Extro

instant update
Κι εκεί που όλα (υπερβολή) ειναι γκρίζα, ένα related video αποκαθιστά μια κάποια ισορροπία.
Akindynos Clown Mated Pair

Ασφαλώς και δεν είναι όλες οι καταγγελίες βασανιστηρίων ίσες

Με το που με πήγαν επάνω, ζήτησα τον δικηγόρο μου, μου λένε <<πούστη αυτά που ήξερες θα τα ξεχάσεις, θα σε γαμήσουμε καθώς και σένα και την οικογένειά σου. Δεν πρόκειται να βγεις ζωντανός από εδώ. Τελευταία φορά βλέπεις τον ήλιο, μέρα. Μας ρεζίλεψες δέκα χρόνια. Θα φτύσεις αίμα.>>

Μου είπαν να βγάλω τα ρούχα μου, δεν τα έβγαζα, μου τα έβγαλαν με το ζόρι, με άφησαν γυμνό για ένα τέταρτο περίπου και μετά άρχισαν και με γρονθοκοπούσαν. Με έβαζαν και έσκυβα, με απειλούσαν με ένα γκλοπ.

παραπομπή δεν χρειάζεται, η δικαιοσύνη αποφάνθηκε πως πρόκειται για αρλούμπες

Αυτή είναι μια καταγγελία που έτυχε χλεύης και ειρωνίας. Από τους διαμεσολαβητές των αισθημάτων της "κοινής γνώμης" που σήμερα εμβρόντητοι βεβαιώνουν εμάς ότι εμείς αισθανόμαστε σοκ.

Να παραιτηθεί ο Πολύδωρας (πνιχτά γέλια)

Crowe: Like I said, the only way I even know I did this is that she's dead and that the evidence says I did it. You could find that someone else did it, and I pray to God someone else did. I think it's too late for that. I think I did it.

Miranda was designed to prevent the kind of interrogation that produced Crowe's confession. And indeed, 36 years ago, when the decision was handed down, those on the front lines of law enforcement had vigorously argued that the ruling would handcuff them and result in far fewer confessions and thus convictions. Today, those who once complained have come to embrace Miranda. Why the change of heart?

The answer lies behind the long-locked doors of the interrogation room. What the Warren Court did not foresee was how its decision would lead to new, questionable interrogation methods. Most people know the "good cop-bad cop" routine popular with police drama writers (and less so with police themselves).

Less familiar are a number of more refined approaches that are amply evident in law enforcement training manuals. None is more revealing nor more influential than the latest edition of a book Earl Warren drew on for his conclusions — Criminal Interrogation and Confessions by Fred Inbau and John Reid. And thanks to social psychologist Richard Ofshe of the University of California, Berkeley, and criminologist Leo, studies of actual police practice — including the eponymous Reid technique — also now exist. By analyzing hundreds of interrogations, videotape recordings, and transcripts, Ofshe and Leo have drawn aside the curtain that customarily obscures the interrogation room, exposing the often mesmerizing, sometimes disturbing theater that unfolds therein.

False Confessions
Scaring Suspects to Death

Αυτό δεν (;) είναι το πορτρέτο του αρχιφύλακα

Σκληρός αξιωματικός, ανδρωμένος επαγγελματικά στο πεζοδρόμιο, κοφτερό μυαλό, εξαιρετικός ανακριτής.

Πές μου ότι σοκαρίστηκες, αυτό πες μου μόνο, τέλος.

(είναι απίστευτο, όσο πιο σύντομο κάνω ένα ποστ τόσο περισσότερες λέξεις αναγκάζομαι να σβήνω, αυτιστικές εξυπνάδες βασικά οπότε δεν χάνει κανείς τίποτα, αλλά μία θα σκάσω αν δεν τη γράψω, γιατί η δίωξη ηλ. εγκλήματος επί ένα χρόνο δεν κατάφερε να εντοπίσει το βίντεο; γιατί όλο αυτό το διάστημα κάνει εντατικό φροντιστήριο στα spec του rss)

Υποσχέσεις φούλφιλντ

The Long Walk

My dear wife, this is a terrible place; it is intended to make it the final home of all the Indians in this country; there are about fifteen hundred here now,-- Navajos and Apaches, and as many more are expected here during the next three months; there are five small companies, including mine, of soldiers here, and it requires our constant attention to took out for them, As fast as any Indians are taken in any part of the country, they are sent here. The Rio Pecos is a little stream winding through an immense plain, and the water is terrible, and it is all that can be had within 50 miles; it is full of alkali and operates on a person like castor oil,-- take the water, heat it a little, and the more you wash yourself with common soap, the dirtier you will get. We are one and all looking very anxiously for the 16th of August, when we will be allowed to go to our homes. Captain Cremony is here with his company; he is in very good health.

Letter from Lieut. George Pettis

National Anthropological Archives at National Museum of Natural History

White Buffalo Head pictographic letter to Minimic, ca. 1877
From White Buffalo Head and family to his father, Minimic, then imprisoned at Fort Marion in St. Augustine, Florida. The letter, which spans two sheets of paper, is annotated with explanations provided by Richard H. Pratt. Shows White Buffalo, his father Minimic, members of Minimic's family and other Cheyennes. Also included is a map showing the North Canadian River and tributaries and neighboring trails, camps (identified by chief's name), the Cheyenne and Arapaho agency, fields identified by owners, etc. A legend, and a note, in the hand of Richard H. Pratt identifies elements of the drawing and its provenance. One leaf of paper has letterhead of Cheyenne and Arapaho, etc.

Native American History and Cultures

Wohaw Between Two Worlds

Wohaw, c.1876-77

(Courtesy of the Missouri Historical Society)

By the end of the nineteenth century, the Plains Indians were defeated. Their traditional ways of life were shattered. Many warriors such as Wohaw, the Kiowa artist who drew this self portrait, were imprisoned. The Plains Indians found themselves unable to live as they had in the past, and at the same time unable to live as the white men did. In this ledger drawing,Wohaw portrays himself between the world of his past and the world that was to become his future. Beneath the sun, the moon, and the morning star, all powerful celestial beings in Kiowa thought, he offers the sacred pipe both to the buffalo (sacred animal of his people's past) and tentatively, it seems, to the beef cow (meat resource of his people's future). Beside the buffalo is a plains tipi with the lodge poles protruding from the top. To Wohaw's other side, paralleling the symbolism of the tipi as the traditional home of Wohaw's people, we see a farm house in the distance, complete with a tilled field. He has drawn the sort of home the white man has in mind for him. Both the buffalo and the bull breathe power toward Wohaw (whose Kiowa name means "beef cow."). An empty sky hangs over the future the white man has planed for this Kiowa man. Wohaw has given us one of the great images of the American Indian at the end of the 1800's. At this time all Indians found themselves in a social and psychological place that was neither their own world nor fully the white man's world. In this drawing we find Wohaw in a liminal place, honoring the values of his past and at the same time attempting to make peace with with his inevitible future. A foot in each world, he was at home in neither.

Pictures of Indians in the United States

Little girls praying beside their beds, Phoenix Indian School, Arizona.
Photographed by Messinger, June 1900.


Uinta Ute warrior and his bride on horseback, northwest Utah. Photographed by John K. Hillers, 1874.

The Transfiguration of Tom Torlino

The second image reminds us that account ledgers represent of course only one armature of colonial transformation. Here is another of the sort especially favoured by missionaries, the photographic, albumen page from the unbound, cumulative visual archive giving us before and after images of Tom Torlino, Navajo from Arizona, on Arrival at the IndianTraining School, Carlisle, Pennsylvania in 1885 (Berlo figure 3. It could as easily be a photo from the Saskatchewan Archives of, say, young Thomas Moore, on admission and then allegedly “after a few years attendance at Regina Industrial School” [Miller 199]). Here we see another technology of surveillance and subjection unashamedly at work in the transformation of identity by the “resident” school photographer, John Choate (Berlo 44). The transformation of this Navaho man via literacy and Christianity and industrial training will produce skills useful to Pennsylvania employers (most notably the ability to make hats and shoes) but worse than useless to those who alienate themselves from their culture and lose their independence in acquiring and exercising such skills. The page can be predominantly or entirely an image, destined to be bound or not, but still working with paper of a standard size (8 3/8 x 5 1/8 inches) in order to record and permit ongoing access to details of the civilizing mission underway. The lighting of a particular shot, like the massaging of a particular prose account, or the cooking of a particular set of books, may exaggerate a process of assimilation which can then be further legitimated and accelerated by reproducing and disseminating sets of text, images, or numbers.


The third image shifts us towards Indigenous agency within the contexts of exchange and surveillance sketched above (Bear’s Heart, a Cheyenne artist, depicting Troops Amassed against a Cheyenne Village, 1876-77 ; Berlo plate 1). In this drawing, collectivities are contrasted. Colour, social and physical formation, and page division all underscore, after the fact and amidst the fallout, the clash of values and practices, the juxtaposition of a green and grounded, circular encampment and the apparently endless, ominously uniform, linear regiments in static array on the left, on the quasi-blank ground of ledger paper, with agency as usual, and deeply ironically in this case, located on the right, subordinating the westward movement of US troops and settlers to the right/left dynamic typical of ledger drawings. This diptych reconstructs military defeat in the visual elegy to a way of life increasingly imperilled and unavailable to the person doing the drawing here--except on these documentary pages and the secret rituals and opaque conversations of Indigenous inmates. One kind of column of figures prepares the way for another, columns of soldiers for columns of numbers, to seal the fate of the dispossessed whose casualties are already accumulating and whose property losses and human survivors will be dutifully recorded. Alive or dead, their number is up. Uniformity under a single flag is contrasted with diversity under an open sky, before military discipline achieves an outcome that educational disciplines will endeavour to consolidate, legitimate, and complete in the name of progress. Yet Bear’s Heart knows this already to be the case and his drawing is an earnest of resistance based on understanding. Pace too many ‘expert’ commentators (even very recent ones like Lovatt and Dewitt), there is nothing naive about this drawing at all. A keeping of detailed financial accounts such as in the first ledger image we saw could be no more hard-headed or politically astute than Bear’s Heart’s visual practice.

Of course, not all clashes were explicitly military. After conquest come negotiation, administration, legislation, and hegemony, as in this fourth image (Howling Wolf & Soaring Eagle at Fort Marion in St. Augustine, Florida, home of a well-heeled, ‘white,’ market for native Americana; Szabo plate 25, a destination arrived at after more than seventy “Bad Indians” journeyed more than twenty days by wagon train, locomotive and steam ship, while being abused by a white reception committee at every populated stop along the way [Viola intro]). This drawing is a kind of pictorial accounting. It commemorates a formal gathering for the distribution of annuity or treaty goods, where commodities are not represented by numbers and words but are centrally displayed in an overdetermined and internally conflicted process of exchange. Once again, though, there is pride as well as vulnerability in the physical disposition and diversity of the First Nations figures within the page-frame where the Stars and Stripes now flies over everyone and does its symbolic work without the visible presence of uniformed troops. The page, in the very rectangularity it shares with the flag, functions as a kind of cultural or semiotic stockade, having the very shape that Chief Joe Mathias would later have in mind when, after the collapse of the fourth Canadian Conference on Aboriginal Self-Government, he told his people that they would never “be contained within the four corners of a history book and put on a shelf” (Dancing Around the Table). The history of the book in Canada must deal, imaginatively and respectfully, with that reality.

The fifth of the images I have selected complicates matters further (an example of Howling Wolf of the Southern Cheyenne’s work, Sept 26 1876 in Fort Marion, Florida; Szabo plate 12). Here the tendency to formalize and control space in a quasi-military or industrial way is evident in the scene of instruction. The classroom demands ominous uniformity of its Indigenous students; the page is prominent and endlessly replicable as an agent of socialization, in situations where the instructor from the dominant culture is now--and usually is in these drawings--female rather than male, and often a volunteer. Note the pathos and historically determinate ambiguity of these versions of the stylus, pencils doubling as lances and spears, each infantilizing backview of a pupil offering an analogy to the transformation of the young Navaho, Tom Torlino, and of so many other young people in such schools on both sides of ‘the’ border. Note also the ominous fidelity with which the picture of Christ and his disciples is reproduced in this variation on the theme of dominus et discipuli, and the new pupil being directed with his chair to an appropriate spot in the classroom (one less Indian to worry about). The scribal gesture of the teacher is reproduced by the pupils, while the non-Indigenous male figure who maintains written records in wooden pigeonholes-- and spatial order in the classroom-- employs an equally directive gesture echoed in the religious painting on the wall. The blackboard next to the painting represents an endlessly re-usable page employed in tandem with the Christian image, script assisting Scripture, the one replete with meaning even though for the moment rasa and the other glorifying teaching but also conveying the pathos of an outdoor scene within a confined and thoroughly regimented space. Such classrooms are not always rendered so sombrely (the whole schoolroom even seems to be smiling, with the matching adults and attentive pupils apparently ratifying the civilizing mission in Berlo plate 3; Wohaw, Kiowa, Fort Marion), but neither humour nor apparent acceptance can quell the sense of indoctrination and the residual power of Indigenous tradition–unless of course you happen to be Harriet Beecher Stowe, who had a house near Fort Marion and wrote thus in the Christian Union for April17, 1877:

When the bell rang for school hours, there came rushing from all quarters dark men “in the United States uniform, neat, compact, trim, with well-brushed boots and nicely kept clothing and books in their hands.” For a time, until all the teachers had arrived, the students formed a square around the blackboard. “Large spelling-cards adorned one side of the wall, containing various pictures and object-lessons adapted to the earliest stages of learning. ... When they read in concert, when they mastered perfectly the pronunciation of a difficult word, when they gave the right answer to a question they were evidently delighted.... There was not a listless face, not a wandering eye in the whole class.” (cit. Viola 111)

In the Kiowa image, which is an “object-lesson” of another sort, the two non-students are in reality more rivals than collaborators, the detached and spectral Indigenous figure a symbol of self-containment contrasting powerfully with the didactic gestures of the teacher and the legitimating instruments she holds in her hands, the pointer and the page. The traditional figure appears to be behind the seated students as an active ally as well as an adjacent memory. As Anna Blume astutely notes, “this enigmatic Native figure ... looms like the image of an inner eye, faint yet present, present in the drawing as evidence of a split and troubled consciousness” (in Berlo 40). The sundance and the potlach and much else may have to go underground but they will not go away–so that, to adapt Victor Hugo, “Ceci ne peut pas tuer cela,” except by killing off Aboriginal languages and their speakers, and defining knowledge, in institutions like universities, as that which they with their inefficient orality and proto-literacy and pseudo-science and their strange spirituality simply don’t have–despite being rewarding objects of inquiry for humanists and social scientists and invaluable sources of knowledge for mining and agricultural and pharmaceutical companies.

Το κείμενο από το κείμενο.
Rethinking the Prairie Page in Print Culture
Paper Presented at the Prairie Print Culture Colloquium
by L. M. Findlay
Department of English
University of Saskatchewan

Οι εικόνες από το βιβλίο.
The Future of the Page - By Peter Stoicheff, Andrew. Taylor

Η Μεταμόρφωση των Σωτήρων (εκτάκτως δύο μήνες νωρίτερα)

Visualizing a Mission:
Artifacts and Imagery of the Carlisle Indian School, 1879-1918

Cloud falling και η Άγνωστη Γυναίκα

Δεν τολμάς να μην γράψεις κάτι και αμέσως με τρόμο διαπιστώνεις ότι ακριβώς γι' αυτό το λόγο είσαι αναγκασμένος να γράψεις περισσότερα.

Δεν έγραψα λοιπόν ο κύριος Αγγέλου has fallen from the clouds. Και έσπευσε σαν την άδικη κατάρα ο Κουκ να αναρωτηθεί πως το διάβασε ο Αυστραλός αναγνώστης.

Ε, πως να το διάβασε. Όπως το διαβάζει κάθε μέρα, σκέφτηκα αφελώς. Πάω στο Google News, δίνω fallen from the clouds. Οκ, τόσο για τη τελευταία εβδομάδα όσο και τον τελευταίο μήνα επιστρέφει το άρθρο των Brisbane Times. Και λοιπόν; Απλά είναι μια έκφραση που δεν χρησιμοποιήθηκε τον τελευταίο μήνα. Σιγά το πράμα.

Τώρα θα δεις δόλιε Κουκ, λέω, και πάω στα [βαθιά ανάσα] ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ GOOGLE NEWS - GR.

Πάρε μια στιγμή το μάτι σου από τις άκαρπες έρευνες, θα επιστρέψουμε αμέσως. Τι βλέπεις αριστερά στις χρονολογίες; Ότι η έκφραση fallen from the clouds παύει να χρησιμοποιείται στη δεκαετία του 20. Γιατί; Να σου πω γιατί, και μην πεταχτεί κανένας έξυπνος μ' αυτές τις ορθολογικές τάχαμου εξηγήσεις.

Γιατί τότε έχει τελειώσει ο Πρώτος Παγκόσμιος και μόλις ξεκινάει η Χρυσή Εποχή της Αεροπορίας. Κατάλαβες; Μέχρι τότε ακόμα και οι δυτικοί πέφτανε από τα σύννεφα. Δε λέω πως θα ήταν καθημερινό φαινόμενο, όπως σε μας τους ανατολίτες, αλλά σίγουρα δεν τους ήταν κάτι άγνωστο.

Από το 20 και μετά όμως μολύνουν τους ουρανούς με τα αεροπλάνα τους. Και πλέον παύουν να κάνουν αυτές τις τόσο θεαματικές πτώσεις. Εξακολουθούν να πέφτουν, αλλά τώρα πια μόνο μέσα στα σωθικά μηχανικών πουλιών. Εδώ, στο μικρό γαλατικό χωριό του ανορθολογισμού και της αντίδρασης, διατηρούμε ακόμα το χάρισμα. Πέφτουμε, σηκωνόμαστε, τινάζουμε τη σκόνη από τα ρούχα, κοιτάμε έκπληκτοι τον ουρανό, λέμε δυο κουβέντες με τον περαστικό και ξανά από την αρχή. Ως πότε όμως; Δεν ξέρω, ο εχθρός είναι αποφασισμένος να μας συντρίψει. Αλλά όσο έστω κι ένας γαλάτης έχει στο μπλογκ του το σύνθημα της αντίστασης (Ever tried. Ever fall. No matter. Try again. Fall again. Fall better), ο αγώνας συνεχίζεται.

Αφου πείστηκαν και οι άπειστοι ας επιστρέψουμε στις άκαρπες έρευνες γι' αυτή τη γυναίκα. Την τόσο ξένη, λες κι έπεσε από τα σύννεφα.

THE girl was as absolute a stranger as she had fallen from THE clouds. Thorn were deed some residents WHO had AN indistinct OF having seen her before, ...

FOLLOWING CLUES IN VAIN; RAHWAY'S MYSTERY STILL AN UNSOLVED ONE. ONE MYSTERIOUS MAN IN THE HANDS OF THE POLICE AND OTHER QUEER PEOPLE WHO REFUSE TO TALK.

March 28, 1887, Wednesday

Chief of Police Tooker, of Rahway, thinks that one of the many clues in his possession may lead to the apprehension of the man who on Friday night so brutally stabbed to death the young gir1 whose mutilated body was found next morning by the roadside in the outskirts of the town.

Ως εδώ αφήνουν να διαβάσεις, για να το δεις όλο θέλουν τα λεφτά σου.

Ας τους να τα θέλουν. Rahway, Tooker, 1887. Ποιος έχει ανάγκη τους Τάιμς;

A sketch of ‘The Unknown Woman’ ran in The National Police Gazette in 1887 in an attempt to identify the young woman who was murdered in Rahway and never identified.

Story of murder continues to haunt, της Kitty Wilder

She was blue-eyed, brown-haired and dressed in a dark green cashmere dress trimmed with feathers. She wore kid gloves and a black veil. The fine clothes would have placed her among the wealthier in society of the day.

Police investigating the scene of the murder found footprints in the mud surrounding the unknown woman’s body. Near the river, a small black bag was found containing small articles probably belonging to a man. A basket containing nine eggs, all but three of which were broken, was also found, along with a pen-knife with a turquoise handle.

These were the only clues uncovered.

Εντάξει, ακόμα και τον παλιό καλό καιρό υπήρχε εγκληματικότητα. Τουλάχιστον όμως, παράλληλα, υπήρχε και ήθος.

Services were held in the woman’s honor at First Presbyterian Church two-and-a-half weeks after she was discovered. Reporters from New York who were covering the story carried the unknown woman’s casket.

Μ' αυτό, το ήθος, κατά κανένα τρόπο δεν πρέπει κανείς να οδηγηθεί στο εντελώς λανθασμένο συμπέρασμα ότι απουσίαζε το πνεύμα της επιχειρηματικότητας

In the following months, the mystery of the unknown woman’s death continued to intrigue locals. One man named Issac Crane realized a way to capitalize on the young woman’s story.

Crane rented a store on Cherry Street and, on July 4, 1887, collected 10 cents from spectators who came to see a rooster he claimed was hatched from one of the eggs carried by the unknown woman.

Ορίστε, τι άλλο θες για να πεις ότι πέρασες ένα ευχάριστο απόγευμα Ιουνίου στα ελληνικά ίντερνετς; Ξέρω, το λόγο που σπάσανε τα έξι αυγά. Δυστυχώς σ' αυτό δεν μπορώ να βοηθήσω.

Άπειροι Μπούληδες

Λίγα να λέμε, πολλά να καταλαβαίνουμε

{
 url: 'http://mpouligator.com/',
 nextLink: '//table[2]/tbody/tr/td[2]/b[2]/following-sibling::a[1]',
 insertBefore: '//table[@class="pagetext"]',
 pageElement: '//div[2]/following-sibling::*[position()<last()-4]',
},

Απλά μαθήματα θεολογίας

Λέγουν ορισμένοι άθεοι, και σιγοντάρουν οι απαραίτητοι χρήσιμοι ηλίθιοι συνοδοιπόροι των, «Αν ο Θεός σας είναι παντοδύναμος ας φτιάξει μία πέτρα που ...». Όουπς, λάθος κασσέτα!

Λέγει λοιπόν ο περιφερόμενος θίασος άγνοιας, θράσους και ανοησίας: «Αν ο Θεός σας είναι αγάπη τότε με τι καρδιά θα καταδικάσει έστω και έναν αμαρτωλό σε αιώνια τιμωρία; Ακόμη κι ο πλέον άτεγκος δικαστής εξαντλεί την αυστηρότητα και την απανθρωπία του στο βιολογικό κύκλο της ζωής του κρινόμενου».

Είστε ζώα, τους απαντάμε. Αλλά επειδή ακόμη και τα ζώα είναι σε θέση να κατανοήσουν ότι η θεία δικαιοσύνη καμία σχέση δεν έχει με την ανθρώπινη, με άπειρη μεγαλοθυμία θα επιχειρήσωμε να σας το κάνουμε πενηνταράκια. Είναι η τελευταία σας ευκαιρία. Γιορ λαστ τσανς σκουλήκια, διότι εκτός από άθεοι πληροφορούμεθα πως είστε και αρνησιπάτριδες.

Πρόγευση Θείας Δίκης (μέσω Volokh Conspiracy)


Τελικά υπάρχουν και κουλ δικαστές.

Σχετικό: Στα ίχνη του Θεού, σε τεκνικολόρ και με υπότιτλους στην ιαπετική.

Mokbel was a man of habit ... liked to eat lahanodolmades

Τόνι, ας είναι ελαφρύ το τραπεζομάντηλο που θα σε σκεπάσει.
(η φωτό από The Age, με το ίδιο ουσιαστικά ρεπορτάζ, αλλά απουσιάζει η συγκλονιστική λεπτομέρεια, η λέξη lahanodolmades)

Άλλη, σέξυ, λεπτομέρεια

The three Australian officers who waited in Athens for a week while Greek police hunted their quarry were overjoyed when they were told of the arrest, a senior Greek officer said. "One of the Australians grabbed one of our men and kissed him."

Και μια γελαστική λεπτομέρεια (αχ αυτό το χιούμορ σας ενωμοτάρχα μου)

Asked how Australia could repay Greece for its help in finding their most wanted man, the officer smiled. He cited the case of a major Greek criminal Vassilis Paleokostas, who has been on the run since a dramatic helicopter escape from jail last year. "It would be great if the Australians rang and told us they had found him."

Εκτός από χιούμορ ο κυρ ενωμοτάρχης διαθέτει και πονηριά. Δεν τους λέει από ποια φυλακή απέδρασε το Palaiokostas!

Until yesterday Mokbel was held in the seventh-floor lock-up of police headquarters. He ate the same food police officers eat from the canteen and was able to see his family, the officer said. But he was expected to be transferred to the high-security Korydallos prison following his conviction on the forgery charge.

Για όσους σιχαίνονται τα ζουμιά αλλά λατρεύουν τα ταρατατζούμ, η είδηση και τα παρελκόμενα με κλασσικό στεγνό αρσενικό υπερεσιακό ύφος, χωρίς αναφορά στην σεξουαλική παρενόχληση.

Ας έχουν χάρη που είμαστε οικοδεσπότες ...

Η αποκαθήλωση της αποκαθήλωσης

ΟΚ, οι σημασίες των λέξεων αυξάνονται και πληθύνονται. Εκεί που εξακολουθώ να δυσκολεύομαι είναι με τα πρόσημα.

Η καθήλωση είναι η ακινητοποίηση με δεσμά. Είτε αφορά ένα τιτάνα στον Καύκασο, είτε ένα θεό στο Γολγοθά ή πιο πεζά ανθρώπους σε φυλακές και ψυχιατρεία, δεν υπάρχει καμία συνθήκη που να την κάνει άξια εγκωμίων. Η άρση της καθήλωσης, η αποκαθήλωση ντε, είναι πράξη ανακούφισης για τον ζωντανό, ελάχιστος σεβασμός για τον νεκρό.

Και υπάρχει και η άλλη "καθήλωση". Η οποία δεν αίρεται με τη διάρρηξη κάποιων δεσμών. Αλλά με το κατέβασμα από το προνομιακό βάθρο της αναγνώρισης. Αυτού του είδους η αποκαθήλωση δεν αφορά ανθρώπους αλλά την ιδέα που έχουμε γι' αυτούς. Ή ακόμα σύμβολα, πεποιθήσεις, αντιλήψεις. Όταν αποκαθηλώνονται πράγματα που θεωρούμε σωστά είναι μια τραγωδία. Και η ιστορία ασφαλώς θα εκδικηθεί. Αν πάλι πρόκειται για πράγματα που οι άλλοι θεωρούν σωστά, εεε, καιρός ήταν να λάμψει η αλήθεια. Καθαίρεση μου φαίνεται πιο κατάλληλη λέξή, αλλά η αποκαθήλωση μάλλον γράφει με πιο δραματικό μελάνι.

Κι έτσι φτάνω στην αποκαθήλωση έργων τέχνης. Πως ονομάζεται η προτεραία της αποκαθήλωσης κατάσταση ενός έργου τέχνης;

Συμπληρωμαική απορία: μία Πιετά που θα αναπαριστά την Στεφανή να θρηνεί το αποκαθηλωμένο έργο της, θα είναι έργο τέχνης (κίτς ασφαλώς) ή υπονόμευση της ελευθερίας της τέχνης; Μπορεί να είναι και τα δυο ταυτοχρόνως;

Σαράντα χρόνια φυλακή είναι πολλά;

Αν η Εύα Στεφανή ήταν geek και είχε το video σε κάποιον σερβερ στο εξωτερικό και το streaming γινόταν με κάποιο lossy πρωτόκολο μετάδοσης, τι ακριβώς θα μπορούσαν να κατασχέσουν οι αρχές; Πακέτα UDP; Αναπάντητα ερωτήματα που στην καθυστερημένη χώρα μας δεν συγκινούν κανέναν.

Ο Σραοσα ακουσίως έγινε αιτία να θυμηθώ μια άκρως χαριτωμένη ιστορία. Που αν είχε συμβεί στην Ελλάδα, δεν ξέρω, για τιμωρία θα μας κάνανε ομόσπονδη δημοκρατία με τον Ιράν. Ή τις ΗΠΑ.

Νομίζω δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες. Μια αναπληρώτρια καθηγήτρια γυμνασίου βρέθηκε ένοχη κατηγοριών που επισύρουν ποινή ως σαράντα χρόνια φυλακή. Δεν σκότωσε, πολλω δε μάλλον (φρίξον ήλιε) δεν πήδηξε, όλο το σχολείο. Βασικά δεν ήξερε πως να αντιμετωπίσει τα popup από τσοντάδικα στον υπολογιστή της τάξης. Επειδή οι δικαστες δεν είναι παράλογοι άνθρωποι, καρατσεκαρισμένο, φαίνεται πως μάλλον θα τη γλυτώσει. Μπορεί στο μεταξύ να έχουν ασπρίσει τα μαλλιά της ή να έχει χρεωκοπήσει από τα δικηγορικά έξοδα, αλλά τουλάχιστον ζει σε μια χώρα όπου η τέχνη είναι ελεύθερη.

Ηθικό δίδαγμα δεν υπάρχει. Απλά να προσέχουμε τι ευχόμαστε («κάνε μας αμερική θεέ μου, να γλυτώσουμε από τον Άδωνη») γιατί μετά την απομάκρυνση από την πραγματοποίηση ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΝΤΙΒΙΝΤΙ

Anything you write may be used against you in a court of grammar

Κι ενώ στο Τριμελές Κακουργημάτων της Αθήνας η βρόχα έπεφτε ράι θρου, την ίδια ώρα στη δική μας κοντινή Φλόριντα οι φοιτητές νομικής σχολής ζητάνε το κεφάλι μιας δυστυχισμένης επί πίνακι. Διότι, λέει, σε προσχέδιο μιας δημοσίευσής της βρέθηκε τεμαχισμένο το πτώμα της γραμματικής.

Καλλίμαχε μη σπεύδεις να χαρείς, ακολουθεί καλύτερο. Το ψάξανε περισσότερο. Και βρήκανε το κεφάλι του πτώματος καλά κρυμμένο σε συστατικές επιστολές που έφερε η εν λόγω.

Προσπαθώ να φανταστώ κατι ανάλογο σε ελλην*&638(%

Imagination buffer underrun exception raised

Το μόνο όριο είναι το άπειρο

Η μπλογκόσφαιρα λέει όχι στη σελιδοκρισία.

Εγκατέστησε, αν δεν έχεις ήδη, την επέκταση Greasemonkey (πες μου ότι δεν έχεις firefox τώρα ...)

Εγκατέστησε, αν δεν έχεις ήδη, το AutoPagerize (πάτα το κουμπί που λέει ινζτολ διζ ζκριμπτ)

Τώρα πρέπει να κάνεις κάτι πολύπλο. Στο μενού Tools του firefox πήγαινε στο υπομενού Greasemonkey και διάλεξε την εντολή Manage User Scripts. Στο παράθυρο διαλόγου επίλεξε το script AutoPagerize και πάτο το κομβίο Edit.

Τώρα αν όλα έχουν πάει καλά είσαι στον αγαπημένο σου editor και βλέπεις των κώδικα του AutoPagerize.

Εκεί λοιπόν θα δεις τη γραμμή

var SITEINFO = [

Ακριβώς μετά τη γραμμή αυτή αντιγράφεις το παρακάτω

{
 url: 'http://buzz.reality-tape.com/*',
 nextLink: '//div[@class="pagination"]/p/a[last()]',
 insertBefore: '//div[@class="pagination"]',
 pageElement: '//div[@class="news-summary"]',
},

Δεν σου φτάνει το Buzz Unlimited και θες και Sync Unlimited;

{
 url: 'http://blogs.sync.gr/monitor/*',
 nextLink: '//li[@class="next-page"]/a',
 insertBefore: '//ol[@class="posts"]/li[@class="last"]/following-sibling::node()',
 pageElement: '//ol[@class="posts"]/li',
},

Σώζεις το script, πηγαίνεις στο Buzz και σκρολάρεις ... και σκρολάρεις ...

Απορίες που δεν θα προέρχονται από άριστους γνώστες του ρώσικου μαξιμαλισμού, απλά θα αγνοηθούν.

(όμορφη υλοποίηση, το μόνο που λείπει είναι ένα microformat ώστε οι παράμετροι να ορίζονται από τον web author)

... called you a ‘pu- -at’. Do you consider yourself such?

(laughs) Am I a ‘pu- -at’? Of course I am, absolutely. But do you know what the problem is? Not even a problem but a real tragedy? The problem is that I’m all alone, the only one of my kind in the whole wide world.

Εχώ σκάσει στα γέλια με τις ίδιες τις χαζομάρες μου.

Φτάνει πια με τους αυτοδίδακτους τιμητές της τέχνης

Το θέμα είναι τι αποτέλεσμα έχει παραπέρα αυτή η χαρά σου. Η πίεση που νιώθεις σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να εκτονώνεται κάπως. Η συγγραφή σού ανοίγει πόρτες και παράθυρα και ξεφεύγεις. Αυτό όμως γίνεται νοητικά. Πρακτικά τι γίνεται; Τα πράγματα παραμένουν όπως ήταν. Δυστυχώς... Μόνο μέσα από συγκρούσεις θα ισορροπήσουν κάποιες αντιθέσεις. Διαφορετικά θα συνεχίσουν να υπάρχουν».

­Αρα και για την τέχνη έχεις την ίδια γνώμη.

«Μα δεν είναι δική μου γνώμη... Η τέχνη είναι ένας δρόμος για να εκφραστείς, ένας δρόμος για να ξεδώσεις. Και με τη ζωγραφική που έχω ασχοληθεί και με την ντραμς που έπαιζα παλιότερα, αυτή την αίσθηση είχα, ότι ξεφεύγω. Είπαμε όμως ότι μ' αυτό τον τρόπο τα πράγματα συνεχίζουν και παραμένουν όπως ήταν. Και σαν τους Sex Pistols να παίζεις, το πολύ πολύ να ξεδώσεις εσύ και να ξεδώσει και το ακροατήριο από κάτω χοροπηδώντας. Από 'κεί και πέρα, το αν το συγκρότημα αυτό λέει "Κάτω η βασίλισσα" στους στίχους των τραγουδιών ή "Θάνατος στον λευκό ρατσισμό", αυτό δεν παύει να είναι απλώς μια κουβέντα ή μια πρόταση. Η βασίλισσα συνεχίζει να είναι στα πάνω της. Δεν γίνεται όπλο, δεν γίνεται ξίφος, να σκοτώσει το κακό. Εχει σημασία και τι πιστεύει ο ίδιος ο καλλιτέχνης... Αν ο καλλιτέχνης πιστεύει ότι με τη δράση του θα βοηθήσει κάτι να αλλάξει, έχει μεγάλη σημασία και για τον ίδιο και για τον κόσμο. Αν έχει αυτή την πρόθεση και δει ότι ουσιαστικά τίποτε δεν αλλάζει από αυτό που κάνει, είναι φυσικό να νιώσει κενό και απογοήτευση. Αν και πιστεύω ότι το προσωπικό κενό, άμα το 'χεις μέσα σου, μάλλον ποτέ δεν γεμίζει».

Ποιος είναι αυτός ο κύριος που τολμά να εκφράζεται έτσι; Που σπούδασε; Ποια είναι τα διαπιστευτήριά του; Και κυρίως, τι ζόρι τραβάει με τους Sex Pistols; Τέλος.

(ναι, ναι, ξέρω που βρίσκεται η αλήθεια)

Δικηγόροι χαμένων υποθέσεων

"I am the champion of unsuccessful cases -- at least in Russia,"

Moskalenko, 53, is known as a formidable legal foe of the Russian state, invariably losing in the country's courts but winning numerous cases at the European Court in Strasbourg, where her clients include the families of tortured, disappeared or murdered Chechens.

Stewart was convicted of providing material support (through a press conference and allowing access by her translator)

In explaining his refusal to either impose the longer thirty year sentence proposed by the prosecution, or waive jail time entirely as Stewart had requested, the judge said that during her long career of representing unpopular clients she had "performed a public service, not only to her clients, but to the nation", but that her actions in this case constituted "extraordinarily severe criminal conduct"

Η μπριζόλα και η πολιτική

Πέρασε κιόλας ένας μήνας από τότε που ο πιανίστας Maurizio Pollini προσπάθησε να διαβάσει την πολυσυζητημένη δήλωση για το Βιετνάμ, πριν αρχίσει τη συναυλία στην αίθουσα της «Εταιρείας του Κουαρτέτου», και η διαμάχη δεν τελείωσε ακόμη: το αποδεικνύουν τα γράμματα που συνεχίζουν να έρχονται στα γραφεία των εφημερίδων του Μιλάνου, καθώς και η δήλωση των μουσικών που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «Il Giorno». Πιστεύω επομένως ότι δε θα είναι κακό αν προσπαθήσω να κάνω μια θεωρητική εξέταση του γεγονότος από όλες-του τις πλευρές, γιατί πράγματι η χειρονομία του Pollini και η αντίδραση που προκάλεσε, δεν αφορά μόνο την πολιτική, αλλά τον ίδιο το ρόλο και την έννοια της τέχνης και του καλλιτέχνη της εποχής-μας. Ας δούμε λοιπόν ποιο είναι το νόημα του επεισοδίου από πολιτική σκοπιά, από αισθητική σκοπιά («τι είναι η τέχνη») και από κοινωνιολογική σκοπιά («τι είναι σήμερα ο καλλιτέχνης;»).

Ειπώθηκε ότι ο Pollini έκανε πολιτική μέσα σ' ένα περιβάλλον που, από παράδοση και ορισμό, πρέπει να είναι άσχετο με την πολιτική. Ωραία. Ας προσπαθήσουμε τώρα να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν ο Pollini, δίνοντας μια συναυλία μετά από μια καταστροφική νεροποντή, ή μετά από κάποιο σεισμό, ή ακόμη μετά από ένα τρομαχτικό αεροπορικό δυστύχημα, άρχιζε τη βραδιά διαβάζοντας μια συγκινητική δήλωση συμπαράστασης, ζητώντας απ' το κοινό ενός λεπτού σιγή. Είναι εύκολο να υποθέσουμε ότι όλοι θα σηκωνόντουσαν και, συγκινημένοι, θα δεχόντουσαν την ευγενική πρόταση.

Αυτό όμως που έγινε είναι ότι ο Pollini θέλησε να μιλήσει για τα θύματα άγριων βομβαρδισμών που συγκλόνισαν όλο τον κόσμο. Και οι περισσότεροι θεατές αρνήθηκαν αυτή την έκκληση. Γιατί; Προφανώς γιατί οι διαφωνούντες κάνανε διάκριση μεταξύ θυμάτων για τα οποία είναι ωραίο και ευγενικό να συγκινείται κανείς και θυμάτων για τα οποία πρέπει να δυσπιστούμε. Επομένως αυτός που έκανε πολιτική, ανοιχτή, δηλωμένη, ευτελή, είναι το ακροατήριο που σταμάτησε τον Pollini: είναι σαν να του είπε: «Σώπα, αυτοί οι νεκροί δεν είναι όλων-μας, όπως οι νεκροί ενός σεισμού. Είναι μόνο δικοί-σου και των φίλων-σου. Υπάρχουν νεκροί και νεκροί».

Βέβαια, ο Pollini έκανε μια πολιτική χειρονομία, αλλά ας μην είμαστε υποκριτές κι ας μην κάνουμε πως πιστεύουμε ότι μόνο αυτός έκανε πολιτική: στην αίθουσα υπήρχαν δύο πολιτικές και κανένας (όπως είναι φυσικό) δε συμπεριφέρθηκε κατά τρόπο απολιτικό. Και δεν είναι πράγματι δυνατό. Το να λέει κανείς ότι στο Βιετνάμ σκοτώνονται άνθρωποι αλλά υπάρχουν και προνομιούχες νησίδες στις οποίες ο αντίλαλος από τον έξω κόσμο δεν πρέπει να εισχωρεί, είναι πολιτική χειρονομία και προϋποθέτει μια κάποια πολιτική αντίληψη της τέχνης: η τέχνη είναι αυτό που ευχαριστιέται κανείς όταν δε θέλει να σκέφτεται την πραγματικότητα.

Έχουμε το δικαίωμα να το δηλώσουμε, όπως μπορούμε και να πούμε ότι ο άνθρωπος δεν κατάγεται από τον πίθηκο, αλλά ας καταλάβουμε ότι αυτή η δήλωση κρύβει μια φιλοσοφία και η φιλοσοφία μιαν ιδεολογία.

Έτσι φτάνουμε στο δεύτερο σημείο. Ποια είναι η θέση της τέχνης, των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, σε σχέση με τις άλλες μορφές της πραγματικότητας; Ίσως οι περισσότεροι από τους θαμώνες της «Εταιρείας του Κουαρτέτου», που πάνε ν' ακούσουν Chopin —όπως οι κατώτεροί-τους κάθονται σπίτι ν' ακούσουνε την εκπομπή Καντσονίσιμα (δηλαδή να συγκινηθούνε με απλοϊκές μελωδίες)— δε βλέπουν αυτό το πρόβλημα. Αλλά οι σύγχρονοι καλλιτέχνες, είναι γνωστό, το αντιμετωπίζουν και μάλιστα κατά τρόπο δραματικό. Σε σημείο που καμιά φορά αρνούνται την ίδια την τέχνη. Είναι επομένως λογικό ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης, καθώς ετοιμάζεται ν' ακουμπήσει τα πλήκτρα του πιάνου, τη στιγμή που γύρω-του συμβαίνουν πράγματα συγκλονιστικά για τη συνείδηση κάθε πολιτισμένου ανθρώπου, να αναρωτηθεί: «Έχω το δικαίωμα να κάνω αυτό που κάνω, να χρησιμοποιήσω την τέχνη για να προσποιηθώ ότι τίποτε δε συμβαίνει, να χρησιμοποιήσω την τέχνη σαν ναρκωτικό;».

Και είναι σωστό που αποφάσισε να εκθέσει στο κοινό τους λόγους μιας ανησυχίας. Ήταν ανησυχία που, κι αυτό είναι σημαντικό, δεν αφορούσε μόνο τη συνείδηση του Pollini σαν «homo politicus», αλλά και τη συνείδηση του Pollini σαν καλλιτέχνη. Επίτηδες ο Pollini έσπασε την τελετουργία της συναυλίας, γιατί αυτή η τελετουργία τον υποχρέωνε να θεωρήσει το ρόλο-του σαν κάτι ξεκομμένο απ' οτιδήποτε υπήρχε πριν και μετά. Λες και οι μεγάλοι συνθέτες των οποίων τα έργα εκτελούσε δε γράψανε τη μουσική-τους αντιδρώντας σε ιστορικές περιστάσεις, σε συγκεκριμένα γεγονότα, σε πάθη της εποχής-τους. Επομένως, ακόμη και με την ιδιότητα του καλλιτέχνη, είχε την υποχρέωση να θυμίσει στο κοινό-του ότι η συναυλία δεν είναι νεκρική πομπή.

Αποκρούοντας την ενέργειά-του (και αρνούμενο τουλάχιστο να τη συζητήσει) ένα μεγάλο μέρος του κοινού απαίτησε αντίθετα να γίνει το κοντσέρτο νεκρική πομπή, τελετή νεκροταφείου με μουσική χωρίς ζωντάνια, απόκρυφη δραστηριότητα όπως η ανάγνωση πορνογραφικών περιοδικών, χώρος διανοητικού ευνουχισμού. Αν είχε νόημα να μιλήσουμε χρησιμοποιώντας όρους αποκλειστικά αισθητικούς, θά 'πρεπε να πούμε στους μελομανείς που σκανδαλίστηκαν ότι εκείνο το βράδυ πρόσβαλαν και ταπείνωσαν την τέχνη σαν δραστηριότητα που συνεχώς αναζητά τους λόγους της ύπαρξής-της, τη λειτουργία-της και τα όριά-της.

Τελευταίο ερώτημα. Τι είναι ο καλλιτέχνης; Στη σύγχρονη κοινωνία, κυρίως, ο καλλιτέχνης εκτός των άλλων είναι και βεντέτα. Θέλει δε θέλει. Μ' αυτή την ιδιότητα παίζει συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο: είναι αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης. Αν έχει μακριά μαλλιά, θα τον μιμηθούν οι νέοι. Οι ερωτικές-του περιπέτειες ενδιαφέρουν τα λαϊκά έντυπα. Οι αρρώστιες-του θ’ αναγκάσουνε τις εφημερίδες να του αφιερώσουν πολλά άρθρα. Η κοινωνία χρησιμοποιεί τον καλλιτέχνη σαν πρότυπο, σαν αντικείμενο ταύτισης και προβολής και, σ' αντάλλαγμα, του παρέχει ένα ευρύ φάσμα ελευτερίας: του συγχωρεί την πολυγαμία, τη χρήση ναρκωτικών, το εκκεντρικό ντύσιμο, την ομοφυλοφιλία, τους τσακωμούς στα νάιτ κλαμπ, την προσβολή των φωτορεπόρτερ.

Απ' αυτόν το νόμο δεν ξεφεύγουν ούτε οι ερμηνευτές κλασικής μουσικής, οι τενόροι, οι διευθυντές ορχήστρας, οι σοπράνο που εμφανίζονται γυμνές στη σκηνή. Πριν καιρό ο Francesco Alberoni διατύπωσε μια κοινωνιολογική θεωρία των ειδώλων σαν μέλη μιας «ελίτ χωρίς εξουσία». Ασκούν μια τεράστια επιρροή πάνω στο κοινό, υπό τον όρο να μένουν έξω από τη σφαίρα της διαχείρισης των κοινών πραγμάτων. Η θεωρία επιβεβαιώθηκε από την περίπτωση Pollini, το αγαπημένο και πολυθαυμασμένο είδωλο στο οποίο οι θεατές θα επιτρέπανε τα πάντα (ακόμη και να διακόψει τη συναυλία γιατί κάποιος έβηξε στην αίθουσα, ή γιατί δεν του άρεσε η γραβάτα κάποιου κυρίου στην πρώτη σειρά), αλλά στο οποίο δεν μπορέσανε να συγχωρέσουνε το ότι προσπάθησε να επέμβει κατά κάποιο τρόπο στα κοινά πράγματα.

Αυτό σημαίνει απλά ότι το είδωλο (είτε πρόκειται για την τραγουδίστρια Μίνα είτε για τον Πικάσο) η αστική κοινωνία, που το πληρώνει και το προσκαλεί να περάσει το Σαββατοκύριακο στη βίλα, το αντιμετωπίζει όπως αντιμετώπιζαν κάποτε το γελωτοποιό. Ας μιλάμε στον ενικό, αλλά να είναι σαφές ποιοι είναι τ' αφεντικά (που διαχειρίζονται τα οικονομικά, οπλίζουνε συμμορίες και στρατούς και κηρύσσουνε πολέμους) και ποιοι είναι οι σαλτιμπάνγκοι (που, εννοείται, δεν πρέπει να ταφούν σε αγιασμένα χώματα). Έτσι οι αγαναχτισμένοι μελομανείς δε διστάσανε να διαχωρίσουν τους ρόλους και να επιβάλουν τις αποστάσεις. Οι πόλεμοι, είπανε στον Pollini, είναι δική-μας υπόθεση. Εσύ κοίτα
να μας διασκεδάσεις.

Και πράγματι, τι θα λέγαμε για ένα σερβιτόρο που πριν μας δώσει το πιάτο με την μπριζόλα, θα ήθελε να μας εκθέσει τις πολιτικές-του ανησυχίες; Το κοινό της «Εταιρείας του Κουαρτέτου» θύμησε στον Pollini, και σε όλους εμάς, ότι σε μια καταναλωτική κοινωνία η τέχνη είναι ένα γαστρονομικό αγαθό.

Μ' αυτόν τον τρόπο αυτό το κοινό έκανε πολιτική και ταπείνωσε
την τέχνη.

Τι να πει κανείς; Καλή-μας όρεξη.

Ουμπέρτο Έκο, Ιλ Τζιόρνο, 1973 σε απόδοση Αντώνη Τσοπάνογλου από τις εκδόσεις Μαλλιάρης Παιδεία

appendices

1. «Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να επέμβει στη δημιουργία ενός καλλιτέχνη, και πιο πολύ σε μία έκθεση που ο θεατής μπαίνει μέσα, πληρώνει για να μπει, επιλέγει για να μπει, δεν είναι σε ένα δημόσιο χώρο» Μιχάλης Αργυρίου, διευθυντής έκθεσης Art Athina.
2. Μαουρίτσιο χου;
3. Τελικά κανείς δεν θα ζητήσει συγνώμη από τον τύπο που δεν λογοκρίθηκε επειδή δεν έχυνε στη σημαία;

Λήξη συναγερμού, πάλι δεύτεροι και καταϊδρωμένοι

Ο Μικ γράφει: massive police operation to stop art exhibition

Saturday 19th May 9pm
Has London gone anti-arts and culture?
The Metropolitan Police have today launched a major operation, which includes the cordoning of two public roads and involving the use of a considerable number of police officers and vehicles. Resulting in a stand off lasting over 12 hours so far, (at 8pm), the police operation has managed to prevent anyone entering on the last day of a highly successful and inspirational art exhibition.

Yes, read that again … an Art Exhibition …

Αν θυμάμαι καλά το βίντεο από τα δικά μας δείχνει 2 (δύο) αστυνομικούς. Και αυτό χαρακτηρίζεται εισβολή. Βέβαια όταν η γυναίκα που χαιδεύεται με υπόκρουση Μάντζαρου, προσλαμβάνεται από ορισμένους ως άνδρας που χύνει σε σημαία, νομίζω πως δικαιολογείται μια προσωρινή απώλεια της αίσθησης της αναλογίας.

Ο Μπλα, που γράφει τέσσερεις ώρες νωρίτερα από τον Μικ, δίνει τη δική του και-γαμώ εικόνα

Today was the last day of the exhibition which opened on the 16th May and involves the work of over a dozen artists from around the country. The security were assulting people attempting to enter the site and the police were called. Over the course of several hours the police attempted to figure out where the law stood on having security guards obstructing the public footpath in order to prevent people from entering a building which was lawfully occupied by someone other than the owner instructing the security firm.

While the first police to turn up instructed that it was a civil mater until the point of assult or obstruction, the security continued as before as soon as the police left. The second set of police to arrive took a more pragmatic approach. They said they'd do nothing until given advice from higher up and while they were there the security were forced to step back from pulling people off the fences when they climbed over.

Meanwhile, inside, kids played on a bouncy castle in the sunshine and people wandered around looking at the wide variety of art decorating the large commerical building. Workshops were also taking place around the building and there was a schedual of films and experimental performances.

Shortly before I left, higher ranking police had arrived and were expressing concern that they would be an unlicensed rave taking place in the building that evening as that's what they were being told by the security firm. The police asked if they could have a look around but after a period of discussion those inside said no.

As I left at around 6pm, the situation remained that people wanting to enter the property had to climb over a ladder tied to the fence and could do so without obstruction from either security or police. It was not clear what would happen next but the exhibition is well worth a visit.

Το κάστρο

Τα πιτσιρίκια

Shiny Happy People (κι ένας βλάκας)

Photos copyright and licensed for use under Creative Commons, non-commerical, share-alike.

Την επομένη ο Ρίκυ, στα σχόλια του Μπλα, αφήνει να καταλάβουμε ότι τελικά δεν ήταν και η συντέλεια του κόσμου. Δεν αποκλείω να του έκατσε και κανένα τυχερό

After a while, one police officer was shown around. When she returned to the gates, we had a chat and she stated that she was "impressed" with what was going on, and everyone had a cheer etc.
She asked if she could see a flyer for the exhibition and she was told there was no flyer because we are all friends. She was, however, shown a flyer for the after party, and I heard her read aloud, "in a secret location". hahaha, man, that made me piss with laughter.

Annnyhow, people were stopped from being aloud in altogether, and the roads were blocked, but a huge crowd (we were informed of approx 200 people) gathered and partied at the end of the road for us.

There were a few people who were concerned about the noise they were making though, as they thought that loud noise was not what they wanted attracting people to this kind of event.

However, the noise carried on and the shows started to a small, but happy audience. The whole vibe of the whole day was incredible. It was so relaxing, and so inspirational to see so many incredible pieces of work by genuine, real artists.

There's probably more, but I still haven't been to sleep yet.

Αρχικά ήθελα να γράψω κάτι σπουδαιοφανές περί τέχνης, εμπορεύματος, να βάλω μέσα εστιατόρια, βραστούς σκύλους, τη Ρέιτσελ (!). Ευτυχώς δεν χρειάστηκε.

The plot thickens (πολλές τρίχες βρε παιδί μου)

Κατά τον Σκάι

Συγκεκριμένα, στη βιντεο-εγκατάσταση της Εύας Στεφανή παρουσιαζόταν άνδρας αυνανιζόμενος με φόντο τη γαλανόλευκη.

Κατά τον Φλας

Το έργο είναι ένα dvd, το οποίο παρουσιάζει μία γυναίκα σε άσεμνες κινήσεις με μουσική υπόκρουση τον εθνικό ύμνο.

Κι έχουμε και την αυτοψία του Αντέννα σε απαλλοτριωθέν βίντεο.

Πρόσεξε την επίσημανση του ρεπόρτερ ότι το θέαμα προβαλλόταν σε οθόνη υγρών κρυστάλλων. Καταλαβαίνεις πως υγράνθηκαν οι κρύσταλλοι. Εεεεεετσι, μη σε ταΐζουνε κουτόχορτο κυρία και κύριε.

(στοιχηματίζω πως το βίντεο το είδε μόνο ο καταγγέλων, εξ ου και η άγνοια για το τι ακριβώς έδειχνε)

A purely technical issue

"What kind of means will be used to hit the targets that our military believe are potential threats to the Russian federation? This is a purely technical issue, be it ballistic missiles or cruise missiles, or some kinds of novel weapons systems - this is a purely technical issue."
Από Globe and Mail μέσω Mark MacKinnon

Νομίζω πως έφτασε η ώρα για το «Ο καιρός γαρ εγγύς 3, the true coming».

Το ζήτημα της χωροταξίας και του φύλου στην αισθητική

Δέκα λεπτά εργότερα, ένα περιπολικό φτάνει και δυο απορημένοι αστυνομικοί βγαίνουν για να μου κάνουν ερωτήσεις. Συμφωνούν πως έχω το δικαίωμα να φωτογραφίσω και να σκιτσάρω τη διαφημιστική πινακίδα, αλλά μου υποδεικνύουν πως θα κινούσα λιγότερες "υποψίες" αν δεν σκιτσάριζα κάτι "άσχημο" όπως η πινακίδα, αλλά αντιθέτως "κάτι ωραίο όπως ο ουρανοξύστης του IDS".

Ως εδώ νόμιζα πως το περιστατικό είχε να κάνει με την τρομοκρατία. Αλλά αν ένας τρομοκράτης έπαιρνε φωτογραφίες και σκίτσα πιθανών στόχων, δεν θα ήταν ο πύργος του IDS, το ψηλότερο κτίριο στον ορίζοντα ένας στόχος περισσότερο ελκυστικός από ένα ταπεινό υπαίθριο δημοτικό πάρκιν; Κατά τους αστυνομικούς που με εξέτασαν, το ζήτημα ήταν τελικά αισθητικής τάξης... Υποθέτω οι "άσχημες" πινακίδες και το πάρκιν στο φόντο δεν περιέχονται στη λίστα της αστυνομίας της Μινεάπολις θεμάτων εγκεκριμένων προς καλλιτεχνική απεικόνιση.

Ken Avidor: Landscape of Fear

Πρώτον, ο Άδωνις Γεωργιάδης του οποίου την κρίση σε ζητήματα αισθητικής εμπιστεύομαι ιδιαιτέρως παρουσίασε τα πραγματικά περιστατικά κάπως διαφορετικά. Δηλαδή το βίντεο έδειχνε μια γυναίκα να αυνανίζεται, ο Άδωνις είπε. Και μάλιστα το διευκρίνησε ακόμα περισσότερο για τους εντελώς γκάου. Χάιδευε το αιδοίο της, είπε ο Άδωνις. Δυστυχώς δεν διευκρίνησε αν στο καλλιτεχνικό δρώμενο υπήρχε και κλειτοριδική συμμετοχή. Οποτε βεβαία τα πράγματα τίθενται σε εντελώς άλλη βάση. Αχ Άδωνι, αυτή η σεμνοτυφία να σου έλειπε.

Επιπλέον, στο χθεσινό δελτίο του Άλτερ και τα πλέον και τα επί, διευκρινίστηκε από τον Σταθούλη πως η ηχητική υπόκρουση του εθνικού ύμνου ήταν διαθέσιμη μέσω ακουστικών.

Πάντως αν αποδειχθεί ότι δεν επρόκειτο για γυναίκα αλλά για άντρα, νομίζω πως ο ΛαΟΣ τον έχει πιει κανονικά. Πως είναι δυνατόν να εμπιστευτούμε ένα κόμμα που αδυνατεί να διακρίνει το φύλο ενός αυνανιζόμενου ατόμου; Από την άλλη, αν είναι ο ΛαΟΣ που έχει δίκιο, έχω να πω πως όλοι αυτοί οι υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου καλά θα κάνουν να αγοράσουν άλφα) γυαλιά βήτα) ταινίες hard core.

Δεύτερον δεν έχει.

Tamil's Flying Circus

Τελεία και παύλα, η ζωή αντιγράφει τη τέχνη. Όχι το αντίστροφο.

But the latest episodes in the Sri Lankan war have been so choice I just have to show the Tamils some more love. Ever since they dished that lame, Norwegian-brokered truce and went back to what they do best, the un-peace-loving people of Sri Lanka have shown the world what you can do with a bit of imagination, a couple of old airplanes and rusty fishing boats, and plenty of that ol' can-do, will-kill spirit.
...
That's what I love about this war, the Apu-voice comedy of it all. The Sri Lankan officers are all Brit-trained, mustached, paunchy dudes who talk like snooty, hungover Monty Python characters. Just take the way the reaction of Gen. Fonseka, Sri Lankan Army Chief of Staff after an LTTE air strike: "It is a joke! You can drop a bomb from any flying thing! Even tossing a grenade while riding a swing is an 'air attack'!"
No Paper Tigers στο, εισέτι μίαν ενδιαφέρον, exile.ru

Τι; Δεν ξέρεις τα πως και τα γιατί της Σρι Λάνκα; Γρήγορα φροντιστήριο!

Το καλοκαίρι και τα μπάνια ξεκίνησαν

We shall fight on the beaches

Με την ευγενική χορηγεία του Language Log.

Στο WikiQuote υπάρχει η εξής δηλητηριώδης σημείωση

Speech in the House of Commons (4 June 1940); It has been noted that the most famous passage, beginning "We shall fight on the beaches..." and ending "...we shall never surrender," consists entirely of words derived from Old English (Anglo-Saxon), except for the word "surrender"— which is derived from Old French.

Παραλλαγές σ' ένα θέμα

st. louis blues

she's not there

about her