Ακίνδυνη ψυχραιμία

«Ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας δεν βλέπει απλές πιθανότητες, βλέπει τρελές πιθανότητες. Δεν είναι το "Αν γινόταν -". Είναι το "Θεέ μου! Αν γινόταν -". Φρενιασμένα, υστερικά. Οι Αρειανοί έρχονται, πάντα. Ο μόνος ψύχραιμος είναι ο μίστερ Σποκ. Γι' αυτό και μας φαίνεται σαν θεός· καθησυχάζει τη φυσιολογική μας υστερία. Εξισορροπεί την τάση των ανθρώπων που γράφουν επιστημονική φαντασία να φαντάζονται το αδύνατο.

ΚΕΡΚ (αναστατωμένος) : Σποκ, το Εντερπράιζ θα ανατιναχτεί!
ΣΠΟΚ (ήρεμα) : Όχι, κάπταιν· απλώς κάηκε μια ασφάλεια.

Ο Σποκ έχει πάντα δίκιο, ακόμα κι όταν κάνει λάθος. Είναι ο τόνος της φωνής του, η υπερφυσική λογική· δεν είναι ένας άνθρωπος σαν κι εμάς: είναι ένας θεός. Ο Θεός μιλάει μ' αυτόν τον τρόπο· όλοι μας το καταλαβαίνουμε αυτό ενστικτωδώς. Γι' αυτό έβαλαν τον Λέοναρντ Νιμόυ να αφηγείται ψευδο-επιστημονικά τηλεοπτηικά προγράμματα. Ο Νιμόυ μπορεί να κάνει οτιδήποτε να φαίνεται λογικό. Μπορεί να ψάχνουμε ένα κουμπί σ' ένα νεκροταφείο ελεφάντων, αλλά ο Νιμόυ θα καθησυχάσει τις αμφιβολίες μας και τους φόβους μας. Θα ήθελα να τον έχω ψυχαναλυτή· θα έμπαινα στο γραφείο του αναστατωμένος, γεμάτος με τους συνηθισμένους μου υστερικούς φόβους, και κείνος θα τους εξαφάνιζε.

ΦΙΛ (υστερικά) : Λέοναρντ, ο ουρανός πέφτει στα κεφάλια μας!
ΣΠΟΚ (ήρεμα) : Όχι, Φιλ· απλώς κάηκε μια ασφάλεια.

Και θα ένιωθα καλά και θα έπεφτε η πίεσή μου και θα μπορούσα να συνεχίσω το μυθιστόρημα που έχω καθυστερήσει τρία χρόνια τώρα»

Φίλιπ Ντικ, από τα "δυο λόγια για το συγγραφέα" του Δημήτρη Αρβανίτη στο Ηλεκτρικό Πρόβατο
Πάσα ομοιότης με πρόσωπα και πράγματα της βλογόσφαιρας είναι τυχαία και δέον να αποδοθεί σε σύμπτωση (σοβαρολογώ).

Ακίνδυνη βουτιά

Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας.

Απόψε στα «Πρόσωπα Στο Πλυντήριο» έχω την τιμή και την χαρά να φιλοξενώ έναν ξεχωριστό προσκεκλημένο. Τον Ανδρέα Λεγάκη.Μαζί του θα συζητήσω πληροφορίες που δημοσιεύονται σε ... [κομπιάζει] σε κάποια ι-στο-λό-γι-α. Για να το πω λαϊκά, [παίρνει φόρα λες και θα ξεστομίσει κάποια ανείπωτη βρισιά που θα έκανε ακόμα και τον Άλιστερ Κρόουλι να κοκκινίσει] σε κάποια ΒΛΟΓ.

Ανδρέα, μου επιτρέπεις να σου μιλάω στον ενικό; [ο Ανδρέας χαμογελώντας νεύει συγκαταβατικά], η δημοσιογραφική δεοντολογία μου επιβάλλει να αγνοήσω τις υπηρεσίες που έχεις προσφέρει στην πατρίδα, όταν αυτή στο ζήτησε, και να είμαι σκληρός απέναντί σου.

Ξεκινάω με μια πολύ δύσκολη ερώτηση, που άλλωστε κάνω σε όλους τους προσκεκλημένους μου, η οποία φοβάμαι θα σε φέρει σε πολύ δύσκολη θέση.

Ανδρέα Λεγάκη, όπου κι αν σταθώ όποιον κι αν ρωτήσω, όλοι μου λένε το ίδιο πράγμα: «Ο Ανδρέας; Το καλύτερο παιδί, ο καλύτερος δύτης». Ανδρέα είναι αλήθεια; Είσαι πράγματι το καλύτερο παιδί, ο καλύτερος δύτης;

Ακίνδυνο δώρο

Έστω ότι τη προηγουμένη της παραίτησης αντί για ρολόγια είχαν κατασχέσει προφυλακτικά.

Υφυπουργός (κρατώντας επιδεικτικά την εμπέρορ σάιζ καπότα και με το μάτι να γυαλίζει από σεξουαλική πείνα): Λινέ, Ξεκουκουλωτάκη, HERE COMES THE PAIN.

Ακόμα ένας εφιάλτης που δεν έγινε πραγματικότητα.

Προς το παρόν.

Ακίνδυνοι Ήρωες

«Θέλω να πω, μακάρι να ήμουν τόσο μεγαλόψυχος ώστε να μπορούσα να πω ότι τους συγχωρώ αλλά, μάρτυς μου ο Θεός, δεν μπορώ»

Χιου Τόμπσον (1943-2006)


Η ιστορία του Μάι Λάι είναι λίγο-πολύ γνωστή. Και δεν είναι καθόλου πρωτότυπη. Έχει συμβεί, καρμπόν, προηγουμένως στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Λίντιτσε, you name it. Μόνο το τοπίο και οι γλώσσες αλλάζουν. Πεντακόσιες περίπου ψυχές (παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων) ξοδεύτηκαν το πρωινό της 16ης Μαρτίου του 1968.

Σταγόνα στη θάλασσα των δύο εκατομμυρίων νεκρών βιετναμέζων.

Ωκεανός στις καρδιές του Χιου Τόμπσον, του Γκλεν Αντρεότα και του Λώρενς Κόλμπερν.

«Φτάσαμε σ' ένα λάκκο με, δεν ξέρω πόσα, πολλά πτώματα μέσα και διακρίναμε κινήσεις. Προσγειώθηκα και ρώτησα ένα λοχία αν μπορούσε να βοηθήσει τους τραυματισμένους. Μου είπε θα τους βοηθήσει, να απαλλαγούν από τη δυστυχία τους, νομίζω. Είχα πάθει σοκ, δεν ξέρω. Νόμισα ότι έκανε πλάκα, θεώρησα ότι το είπε σαν αστείο. Απογειωθήκαμε και καθώς απομακρυνόμασταν ο πολυβολητής μου, νομίζω αυτός ήταν, είπε "Θεέ μου, πυροβολεί στο λάκκο"»

[...]

«Μετά από λίγο επιστρέψαμε στο λάκκο. Υπήρχαν ακόμα κινήσεις μέσα. Βγήκαμε από το ελικόπτερο και ο Αντρεότα, ο αρχηγός του πληρώματος, κατέβηκε στο λάκκο. Λίγα λεπτά αργότερα επέστρεψε κουβαλώντας ένα μικρό αγόρι. Δεν ξέραμε τι να το κάνουμε, μπήκαμε στο ελικόπτερο και καταλήξαμε να το πάμε στο ορφανοτροφείο ή το νοσοκομείο στο Κουάνγκ Νγκάι. Εξετάσαμε το αγόρι στο ελικόπτερο και δεν ήταν καν τραυματισμένο, ή τουλάχιστον εμείς δεν διαπιστώσαμε κάποιο τραύμα, για να το θέσω έτσι. Ήταν γεμάτο αίματα από τη κορφή ως τα νύχια, και η σκέψη στο μυαλό όλων μας ήταν "Πως βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι στο λάκκο;"»



Από αριστερά προς τα δεξιά, ο Τόμπσον, ο Κολμπερν, ο Ντο Χοα που έσωσαν και ο γίος του Κόλμπερν Κόνορ, το 2001.