Ο Παζολίνι για το Παρίσι - μέρος τέταρτον

Μιά «αριστερή» έρευνα πού εναντιώνεται στην τυπική έρευνα τοϋ «συστήματος» δέν μπορεί νά υιοθετήσει τίς γλωσσικές συνήθειες καθώς καί τίς μεθοδολογικές της τελευταίας. Ένα μυθιστόρημα τοϋ Ντάριο Μπελέτσα πού μιλά γι' αυτούς τους Γκουΐντο, Τζιόρτζιο, Λούτσι, Φίλιππο, κ.τ.λ. είναι πολύ πιό έγκυρο κοινωνιολογικά απ' αυτή τήν κοινωνιολογική αναφορά. Ό Κανκρίνι καί τό επιτελείο του είναι φυσικά με τό μέρος των «παρεκτραπέντων νέων», ενάντια στην κοινωνία, πού πρώτα τους εκφράζει καί μετά τους καταδικάζει. Άλλα ή συμπάθεια τους είναι a priori καί χωρίς διάκριση. Γι' αυτό είναι απαράδεκτη. Π.χ. αυτοί φαίνονται ότι χωρίς όρους εγκρίνουν τό σχήμα τών νέων αστικών προτύπων -μέ τους οποίους αυτός ό ταπεινός μικροαστός καί αυτοί οι ύποπρολετάριοι ταυτίζονται- σέ δλες τους τίς εκδηλώσεις. Άν ή κυρίαρχη ένδειξη τέτοιας συμπεριφοράς είναι «ή ειρωνεία καί ή περιφρόνηση», δέν μοΰ φαίνεται ωστόσο σωστό δτι αυτό πρέπει οπωσδήποτε νά εγκριθεί καί νά δικαιολογηθεί: αυτό πρέπει νά τεθεί υπό ένα κριτικό βλέμμα, σάν κάθε άλλο φαινόμενο. Ή ειρωνεία καί ή περιφρόνηση π.χ. είτε σ' ένα φοιτητή πού αμφισβητεί τήν κοινωνία μέ μιά κάποια πολιτική ωριμότητα, είτε στους φτωχούς του μιμητές, είναι αισθήματα καθ' όλα άξια της κοινωνίας πού καταδικάζουν. Μόνο τά πραγματικά παιδιά αυτής τής κοινωνίας μπορούν νά τρέφουν ειρωνεία καί περιφρόνηση, αισθήματα πού γυρίζουν σ' αυτόν πού τά δοκιμάζει. Όσο γιά τήν τοξικομανία τών «αντικειμένων τής έρευνας» κι αύτη γίνεται δεκτή εκ τών προτέρων καί αδιακρίτως: γίνεται δεκτή καί άρκεϊ, έξω άπό κάθε προκατάληψη. Κι αυτό είναι δίκιο. 'Αλλά πιά κρίση νά αντιπαραθέσεις στην κρίση τοΰ «συστήματος»; Δέ μπορεί νά περάσει σιωπηρά αυτό τό σημείο καί νά παρασκευαστεί έτσι τέλεια οντολογική ή τοξικομανία. Πιθανόν είναι δύσκολο νά οριστεί πάνω απ' όλα ή «συμπεριφορά» (γιατί εδώ παρεμβαίνει, συνειδητά ή ασυνείδητα μιά ηθική κρίση). Καί ίσως ό Κανκρίνι καί τό επιτελείο του δέν τόλμησαν νά θέσουν ένα τόσο τεράστιο πρόβλημα. Όμως πολέμησαν -μέ τήν ακρότητα πού είναι στή μόδα όχι όμως λεκτική- τίς «θεραπείες» τοϋ «συστήματος»: καί σ' αυτό τό σημείο έπρεπε νά αισθάνονται τήν υποχρέωση νά δώσουν, μετά τήν καταδίκη τέτοιας θεραπείας, τουλάχιστον υποθετικά μιά εναλλακτική θεραπεία.