπο. Μπορεί ακόμα και να εξοστρακίσει τον Σούπερμαν από τη πόλη. Αλλά μέσα του ξέρει πως ο Σούπερμαν με την, επίσης σούπερ, γενναιοψυχία του δεν θα επιδείξει μνησικακία. Από τις εσχατιές του σύμπαντος θα ακούσει τις οιμωγές "βοήθεια Σούπερμαν, ο ουρανός πέφτει στα κεφάλια μας". Και θα τρέξει να καρφώσει τον ουρανό πίσω στη θέση του στο στερέωμα.
Για μένα ο κόσμος του Σούπερμαν είναι κι αυτός μια δυστοπία. Επειδή είναι παστέλ δυστοπία είναι λιγότερο άσχημος από την κατάμαυρη δυστοπία τιυ Ντρεντ;
Θα συμφωνήσω πως τα παιδιά δεν διαθέτουν πολιτικό κριτήριο. Έχουν όμως, πιστεύω, ανεπτυγμένη αν και όχι ώριμη την αίσθηση της αναλογίας. Ή της αναλογικότητας, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως ταιριάζει αυτή η λέξη. Σίγουρα ένα παιδί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τον ολοκληρωτισμό του Ντρεντ με πολιτικούς όρους. Το βρίσκω απίθανο να κατανοήσει,με την πρώτη, πως οι Δικαστές δεν είναι λύση αλλά πρόβλημα. Πιστεύω όμως πως είναι σε θέση να κρίνει ως εξωφρενική τη φυλάκιση κάποιου για κατοχή ζάχαρης. Και σκέφτομαι τώρα μήπως το συγκεκριμένο αδίκημα τέθηκε επίτηδες από τους δημιουργούς του κόμικ ακριβώς επειδή ανταποκρίνεται στην επιθυμία των παιδιών για γλυκά.
Ο Ντρεντ θα στείλει στη φυλακή ένα παιδί επειδή μασάει τσίχλα. Ο Σούπερμαν θα ξεριζώσει όλα τα ζαχαροκάλαμα, θα μαζέψει όλα τα σνακ και τα ζαχαρωτά και τέλος θα κατασκευάσει ένα εργοστάσιο συνθετικής ζάχαρης που δεν χαλάει τα δόντια. Από ποιον είναι ευκολότερο να ξεγελαστεί ένα παιδί;
Ο πατερναλισμός του Σούπερμαν (η μεταχείριση που επιφυλάσσει στους μετροπολίτες μου φαίνεται αυτή του σοφού γονέα προς ανώριμα τέκνα) τι πιθανότητες έχει να γίνει αντιληπτός από ένα παιδί σαν μια συμπεριφορά λαθεμένη;
Φυσικά δεν υποστηρίζω πως αν ένα παιδί μεγαλώσει διαβάζοντας Σούπερμαν θα γίνει ένας ενήλικος ευεπίφορος στη χειραγώγηση. Κι από την άλλη δέχομαι πως ο Δικαστής Νρεντ (το κόμικ) δεν είναι δα και ο V for Vendetta. Νομίζω όμως πως επίσης είναι κάπως τραβηγμένο να το ρίξουμε στο πυρ το εξώτερο.
Αισίως έφτασα τις 1200 λέξεις! Δεν το ξανακάνω.
Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006
Ακίνδυνες Μαχαιριές
Γράφει ο Π στο ανεμοβαρυτικό μπλογκ: "Προσπαθούμε επίσης να δείξουμε ότι η βίβλος είναι γεμάτη αντιφάσεις και επομένως δεν μπορεί να αποτελεί ούτε εξ αποκαλύψεως αλήθεια, ούτε αξιόπιστο ηθικό οδηγό, όπως ισχυρίζονται οι ζηλωτές". Επίσης, σε άλλο άρθρο της βιβλικής σειράς, αναφερόμενος στην εντολή ου φονεύσεις παρατηρεί "ού φονεύσεις εκτός από τις πολλές περιπτώσεις που πρέπει να φονεύσεις, όπως φαίνεται μεταξύ άλλων από τις παρακάτω επιταγές".
Κατά τον Π, σύμφωνα το πρώτο παράθεμα, η απουσία αντιφάσεων είναι αναγκαία συνθήκη προκείμενου ένας ηθικός οδηγός να χαρακτηριστεί αξιόπιστος. Στο τεγοπουλοφυτρακικό λεξικό που έχω πρόχειρο διαβάζω: αξιόπιστος, -η -ο επιθ. που εμπνέει εμπιστοσύνη. Άρα για να εμπιστευτούμε έναν ηθικό οδηγό θα πρέπει αυτός να μην περιέχει αντιφάσεις.
Ωστόσο δεν διευκρίνιζεται, ή εγώ δεν αντιλαμβάνομαι, από ποιο σημείο το πλήθος των αντιφάσεων καθιστά τον χ ηθικό οδηγό αναξιόπιστο. Προφανώς στην περίπτωση της Βίβλου, που κατά τον Π "είναι γεμάτη αντιφάσεις", ισχύει το "πολλές". Αν ένας τέτοιος οδηγός περιέχει λιγότερες από "πολλές", δηλαδή "αρκετές" αντιφάσεις, τότε θεωρείται λιγότερο αναξιόπιστος σε σχέση με τη Βίβλο; Δηλαδή αν τη γεμάτη αντιφάσεις Βίβλο δεν την εμπιστευόμαστε καθόλου, ένα οδηγό με αρκετές αντιφάσεις τον εμπιστευόμαστε "λίγο"; Αν αυτό ισχύει, τότε υποθέτω ένα οδηγό με λίγες αντιφάσεις τον εμπιστευόμαστε "αρκετά" και βέβαια ένα οδηγό με καμία αντίφαση μπορούμε να τον εμπιστευτούμε απολύτως.
Το "σκάνδαλο", για μένα, δεν είναι οι οδηγοί με πολλές, αρκετές, λίγες αντιφάσεις. Παραλείπω αυτούς με καθόλου αντιφάσεις γιατί θεωρώ απίθανο να υπάρχουν τέτοιοι
Τι κάνουμε με τον οδηγό εκείνο που περιέχει μία, μόνο μία, αντίφαση; Θα τον εμπιστευτούμε "σχεδόν"; Αν η μόνη αντίφαση του είναι π.χ. πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι εκτός από μερικούς που είναι περισσότερο ίσοι από τους άλλους; Δεν νομίζω πως η αξιοπιστία ενός ηθικού κώδικα κρίνεται τόσο από το πλήθος όσο από την ποιότητα των αντιφάσεων που περιέχει.
Σχετικά με την εικονογράφηση.
Κατα Ματθαίο κστ' 52 «Τότε λέγει αυτώ ο Ιησούς· απόστρεψόν σου την μάχαιραν εις τον τόπον αυτής· πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται»
Κατά Λουκά κβ' 36 «είπεν ουν αυτοίς· αλλά νυν ο έχων βαλλάντιον αράτω, ομοίως και πήραν, και ο μη έχων πωλήσει το ιμάτιον αυτού και αγοράσει μάχαιραν»
Για τον στίχο του Κατά Ματθαίον ο Τρεμπέλας στις 21 λέξεις του πρωτότυπου (ή "πρωτότυπου", δεν χαλάμε χατήρια) παραθέτει 30 λέξεις ερμηνείας. Δηλαδή καμία ερμηνεία, απλά μεταφέρει το κείμενο της Κοινής στην Καθαρεύουσα.
Αλλά στο στίχο του Κατά Λουκά η αμηχανία τρέχει από τα μπατζάκια. Πρωτότυπο 23 - Ερμηνεία 151 !
(είπαμε βρε Τρεμπέλα, το 50-50 δεν αντέχεται αλλά εσύ του άλλαξες τα φώτα)
Εμένα δεν με σκανδαλίζει τόσο η αντίφαση, αν και είναι σκανταλιάρα. Όσο η αίσθηση του Τρεμπέλα, αλλά και κάθε άλλου στη θέση του πιστεύω, ως προς το ποιο σκέλος της αντίφασης χρήζει τόσο εκτενούς ερμηνείας.
Τέλος, άσχετο, είδα χτες στο δελτίο του Άλφα τον Κώστα Σαμαρά. Δυστυχώς με παρεμβολές Χατζηνικολάου.
Αντιφατικός.
Αυτό τώρα ή καλό είναι ή κακό. Μένει να βρεθεί κάποιος να αποδείξει ένα από τα δύο.
Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006
Ακίνδυνη Δημοφιλία
…
Στις φυλακές ο Κεχαΐδης και ο Γκουλιόβας διατηρούσαν πολύ καλές και συχνά «προστατευτικές» σχέσεις με τους άλλους κρατούμενους - με εξαίρεση τα «καρφιά». Αντίθετα, ήταν και οι δυο τους σκληροί, απροσάρμοστοι κι επιθετικοί στις σχέσεις τους με τους δεσμοφύλακες, τους αστυνομικούς και τούς δικαστές.
Το 1971 πρωτοστάτησαν οι δυο τους στην εξέγερση των ποινικών κρατουμένων στις φυλακές τής Αίγινας. Τούς μετέφεραν στην Κέρκυρα - στις φυλακές που τις τρέμουν όλοι. Όπως μαρτυρεί ο δικηγόρος κ. Ν. Κωνσταντόπουλος (κρατούμενος τότε για αντιστασιακή δράση) όταν η Ασφάλεια έκανε επιδρομή για έρευνα στα κελλιά και οι πολιτικοί κρατούμενοι αμύνθηκαν, αρκετοί ποινικοί και πρώτοι-πρώτοι ο Κεχαΐδης και ο Γκουλιόβας τους συμπαραστάθηκαν ενεργά. Από τις επαφές τους με τους πολιτικούς κρατούμενους απόκτησαν και τη συνήθεια να διαβάζουν κάπου-κάπου. Στον «Σαλονικιό» άρεσε να επαναλαμβάνει τη φράση του Κλεμάν Ντυβάλ στο δικαστήριο ύστερα από κλοπή και επίθεση κατά των αστυνομικών - πριν 90 χρόνια: «Ο αστυφύλακας με συνέλαβε εν ονόματι του νόμου. Κι εγώ τον χτύπησα εν ονόματι της ελευθερίας».
Στις φυλακές μιλάνε για κατάλογο προγεγραμμένων - ακριβώς από τους απροσάρμοστους στα «σωφρονιστικά» μέτρα. Ο Κεχαΐδης λέγεται ότι είχε προειδοποιηθεί από αστυνομικούς ότι δεν θα ξανάβλεπε δικαστήριο.
Ο Παναγιώτης Λιβερέτος (ο «αντάρτης» ναυτικός του «Αιόλιαν Γουίντ», που αυτοπυρπολήθηκε στις 22 Αύγούστου) κρατούμενος στον Κορυδαλλό με δίχρονη καταδίκη γιατί χτύπησε δικηγόρο, όταν έμαθε τον θάνατο του Κεχαΐδη έγραψε στο ημερολόγιό του: «... Το σπουδαιότερο στη δράση του ήταν όταν οργάνωσε στην Αίγινα μια στάση και χτύπησε τον αρχιβασανιστή Β..., πού είχε κάνει μαύρη τη ζωή σε όλους τους κρατούμενους πολιτικούς και ποινικούς. Από τότε ο Κεχαΐδης γίνεται ένας πολύ επικίνδυνος για το σύστημα, που μεθοδεύει την εξόντωσή του. Πριν ένα χρόνο θέλουν να τον στείλουν στην Κέρκυρα. Αντιστέκεται, όμως και καταφέρνει να μπει στο ψυχιατρείο. Δυστυχώς δεν κατάφερε να γλυτώσει και από τις σφαίρες...».
…
8 Οκτωβρίου '77
Γιώργος Βότσης, Ελευθεροτυπία
Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006
Πέμπτη, Ιουνίου 01, 2006
Ακίνδυνος Ur-Αντιφασισμός
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ
Οι λίγες γραμμές που η Lia Quilici αφιέρωσε στην έννοια αντιδραστικός (στο άρθρο της με τίτλο «Η παραβολή του καλού αντιδραστικού», τεύχος 47 του «Espresso») και οι ευγενικές διαμαρτυρίες του Wilcock φέρνουνε στο προσκήνιο ένα πρόβλημα που δε θα ήταν άσχημα να εξετάσουμε. Η απερίσκεπτη χρήση ιστορικά καθορισμένων όρων για να προσβάλουμε τον αντίπαλό μας (ακόμη κι όταν του αξίζει) μας εμποδίζει να δούμε ξεκάθαρα ποιος είναι ο αντίπαλος. Με τον όρο «φασιστικές», για παράδειγμα, πολλοί καταδικάζουνε σήμερα ένα σωρό διαφορετικές μεταξύ τους ιδέες κι έτσι χάνεται η σαφήνεια γύρω απ' αυτές. Αποτέλεσμα, δεν ξέρουμε ποια είναι τα κατάλληλο μέσα για να τις πολεμήσουμε πραγματικά. Για παράδειγμα, ήτανε για μένα πολύ χρήσιμο το βιβλίο του Nerio Minuzzo για την Ελλάδα (Όταν καταφτάνουν οι συνταγματάρχες), γιατί έχει το θάρρος να πει ότι το καθεστώς αυτό δεν είναι φασιστικό. Εγκαταλείποντας μια κοινοτοπία που βρίσκουμε συνέχεια στο στόμα του καλού δημοκράτη, ο Minuzzo —αφού ανάλυσε τα στοιχεία του ιστορικού φασισμού και τα στοιχεία του καθεστώτος της Αθήνας, που δεν έχει λαϊκή υποστήριξη, δεν έχει ιδεολογία, δεν εκφράζει την αντίδραση των χαμηλών τάξεων αλλά την ανάγκη προώθησης τεχνοκρατών μέσα σε μια κατάσταση γενικής υποανάπτυξης— καταφέρνει να μας δώσει να καταλάβουμε γιατί το καθεστώς της Αθήνας είναι πιο επίφοβο και πραγματοποιήσιμο από ένα φασιστικό καθεστώς, ακόμη και σε μια χώρα όπως η Ιταλία που νομίζει ότι εξαφάνισε τις αρχαϊκές συνθήκες που επιτρέπουν την επικράτηση της πολιτικής ανωμαλίας.
[…]
1971
Ουμπέρτο Έκο, Η Σημειολογία Στη Καθημερινή Ζωή, εκδ. Μαλλιάρης-Παιδεία
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)