Ακίνδυνο Κλάμα
Φυσικά, πηγαίναμε και στην τουαλέτα, αν ήταν ανάγκη. Μα οι συχνές απουσίες στην τουαλέτα προκαλούσαν και πάλι κάποια ελεγκτική παρέμβαση: «Τι συμβαίνει, κύριε Γιανναρά; Είσθε άρρωστος;» Μα ο κύριος Γιανναράς, από τη δεύτερη κιόλας χρονιά και για χρόνια ολόκληρα, κατάφευγε στην τουαλέτα για να μπορέσει να γλυτώσει από τον πνιγμό της μονοτονίας και της επανάληψης, να ξεκλέψει λίγες στιγμές μοναξιάς και συχνά για να ξεσπάσει σε κλάμα — το πιο πικρό και αβάσταχτο κλάμα πού έχω κάνει στη ζωή μου. Έκλαιγα, γιατί πραγματικά πνιγόμουν. Με έπνιγε το παγερό, υπηρεσιακό ύφος των ανθρώπων εκεί μέσα, η αφόρητη χωριατιά και η σκληράδα τους, οι σκόπιμες, αδικαιολόγητες κατσάδες πού ήθελαν να σου σπάσουν τον «εγωισμό». Μα πνιγόμουν προπάντων από την άγονη, μηχανική και ψυχοκτόνο δουλειά του γραφιά. Δεν τολμούσα να πω σε κανέναν τίποτα, γιατί ήμουν προνομιούχος σε σχέση με όσους δούλευαν στο εργοστάσιο. Όμως με βασάνιζε και με διέλυε η σκέψη ότι όλες αυτές οι ώρες της δήθεν θεάρεστης «εργασίας», αυτά τα ωραιότερα χρόνια της ζωής, θα μπορούσαν να ήταν χρόνος σοβαρής σπουδής και ουσιαστικής κατάρτισης, ώρες για ελεύθερο διάβασμα, πού τόσο διψούσα, ώρες για να συνεχίσω τις γλώσσες πού με βαθύτατη πίκρα παράτησα. Ένιωθα με το πέρασμα των χρόνων να φτηναίνω σαν άνθρωπος, να υποβαθμίζομαι καθημερινά στο επίπεδο μιας έμψυχης γραφομηχανής — να μηχανοποιείται η ζωή μου όλο και πιο αμείλικτα.
Το κλάμα μου μέσα στις τουαλέτες τής Γραμματείας είναι η εναργέστερη και πιο οδυνηρή ανάμνηση από τη θητεία μου σε αυτή τη δουλειά. Δεν ξέρω αν άλλοι άνθρωποι έχουν ποτέ προσευχηθεί μέσα σε τουαλέτα, μα εγώ ούρλιαζα άφωνα την απελπισία μου στον Θεό, χωρίς να λογαριάζω αν ήταν ο κατάλληλος χώρος. Πάλευα απεγνωσμένα να διασώσω το πείσμα μου για την «αφιέρωση», άλλα μου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι ένα τέτοιο στραπατσάρισμα τής ζωής μου μπορούσε να έχει την παραμικρή σχέση με τον Θεό και την αλήθεια Του. Θα φανεί υπερβολικό, ίσως και υπερφίαλο, μα όταν χρόνια πολλά αργότερα διάβασα το εφιαλτικό χρονικό του Σολζενίτσυν «Μια μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς», ξυπνούσε μέσα μου επώδυνα, με κάθε σελίδα, η εμπειρία της Γραμματείας: Το ανέλπιδο τής κάθε μέρας, η φριχτή πείνα τής στέρησης των βιβλίων, η λαχτάρα για τον ήλιο και τον καθαρό αέρα, την ελευθερία τής διαχείρισης του χρόνου μου. Και ταυτόχρονα οι μικροπονηριές μου για να κερδίσω μια ελάχιστη παρένθεση δημιουργικής αυτενέργειας στη δουλειά του γραφιά, οι ασήμαντες καθημερινές μικροαντιστάσεις μου στην ολοκληρωτική πειθαρχία, στην ισοπέδωση, στις απρόσωπες υπηρεσιακές σχέσεις. Είχα ξεκινήσει με το όραμα του Αλιόσα Καραμάζοφ και προοδευτικά συσχηματιζόμουν με την τραγική φιγούρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς.
Χρήστου Γιανναρά, Καταφύγιο Ιδεών
εκδ. Δόμος
12 σχόλια:
σε όλες τις τουαλέτες δουλειάς-οι ίδιες σκέψεις (περίεργο?)
(παράγραφος πρώτη, πρόταση τελευταία)
Ευχαριστώ πολύ για το κείμενο, συγκλονιστικό, δεν είχα ξαναδιαβάσει Γιανναρά.
Έκανε τέτοιο πράγμα ο κύριος Γιανναράς σ΄αυτή την ηληκία;
Εμ βέβαια,αν δεν μαλακιστείς θα μαλακιστείς μεγάλος!
lemon, αυτό δεν ήταν ακριβώς δουλειά. Ήταν ψυχολογικό κάρεργο. Αν το πετύχεις το βιβλίο πουθενά αξίζει να το διαβάσεις. Αλλά να ξέρεις, είναι σκέτη κατάθλιψη. Τουλάχιστον όμως έχει χάπυ εντ. Οδυνηρό μεν αλλά χάπυ.
anonymous, δεν υπάρχει ηλικία περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλη για αυτοκαταστροφή.
Συναρπαστικό όντως. Συν τοις άλλοις μ' έπεισε να αγοράσω μια συλλογή άρθρων του Κουτρουμπή. Το βιβλίο του Γιανναρά διαθέτει και παραπλήρωμα.
Ακίνδυνε θα το βρω και θα το διαβάσω, και δεν με επηρεάζει η κατάθλιψη, ούτε το χάπθ έντ-να ξέρεις, μόνο η αλήθινότητα που είδα, ευχαριστώ
:)
Καπτεν, ξέρεις κάποιος μου έλεγε ότι έχει διαβάσει όλα τα βιβλία του Γιανναρά, και είμαι βέβαιος ότι έτσι ήταν.
Όλα εκτός από το Καταφύγιο, και είμαι βέβαιος ότι δεν ήταν έτσι.
Σίγουρα θα το είχε διαβάσει αλλά προφανώς τόσο δεν του ταίριαζε με τα άλλα ώστε πρέπει να είχε απωθήσει όλο το γεγονός της ανάγνωσης!
Λέμον χαίρομαι. Παρεμπιπτόντως, ετοιμάζω, και ποτέ δε τελειώνει, ένα μπλογκρολ και σένα θέλω να σε βάλω ως 레몬 το οποίο σύμφωνα με το βαβελόψαρο είναι το λεμόνι στα κορεάτικα. Αλλά αν το μεταφράσω πίσω στα αγγλικά βγάζει ley It drove!
Καπτεν, ξέρεις κάποιος μου έλεγε ότι έχει διαβάσει όλα τα βιβλία του Γιανναρά, και είμαι βέβαιος ότι έτσι ήταν.
Όλα εκτός από το Καταφύγιο, και είμαι βέβαιος ότι δεν ήταν έτσι.
Σίγουρα θα το είχε διαβάσει αλλά προφανώς τόσο δεν του ταίριαζε με τα άλλα ώστε πρέπει να είχε απωθήσει όλο το γεγονός της ανάγνωσης!
Λέμον χαίρομαι. Παρεμπιπτόντως, ετοιμάζω, και ποτέ δε τελειώνει, ένα μπλογκρολ και σένα θέλω να σε βάλω ως 레몬 το οποίο σύμφωνα με το βαβελόψαρο είναι το λεμόνι στα κορεάτικα. Αλλά αν το μεταφράσω πίσω στα αγγλικά βγάζει ley It drove!
echo echo
ενα ενα
δυο δυο
Το "καταφύγιο" παραμένει η μεγάλη αφηγηματική στιγμή του Γιανναρά. Η ανάπλαση της εποχής και η κατάθεση του βιώματος από μέσα, έκανε τη διήγηση συναρπαστική. Τολμηρός και άμεσος- τουλάχιστον για την εποχή του.
Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, ο κύκλος του ως διανοητή έκλεισε. Δεν υπάρχει ορίζοντας προσδοκιών στη σκέψη του και η διαρκής καταγγελία της συνωμοσίας που εξυφαίνεται ολούθε, του στερεί τη δημιουργική πνοή.
Very cool design! Useful information. Go on! » »
I have been looking for sites like this for a long time. Thank you! 22re thrust washers blouses et sabots 301st field artillery a battery blouse cleavage Adderall alternate names Calling card cheap international women &aposs blouses laleli senior citizen suplemental insurance white dick with black girls cheap vicodin cisco college jr Hardcore radio 24k Zyban without consultation
Excellent, love it! tiny titties thumbnail galleries Prozac bon march Land rover lifts tiny tits
Δημοσίευση σχολίου