από κάποιον που δεν πιστεύει καν (αλλά δεν πειράζει, λέει).
Όχι σαν αυτές του Κουκ με τα νυστέρια.
Ιν αδερ νιουζ. Το όνομα Ρωμανίδης μου χτύπησε ένα καμπανάκι. Του έχει αφιέρωση ο Ιερόθεος Βλάχος (Ναυπακτίας) στο βιβλίο του "Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία, πατερική θεραπευτική αγωγή". Αναφέρεται εκτενώς στη σημασία των δακρύων και του κλάματος για τη θεραπεία της καρδιάς (ναι, αυτής με τους στρόφαλους και τα έμβολα) κι έτσι έκανα τη σύνδεση
Έλεγα λοιπόν Κουκ, για το χάπυ εντ στην Υπόθεση Καρλίτο.
Στο κλιπάκι (σπουδαία εφεύρεση τελικά το YouTube) βλέπουμε τον Καρλίτο να ξεψυχάει πάνω στο φορείο. Όμως δεν είναι αυτό το τέλος. Έτσι ξεκινάει η ταινία. Το πραγματικό τέλος είναι η Γκέιλ να χορεύει στην ακρογιαλιά με το γιο της. Και είναι ευτυχές τέλος.
Για την ακρίβεια είναι το τέλος που εύχεται ο Καρλίτο. Να χρησιμοποιήσει τα λεφτά για να ξεφύγει. Δεν μαθαίνουμε αν τελικά αυτό συμβαίνει, πάρα μόνο ότι ο Καρλίτο πιστεύει πως η Γκέιλ το αξίζει, το χρειάζεται και της το εύχεται. Ολόψυχα καθώς ξεψυχά.
Ο Καρλίτο θέλει να αλλάξει. Να γίνει όχι "άλλος" άνθρωπος, αλλά άνθρωπος. Στ' αλήθεια το θέλει. Προσπαθεί γι' αυτό. Προπσθεί όσο καλύτερα μπορεί. Και αποτυγχάνει όσο καλύτερα μπορεί.
Θυμάσαι που αποτυγχάνει Κουκ; Εκεί που χαρίζει τη ζωή στον Μπένυ Μπλάνκο. Ο Μπένυ δεν είναι το παρελθόν από το οποίο ο Καρλίτο θέλει να ξεφύγει. Είναι ο ίδιος ο παλιός Καρλίτο.
Αν σκοτώσει τον Μπένυ, τότε ο Καρλίτο μας δεν αλλάζει. Κι αν δεν τον σκοτώσει, τότε ο παλιός Καρλίτο θα σκοτώσει τον νέο.
Catch-22;
Όχι. Ο Καρλίτο έχει ήδη αλλάξει. Δεν θα μπορέσει να πιάσει στα χέρια του τους καρπούς της αλλαγής, αλλά τους έχει γευτεί και μόνο που αποφάσισε να αλλάξει.
Ξεψυχάει γαλήνια. Με τη γαλήνη εκείνη που έχει ο άνθρωπος που γνωρίζει ότι απέτυχε όσο καλύτερα μπορούσε.
Γιατί το Όταν Σπασαμε Τις Αλυσίδες έχει σαντ εντ και πως συνδέεται μ' αυτό το χάπυ εντ.
Είναι μπερδεμένες οι σκέψεις στο κεφάλι μου. Να πω μόνο πως είναι δυστυχία αυτό που κάνει ο Πουατιέ. Που επειδή προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να πάρει μαζί του στην ελευθερία τον Κέρτις, μένει κι αυτός πίσω. Να τους πιάσουν και τους δύο.
Δεν είναι ηρωισμός, ούτε αυταπάρνηση. Ούτε καν βλακεία. Είναι δυστυχία. Δεν βοηθάς τον άλλο κάνοντας του παρέα στη δυστυχία. Δεν τον ωφελείς σε τίποτα. Και όταν καταλάβει, έστω και αργά, στη δυστυχία του θα προστεθεί κι αυτή της καταστροφής του παρολίγον σωτήρα του.
Μακάρι να μπορούσα να γράψω καθαρότερα.
Να μου επιτρέψεις και μερικές παρατηρήσεις Κουκ. Εγώ Χατόρι Χάντζο της ρητορικής; Close but no cigar.
Ο bfo είναι πράγματι εξαιρετικός και μπορώ μάλιστα να σου πω ότι στο μπλογκιν έχει δείξει λίγα.
Για τον εμφύλιο που λες, τα πράγματα είναι απλά. Εγώ θα πάω με την πλευρά που θα δώσει άνετες αρβύλες. Αν τώρα εσύ φοράς αυτές τις συγκεκριμένες αρβύλες, δεν τίθεται θέμα εμφυλίου. Είσαι η ενσάρκωση του Εχθρού ούτως ή άλλως.
Ευχαριστώ Κουκ (και μη μου πειράζεις τον Ντε Πάλμα)
Sorry boys
all the stitches in the world can't sew me together again
Lay down...
Lay down...
Gonna stretch me out in Fernandez funeral home on Hun and Ninth street
Always knew I'd make a stop there
But a lot later than a whole gang of people thought
Last of the MohoRicans
Well maybe not the last
Gail's gonna be a good mom
New improved Carlito Brigante
Hope she uses the money to get out
No room in this city for big hearts like hers
Sorry baby
I tried the best I could
Honest
Can't come with me on this trip, Loaf
Getting the shakes now
Last call for drinks
Bars closing down
Sun's out
Where are we going for breakfast?
Don't wanna go far
Rough night
Tired baby... Tired
και μετά βλέπουμε τη Γκέιλ να χορεύει για το γιο της με φόντο το ηλιοβασίλεμα σε μια παραλία στις Μπαχάμες.
Ο Τζόε Κόκερ τραγουδάει Γιου Αρ Σοου Μπιούτιφουλ (Του Μί)
χάπυ εντ
update
Συμφωνώ απολύτως.
Κατά την εικοσαετία 1954-1974 τα αγόρια και τα κορίτσια αναζητούσαν και έβρισκαν πρότυπα συμπεριφοράς στα σχολικά εγχειρίδια. Οι θαυμαστές εφευρέσεις της δισκογραφίας και του κινηματογράφου δεν είχαν αφιχθεί ακόμα στη χώρα.
[απεργούσαν τραίνα και βαπόρια]
Λαϊκά τραγούδια και λαϊκές ταινίες ούτε για δείγμα. Η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη, ο Αλεξανδράκης και ο Κούρκουλος, η Λαμπέτη και η Μελίνα, ο Κακαβάς και ο Φούντας, ενσάρκωναν ρόλους φαντασμάτων. Η μυθοπλασία του Σακελάριου και του Τσιφόρου έτρωγε τη σκόνη των συγγραφέων σχολικών εγχειριδίων.
Πραγματικά κάποιοι ζούμε σε άλλη διάσταση!
