Ακίνδυνη Φιλοξενία

Πρώτη μου επαφή με μειονοτικό ήταν στο στρατό. Η εικόνα που έχω συγκρατήσει στη μνήμη μου εντονότερα είναι Κυριακή πρωί, εγώ με τον Χαλίλ να είμαστε «μέσα» και να λιαζόμαστε ενώ το ραδιόφωνο παίζει το Been around the world tonight (ρημέμπερ Λίζα Στάνσφηλντ; αυτή χάθηκε ή εγώ την έχασα;).

Αν εξαιρέσουμε το διοικητή κανείς δεν εκδηλώθηκε εχθρικά ή αρνητικά απέναντί του. Ο καραγκιόζης που παρίστανε τον διοικητή είχε την τρομερή ιδέα να τον "βαφτίσει" με χριστιανικό όνομα. Μπροστά στον διοικητή τον φωνάζαμε μ' αυτό, τι να κάναμε; Αλλά μόνο τότε. Τις άλλες ώρες για όλους, και τους αξιωματικούς ακόμα, ήταν ο Χαλίλ.

Δεν νομίζω πως το κίνητρο ήταν τόσο ο σεβασμός, όσο η αντίδραση στον προαναφερθέντα καραγκιόζη. Ουσιαστικά η στάση μας απέναντι του μπορεί να συνοψιστεί στο αμερικάνικο «don't ask, don't tell». Κανείς δεν του ζήτησε ποτέ τεκμήρια εθνικοφροσύνης. Κι αυτός ποτέ δεν είπε ή έκανε κάτι που θα μπορούσε να γίνει αφορμή παρεξήγησης.

Εντάξει, δεν ήταν δα και καμιά ισορροπία του τρόμου. Αλλά οπωσδήποτε υπήρχε κάτι το φτιαχτό, για να μη πω πλαστό. Π.χ. μια πολιτιστική σταθερά του φανταρίστικου βίου είναι οι προσβολές του τόπου καταγωγής. Συνήθως η πρωτοτυπία εξαντλείται στο σεξουαλικό πεδίο. Τα γνωστά, ο Χ τόπος παράγει πούστηδες και πουτάνες. Όλοι λέγαμε για όλους τα σχετικά, κανείς δεν είπε ποτέ κάτι στον Χαλίλ κι αυτός ποτέ κάτι σε μας.

Σαν να ήταν ένας φιλοξενούμενος με τον οποίο γνωριζόμαστε αρκετά ώστε να έχει το θάρρος να καθίσει χωρίς να περιμένει την προτροπή του οικοδεσπότη. Αλλά όχι και να απλώσει τις αρίδες του.

Υποθέτω πως από το 1990 τα πράγματα θα έχουν βελτιωθεί κάπως, φοβάμαι λίγο αλλά απ' ολότελα...

Όμως σ' ένα στοίχημα «εμείς» να γίνουμε καλύτεροι οικοδεσπότες κι «αυτοί» καλύτεροι φιλοξενούμενοι είναι προδιαγεγραμμένο να χάσουν κι οι δυο πλευρές. Κι αν κρίνω από τη μεταχείριση που επεφύλαξε ο Παπανδρέου σ' εκείνη τη κοπελίτσα που είχε βάλει επικεφαλής του ψηφοδελτίου στις ευρωεκλογές, ζήσε Καραχασάν μου να φας τριφύλι. Έχω την θλιβερή εντύπωση πως ανεξαρτήτως προθέσεων στην καλύτερη περίπτωση θα προκύψει μια εκδοχή του «equal but separate» με όλα τα ντεσού της διαβόητης ελληνικής ιδιαιτερότητας

υ.γ. Στη Γουικιπαίδεια λέει ότι ο τελευταίος δίσκος της Στανσφηλντ πούλησε 50.000 κομμάτια. Κρίμα. Αναρωτιέμαι τι να ακούει τώρα ο Χαλίλ. Εγώ Pointer Sisters - I'm So Excited (not)