Ο Παζολίνι για το Παρίσι - μέρος δεύτερον

Άλλοι «απροσάρμοστοι» δημιουργήθηκαν -εκτός από εκείνους πού έφυγαν- ανάμεσα σέ κείνους πού έμειναν. Οί «πιό φτωχοί άπό τους φτωχούς» -οί ορφανοί, τά παιδιά δυστυχισμένων οικογενειών κ.λπ.- βγαίνοντας από ένα τύπο ύπαρξης πού έχει έτσι ανατραπεί, ένώ πρίν ήταν γιά νά πούμε έτσι, τά «πρότυπα τών προτύπων», δημιουργικά λαϊκοί, σήμερα είναι τά «πρότυπα τών προτύπων» μιας κρίσης στην οποία ό πιό φτωχός λαός -τό υποπρολεταριάτο πού δέν είναι πιά τέτοιο- έρχεται σέ επαφή μέ τήν κουλτούρα (δηλαδή τήν κατώτερη αστική κουλτούρα).

Τί κάνουν οί νέοι πού κάποτε θεωρούνταν χωρίς αυτές τίς τραγωδίες «απροσάρμοστοι»; Κάνουν 6λ' αυτά, πού κατ' αυτούς κάνουν τά παιδιά τών πλουσίων, οί φοιτητές. Είναι αυτοί πού τους προσφέρουν τά ζωντανά πρότυπα γιά νά μιμηθούν. Κι έπειτα αυτοί οί νέοι «πιό φτωχοί απ' τους φτωχούς» είναι πραγματικά αλήτες πού δέν έχουν δική τους εστία, τους ταιριάζει είναι προφανές, πιό πολύ μιά ζωή διαμαρτυρίας καί πραγματοποιούν -αυτοί υποχρεωμένοι άπ' τήν ανάγκη- χειρονομίες πού γίνονται αμέσως όχι αυθεντικές. Τά μακριά μαλλιά, τήν οργή, τά ναρκωτικά. Αυτοί είναι πού τά ανακαλύπτουν αυτά όλα: καί ακόμα μιά φορά τά πραγματικά αντικείμενα τού ρατσιστικού μίσους τών λογικών είναι οί ίδιοι αυτοί.

Ταυτόχρονα μέ τή γέννηση αυτών τών νέων ανθρώπινων τύπων στό υποπρολεταριάτο, γεννιούνται καί νέοι ανθρώπινοι τύποι στην αστική κοινωνία. Σχετικά νέοι. Αυτοί ακολουθούν σχήματα αρκετά γνωστά, στην πραγματικότητα οί ιεραπόστολοι, οί ουτοπιστές, οί αναρχικοί, μερικοί επαναστάτες κ.λπ. Αυτό πού είναι αρκετά νέο είναι ό τύπος συμπεριφοράς τους καί ή γλώσσα: καί πάνω άπ' δλα αντικειμενικά, αυτό μέ τό όποιο αυτοί πρέπει νά ασχολούνται.

Ή συνάντηση μιας ομάδας νέων «απροσάρμοστων» υποπρολετάριων - νευρωτικών, ανίκανων νά νοιώσουν ευθυμία, φαγωμένων άπό την τοξικομανία πού είναι πιά μορφή συμπεριφοράς, απαθών ή μιμητών της γλώσσας τών άλλων -μέ μιά ομάδα νεαρών αστών πού είναι σέ βίαιη αντίθεση μέ την ϊδια τους την τάξη- νευρωτικών κι αυτών, ανίκανων κι αυτών νά νοιώσουν μιά γλώσσα πού είναι σά νά τήν έχουν μάθει απ' έξω καί είναι ικανή νά αποδώσει τά πάντα- θά μπορούσε ή συνάντηση αύτη νά είναι τό θέμα ενός μεγάλου βιβλίου.

Σ' αυτό τό βιβλίο όπου δέ μπορούσα νά διαβάσω παρά τήν αναφορά, πού οφείλεται στην έρευνα ενός επιτελείου καί φροντίστηκε άπό τόν Λουίτζι Κανκρίνι πάνω στίς νεανικές τοξικομανίες στην 'Ιταλία.

Οί Γκουίντο, Τζιόρτζιο, Φράνκο, Λουτσίο, Φιλίππο, Ρομπέρτο, Μαρτσέλλο, Βιντσέντσο, Τζιάννι, Μάριο, Φούριο, Πιέτρο, Νικολέττα Πιέρο, 'Αλμπέρτο, Μαρί άπό τό ένα μέρος καί άπό τ' άλλο Γκρατσία Κανκρίνι Κολέττι, Μαουρίτσιο Κολέττι, Τζιουζέππε Κόστι, 'Αντρέα Ντότκι, Σιλβάνα Φερραγκόντι, Τζιάννι Φιοραβάντι, Γκράτσια Φίσερ, Μαρίζα Καλαγκόλι Τολιάττι, Ρέμο Μαρκόνε, Σιλβάνα Ποπάτσι, Μάουρα Ρίτσι, Πιερλουΐτζι Σκαπίκιο, συναντήθηκαν, προερχόμενοι άπό αντίθετες όχθες από κόσμους ασυμφιλίωτους. Γεμάτοι από καλή θέληση (πάνω απ' όλα, δεν υπάρχει αμφιβολία, οί δεύτεροι) αναζήτησαν ένα διάλογο, συγκεντρώθηκαν γιά νά συζητήσουν συλλογικά τά προβλήματα πού ήταν υπαρξιακά γιά τους πρώτους, πολιτιστικά γιά τους δεύτερους.