Ακίνδυνοι Ήρωες

«Θέλω να πω, μακάρι να ήμουν τόσο μεγαλόψυχος ώστε να μπορούσα να πω ότι τους συγχωρώ αλλά, μάρτυς μου ο Θεός, δεν μπορώ»

Χιου Τόμπσον (1943-2006)


Η ιστορία του Μάι Λάι είναι λίγο-πολύ γνωστή. Και δεν είναι καθόλου πρωτότυπη. Έχει συμβεί, καρμπόν, προηγουμένως στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Λίντιτσε, you name it. Μόνο το τοπίο και οι γλώσσες αλλάζουν. Πεντακόσιες περίπου ψυχές (παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων) ξοδεύτηκαν το πρωινό της 16ης Μαρτίου του 1968.

Σταγόνα στη θάλασσα των δύο εκατομμυρίων νεκρών βιετναμέζων.

Ωκεανός στις καρδιές του Χιου Τόμπσον, του Γκλεν Αντρεότα και του Λώρενς Κόλμπερν.

«Φτάσαμε σ' ένα λάκκο με, δεν ξέρω πόσα, πολλά πτώματα μέσα και διακρίναμε κινήσεις. Προσγειώθηκα και ρώτησα ένα λοχία αν μπορούσε να βοηθήσει τους τραυματισμένους. Μου είπε θα τους βοηθήσει, να απαλλαγούν από τη δυστυχία τους, νομίζω. Είχα πάθει σοκ, δεν ξέρω. Νόμισα ότι έκανε πλάκα, θεώρησα ότι το είπε σαν αστείο. Απογειωθήκαμε και καθώς απομακρυνόμασταν ο πολυβολητής μου, νομίζω αυτός ήταν, είπε "Θεέ μου, πυροβολεί στο λάκκο"»

[...]

«Μετά από λίγο επιστρέψαμε στο λάκκο. Υπήρχαν ακόμα κινήσεις μέσα. Βγήκαμε από το ελικόπτερο και ο Αντρεότα, ο αρχηγός του πληρώματος, κατέβηκε στο λάκκο. Λίγα λεπτά αργότερα επέστρεψε κουβαλώντας ένα μικρό αγόρι. Δεν ξέραμε τι να το κάνουμε, μπήκαμε στο ελικόπτερο και καταλήξαμε να το πάμε στο ορφανοτροφείο ή το νοσοκομείο στο Κουάνγκ Νγκάι. Εξετάσαμε το αγόρι στο ελικόπτερο και δεν ήταν καν τραυματισμένο, ή τουλάχιστον εμείς δεν διαπιστώσαμε κάποιο τραύμα, για να το θέσω έτσι. Ήταν γεμάτο αίματα από τη κορφή ως τα νύχια, και η σκέψη στο μυαλό όλων μας ήταν "Πως βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι στο λάκκο;"»



Από αριστερά προς τα δεξιά, ο Τόμπσον, ο Κολμπερν, ο Ντο Χοα που έσωσαν και ο γίος του Κόλμπερν Κόνορ, το 2001.